Mesela ben beni gördüğünü, sanki oturmuş karşı karşıya sohbet ediyormuşuz hissediyorum.
sorular kaplıyor, ölünce ne hissedeceğiz, tüm bu evren nasıl oluştu? yoktan nasıl var olur bunca şey? gibi
mezarlardan zombi çıkacak gibi hissediyorum. evet çok zombi filmi izliyorum...
ben o toprağı kazmayı içindekini çıkarmayı düşünüyorum.
ciddi ciddi düşündüğüm bir şey bu. o yüzden ailem götürmüyor beni bu tür ziyaretlere.. elimde değil bunu düşünmemek çünkü gömülürken bile babamın öldüğüne inanmıyordum. önümde gömdüler ama hala inanmıyorum. insan inanmıyor işte,, böyle olunca da inandığı bir şey kalmıyor zaten.
ölümü hatırlatıyor bana. acaba ne yapıyor şu anda mefta diye düşünüyorum.
ne biçim mezar yapmışlar lan diye düşünüyorum. elin amerikalısı düzenli bakımlı mis gibi mezarlık yapıyor, bizimkiler üstüste, bazısının yeri kayboluyor, bakımsız falan. rezillik.
rahmetli için de olsaydı şimdi ne hakkında konuşurduk acaba diye düşünüyorum.
yalnızlık
Onun beni gördüğünü hissediyorum ya da öyle olduğuna inanıyorum diyelim.
"biz bu türküleri elbette işitecek değiliz,
toprağın altında yatar upuzun,
çürür kara dallar gibi ölüler,
toprağın altında sağır, kör, dilsiz."
dedemi toprağa verdiğimiz andan itibaren her mezarlık ziyaretimde bu dörtlük gelir aklıma. tamamen fiziksel-biyolojik açıdan etkileniyorum. daha önce benim-senin gibi olan adam aşağıda parçalanmış halde.
hiçbir şey hissetmiyorum. bitse de gitsek de demiyorum, duygusala da bağlamıyorum.