çoğu güney amerika ya kaçmış. orada aile falan kursada . gerek mossad gerek katliamda ölenlerin yakınları takip edip 50 yıl sonra olsa bile yakalamışlar nazi avcıları belgeselini izleyebilirsin. ayrıca arnavutlukta o yıllarda zorla nazi astsubayı yapılan bir tanıdığım vardı. adam sonra türkiyeye geri dönüp normal bir insan olarak hayatını sürdürsede psikolojik sorunları vardı çok disiplinliydi mesela
yok ben, hiç ceza almayan normal askerlerden bahsediyorum.
Şurda bazı izler var:
www.wpi.edu
Şunun da Postwar views kısmında iyi şeyler var:
en.wikipedia.org
şunun gibi mesela:
The prosecution of war crimes lost momentum during the 1950s as the Cold War intensified; both German states needed to establish armed forces and could not do so without trained officers and soldiers that had served in the Wehrmacht. German historiography in the 1950s viewed war crimes by German soldiers as exceptional rather than ordinary; soldiers were seen as victims of the Nazi regime. Traces of this attitude can still be seen in some German works today, which minimize the number of soldiers who took part in Nazi crimes.[93] This was especially the case as the German public in the immediate post-war period were more interested in seeing themselves rather than others as victims.[94]
Yani benim anladığım, 1950'den itibaren Sovyetler Birliği ile Soğuk Savaş'ın başlamasıyla, asker ihtiyacı baş göstermiş ve ortada İkinci Dünya Savaşı'na katılmış askerlerden başka asker olmadığı için, "bunlar zaten emir kuluydu, bunlar da savaşın kurbanlarıdır aslında" gibi bir ussallaştırma/rasyonalizasyon psikolojisi hakim olmuş.
Daha ayrıntılı araştırmak istersen, orada adı geçen kaynak eserlere de bakabilirsin.
