Ekşi Duyuru

her gün 2-3 kere ağlıyorum. öyleki bazen hiç bir sebep yokken ben kötü bir insanım deyip sudan sebepten ağlıyorum. annem babamı düşünüp ağlıyorum onlara layık bir evlat olamadığım için.

yaşama amacım kalmadı. intihar etmiyorsam tek sebebi ailemin tek çocuğu olmam. onların üzülmesini istemiyorum.

erkek olduğum halde salak gibi umutlanmak için falcılara gidiyorum. haftada 2 kere gittiğim oluyor.

eskiden umudum vardı. herşey iyi olacak diyordum. bir işi başarmak için köpek gibi uğraşıyorum ve sabırla 1000 tane engeli aşıp hedefime ulaşıyordum. tek motivasyonum o işi başarınca hayatımın mükemmel olacağına dair inancımdı. ama attığım taşın ürküttüğüm kurbağaya değmediği görünce bunalım başladı.

sürekli hayatımın içine ettiğimi düşünüyorum. sürekli geçmişe dönüp bakıyorum. benim beceremediğim işleri beceren insanlara bok atıyorum sürekli sonra bok attığımı, kendimi kandırdığımı farkedip gene başlıyorum ağlamaya. nasıl potansiyelimi kullanamadım en iyi okullarda okuma şansım varken orta halli bir vakıf üniversitesine düştüm diye ağlıyorum.

normalde "aşk acısı" yaşamazken hepi topu 1-2 hafta çıktığım kızdan ayrıldığım için ağlıyorum. o kadar saçma ki anlam veremiyorum 2 haftalık kız beni nasıl bu kadar etkiler çok manasız ama ağlıyorum.

yalnız kalmaya dayanamıyorum. o yüzden yorgunluktan gebersem bile her akşam arkadaşlarıma salça oluyorum, onlarla vakit geçiriyorum.

geleceğe dair hiç umudum yok. bazen umutlanmak için dua ediyorum sabaha kadar, hacet namazı bile kıldım 12 rekat. 3-4 gün dindar modda geziyorum, sonra bir an dayanamıyorum allaha isyana küfre başlıyorum. sonra gene tövbe edip dua ediyorum namaz kılıyorum.