(kaliteli argümanlar, anılar çıksın diye sorduğum bir sorudur. )
ailemin yetiştirme tarzı.
bebekliğim boyunca (2,5 yaşına kadar) bana (annem çalıştığı için) bakan gencecik teyzem, kalp krizinden ölmüş. dediğim gibi 2,5 yaşındayım.
annem değil ama (o, dünyaya kapatmış kendini bu ölümle) çevremizdeki eş dost ahbap, bana teyzemin yokluğunu "allah baba onu yanına aldı" olarak açıklamış... "allah baba"ya ilk garezim ordandır :) daha o yaşta ateist söylemler geliştirmişim anaokul arkadaşlarımla konuşurken :)
ilerleyen yıllarda okuduk ettik işte, çizgi bozulmadı... mantıksız gelen ve bilime aykırı şeyler yüzünden diyeyim inançsızlığım. (o yıllarda teyzemin ölümüyle başlamıştı bu "açıklamalardan tatmin olmama" olayı)
ama şu çok önemli; inancın akılla değil, manevi dünyayla alakalı olduğunu düşünüyorum genel eğilim bağlamında. dolayısıyla inanan insanları asla kendimden zayıf-akılsız-şusuz-busuz görmem... bu tamamen bir tercih meselesidir. tamamen özneldir.
ve kimsenin diğerini "sen neden öylesin" diyerek ötekileştirmemesi gerekir.
bazı insanlar bu konuda rehber olarak aklı alır (ben gibi), bazıları kalbi alır (genel çoğunluk gibi)
birisinin aşk, diğerinin mantık evliliği yapması gibi bu. herkes kendi tercihini yaşar ve ötekilere de bunu sorgulamak/hele ki yargılamak asla düşmez/ düşmemelidir.
bence...
(edit: son kısım soruyla alakasız oldu sanırım ya)
düşünmem, sorgulamam, her şeye bir neden, her şeyde bir mantık aramam diyebilirim kısaca.
agnostiğim. Benim nedenlerim şunlar:
1)dini kitapların insan yazımı olması ve kendi içlerinde çok fazla çelişki barındırmaları,
2)her dinin ayrı kurallar koymuş olması, herkesin bu yazılanları da kendilerine göre yorumlamakta olduğu gerçeği,
3) insan aklı ile söylenen bu şeylerin doğruluğunun asla bilinemeyecek olması. sorguladığım şeylere kesin cevaplar verilemiyor. 5 duyu organımızın hiçbiriyle de bu konuları duyumsayamadığımız için olasılıklar üzerinde gitmekten başka çaremiz yok. Yani: olabilir de olmayabilir de. Ama hayatı buna göre yaşamak anlamsız, erdemli, dürüst, vicdanlı yaşadıktan sonra tanrı/allah/bir güç var veya yok, umurumda değil. umurunda olan çoğu kişinin de hayat tarzını tasvip etmediğimden, bir yararını görmüyorum.
kızların bu olayı çok sevmesi. Ayrıca komplike bi hava yaratıyo
sorry babe, complex man you know
bilim.(nokta)
çocukken, hayatın anlamsızlığı, kötü insanların çokluğu , tanrıdan dinden bahseden insanların iğrençliği yüzünden hiç bi zaman tanrıya inanamadım.ikincisi, dinin merkezindeki sonraki hayat kavramının insanları körleştirip daha rahat sömürmek için olduğunu farketmem.tanrıya inanmadım ve inananların ''körleşmiş'' olduğunu düşünüyorum.din saygı duyulucak bişey değil ayrıca.
Dini bütün bir ailem var, ben deistim. Dini sorgulayınca bir sürü "onu olduğu gibi kabul etmen lazım, sorgulamaman lazım" felsefesini benimsememi gerektiren argümanlar olduğunu gördüm, yok yea...
Dini her şeye alet eden yobazların da etkisi büyük.
Sene 2009 Ramazan ayı, oruçluyum, içimde kalan son inanç kırıntıları da bir olay yüzünden yok oluyor ve orucumu iftar gelmeden bozup direkt sol kolumdaki dövmeyi yaptırıyorum, akşamına da içmeye gidiyorum. O günden beri deistim. Bu da böyle bir anımdır.
iyilik yapmak/ kötülük yapmamak için allah korkusu gibi negatif bir dürtüye ihtiyaç duymamam. ve insanların neden duyuyor olduğunu anlayamamam. yukardakilerin çoğuna ek olarak tabi.
bi de cennet cehennem mevzusunu mantıksız bulmam. genellikle islam üzerinden gidiyor zaten bizim argümanlar.
tabi sorgulamaya iten etkenlerin en önemlisi de toplumsal baskı bunu es geçmeyelim.
çükümün yamuk olması
ben de olmama sebeplerimden birisini söyleyeyim. hayvanların bile yavrularına şevkat duyması.