"hele bi lise bitsin."
"yaş kaç?"
"ergenlikte olur öyle."
tamam bütün mal yazı kombinasyonlarını yaptım.
liseliyim.
hangisi daha iyi?
üniversite rulez.
üniversite daha iyi çünkü
- kendinin, ne ettiğinin farkında olma ihtimalin daha yüksek
- çevrende kendinin ve ne ettiğinin farkında olan insan sayısı çok daha fazla.
böylece salaklıklar, absürd işler yapma olasılığın daha azalıyor.
ben 22 yaşında adamım, yemin ederim yolda beraber yürüyen dört liseli erkeği görünce korkuyorum, stres oluyorum. çünkü ne yapacakları belli değil. gaza gelme ihtimalleri yüksek, ellerinden her an her kaza çıkabilir. sırf kendim için değil toplum için de endişeleniyorum. adamlar varlıklarından habersizler, leyla gibiler. kendi aralarındaki konuşmalarını dinlediğimde insan olmaktan tiksindiğim oluyor.
"anneni mi çok seviyorsun, babanı mı?" tarzında bir soru olmuş.
Benim için lise yıllarım üniversiteden daha güzeldi...
Ben daha ilkokula giden küçücük bi çocuktum. Kuzenim bi gün bir diyalogda şöyle bi laf etmişti:
''Olur mu canım, liseye giderken her sabah küfrediyordum.'' Sonrasında da üniversite şahanedir temasıyla devam etmişti. Sonra ben büyüdüm, harfi harfine aynısını yaşadım ve söyledim.
Sonra üniversite bitti çalışmaya başladım. Derken yüksek lisans meselesi hasıl oldu. Şimdi de ''Çalışmak gibisi var mıymış be? Ulan millet nasıl gidiyor her gün okula? (Bizde devam zorunluluğu yoktu da)'' diyorum.