Yaşadığım her krizde 'ben napıyorum? değer mi?' düşüncelerine dalıyorum. Çok kötü bir patronum var, asla tatmin olmuyor, sürekli şikayet ediyor, bana henüz hiç olmadı ama rutin olarak ağlama krizlerine soktuğu çalışanlar var.. İşim gereği muhatap olduğum (ofis dışındaki) insanlar da beni çok zorluyor.. Diğer şirketlerdekilere göre çok daha az kazanıyorum ve 3 yıl da geçse 5 yıl da geçse maaşım doğru düzgün artmayacak (şirket politikası böyle diyelim..) Kendime bu şirkette gelecek göremiyorum.. Kalma sebeplerime ise gelirsek; sektördeki en iyi şirket. Mesleğim ne kadar zorsa o kadar eğlenceli, ayıla bayıla girdiğim bir işti ki hala çok keyifli olduğunu düşünüyorum.. Beraber çalıştığım bir arkadaşımla 3-4 seneye kendi yerimizi açma planlarımız var..
Şimdiye kadar yuvarlanıp gidiyordum ta ki geçen haftasonu yaşadığım bir iş krizinden sonra delirene kadar. Diğer krizlerden farklı değildi ama bardağın taşma noktasıymış. O her zaman gelen 'napıyorum ben' geldi ve bu sefer gitmedi.. İşten ayrılma fikri beynimin ortasına oturdu kaldı..
Şu an işten ayrılsam geçebileceğim bir diğer iş de hazır bu arada. Hayalimdeki iş değil ama kötü bir iş de hiç değil.. Maaşı hemen hemen aynı, huzuru tavan, temposu çok düşük, kendime de zaman ayırabileceğim bir iş bu. Tamamen farklı bir sektör ve meslek. Şu an karar verip bu işi seçmezsem, kapılacak.. Ama o iş de şu anki manyak işimden sonra beni rutiniyle boğar mı diye korkuyorum.. Bir de pişman olursam geri dönebilir miyim diye..
Bir akıl bir fikir istiyorum. Risk alıp gitmeli, huzuru mu seçmeli; kendi yerimi açacağım güzel günlerim hayaliyle şimdiki işte sabır mı etmeli?
arkadaşla kendi yerimiz falan derken, şube falan mı açacaksınız? diğer işe geçip sonra kendi yerinizi açma şansınız yok mu? ben olsam diğer işe geçerdim.
Yazdıklarından hala o işten keyif alabildiğin anlaşılıyor. Patronuna da anlat bunları, böyle böyle, sizinle çalışmaktan ve burada olmaktan çok keyif alıyorum ama çok bunaldım şu sebeplerden falan derdim ben olsam, siktir git derse ayrılırdım, bakarsın kendini düzeltir.
aynı durumda olan (sevdiği işi, sektörde en iyilerden biri olan bir şirkette, ağır şartlar altında, düşük bir maaşla yapan) diğer bir arkadaşıma söylediğim gibi; huzur iyidir. eğer şu anki stresin getirisinin çok büyük bir şey (yurt dışına açılmaya olanak tanıması, şirkette yükselme etc.) olacağı düşünülmüyorsa, diken üstünde yaşamak şu kısa hayat için çok anlamsız.
sende nasıl olur bilemem ama ben eski stresli ve korkunç iş hayatımı özlemiyorum. dediğin gibi olmasa da daha az stresli ve daha normal rutinlikteki iş yerimde daha memnunum. stres ve sürekli beklenmeyen bir şeyler çıkması özlenen bir şey değil kanımca. rutinden sıkılırsan kendini oyalamak için başka şeyler bulursun kendine işler yarattıkça bu üstlerinin de ilgisini çekebilir (bu tarz bir deneyimi de yaşamışlığım var, gerçekten işe yarıyor).
huzuru seç bence ve arkana da bakma hiç. şimdiye kadar edindiğin deneyimle kendinize ait yerinizi yine açabilirsiniz arkadaşınla. üstelik yeni işinde buna ayıracak bol zamanın olacak gibi duruyor.
ayrıca bu vahşi kapitalist sistemin... küfür edebiliyor muyduk burada?
"3-4 seneye kendi yerimizi açma planlarımız var." sen o işte, o patronla 3-4 sene sonra ne hale gelirsin biliyo musun? ömrün kısalır be!
aklını başına topla ve bir insan evladı bul yanında çalışacak. "huzuru tavan" iş her zaman tercihin olsun. insanın ömrü işinde geçiyor.
Kapitalde adrenalin patron bazlı.İnsanı kendine getirmemek üzere tasarlanmış bir yabancılaşma sendromu kurgusudur..Kendini kalibre edebilme ihtimalin varsa bunu sistemden bir süre çıkarak yapabilirsin.Zaten ihtimaller üzerine yaşadığımız bu kaos ortamında daha çok ihtimal bir süre sonra senide sıkacak ve yıpranma payını arttıracaktır.kontrolsüz güç güç değildir .Eğer güç sende değilse kontrol edemezsin ve yönlenmeler yönlendirmelerden öteye gidemez .Bedenin için ışığa koşacağına gücünün farkında ol