şuan iyiyim ama 5-10 dakika önce yine hararetle yataktan kalktım. saçma sapan düşüncelere kapıldım, genelde gelecekle ilgili. insanların öleceği, benim yalnız kalacağımla ilgili şeyler falan. yalnız kaldığım için bu olayın aynısını yaşadığımda etrafımda kimse olamayacak ve delireceğime dair.
böyle şeyler miydi yaşadıklarınız sizin de? elbette klavye üstünden teşhis koyacak değilim de, kendimi rahatlatma diyelim biz buna.
merhaba bende daha önce panik ataklı idim. çok fena birşey. hayattan soğutuyor. sevinemiyorsunuz gülemiyorsunuz bir garip oluyorsunuz. en kötüsü ise durup dururken panik atak gelmesi.
valla benim küçükken başlamıştı. 14-17 yaşlarımdaydım sanırım. yazın berbere gitmiştim. ailece tatile çıkcaktık. traş olurken tatile gideceğim için çok mutluydum kafamdan planlar falan yapıyordum. saçım traş olurken böyle aynada kendi kafamı böyle yana doğru giderken gördüm bayılır gibi oldum elim ayağım boşaldı. "gel bi yüzünü yıka" falan dediler neyse iyiyim dedim. eve gittiğimde yine aynı şey olmaya başladı. ölücekmişim gibi hissettim. sanki birisi boğazlarcasına nefes alamaz hale geldim. sadece bir kaç dakika sürdü. buna benzer şeyler 3 4 sene devam etti. beyin kanaması geçirdiğimi sanmak, ruhumun bedenimden çıktığını sanmak, kör olduğunu sanmak vb gibi şeyler hissettim (hissettim diyorum yaşamadım :) )
valla nasıl çözdüğümü bilmiyorum. internetten yararlandım. panik atak hakkında bilgiler öğrendim. bilinçlendim. panik atak olduğum zaman böyle birşey olmuyor sadece kafamda yaratıyorum dedim. ailemle paylaştım bu konuyu. böylece atlattım. Saygılar.
not: panik atağı atlatan birisi olarak bana özelden ulaşabilirsin belki birlikte atlatırız...
ben de kalp krizi geçirdiğimi sanıyordum, daha sonra durumu önemsemeyip atakla adeta alay ettim.gerçekten korkunç bir şey ama atlattım.
arkadaşımda aniden başlayıp biraz ağır seyretmişti. iki psikiyatrla görüştü, ikincisinden fayda gördü. otobüse, uçağa binemiyor, işyerinin servisinde fenalaşıp yolda iniyordu filan. evde yalnız kalamıyordu. bayağı üzerine düştük filan. sonra eski bir arkadaşı onu ziyarete geldi ve hastalık durumuyla dalga geçti (şahidim buna), o bile iyi etkilemişti; yani o abarttıkça bizim de abartmamız iyi gelmemiş, hafife alınması ona daha iyi gelmişti.
2 yıllık panik atak hastasıyım. Bir pazar sabahı erken kalktım, kahvemi yaptım bilgisayar başında mutlu mutlu takılırken aldığım nefesin yetmediğini hissettim, başım döndü doğru acile gittik. Bu nefesin yetmemesi durumu neredeyse 6 ay sürdü. 1 sene ara ile 2 farklı psikiyatriste gittim. Birisi prozac diğeri cymbalta verdi. İkisini de kendim bıraktım. Sanırım bir 10 defa atak geçirmişimdir. 5'inde acile gittim. Tabi ki bir şey çıkmadı. Şimdi ilaç felan kullanmıyorum. Arada yokluyor ama aldırış etmiyorum. Hipokondriyak olarak yaşamımı sürdürüyorum :) Bence çözümü yoktur sadece daha az yoklar. Bünye alışır durumun farkında olur ve önemsemez. Böylece atak hafif atlatılır. Genellikle de bitti denilen anda tekrar eder. (Misal 6 ay yaşamassın oh kurtuldum dersin o anda ortaya çıkar). Moral bozucu olmak istemezdim ama en azından bende öyle :)
bende lisede hipertansiyonla basladi. surekli tansiyonum cikip duruyordu 17-18lere vuruyor, surekli dusup bayilacagim ve daha da kotusu beyin kanamasi gecirecegim gibi dusunuyordum, buna bagli olarak sokagin ortasinda dusup bayilirsam ne olur diye dusunerek disari cikmaya korkuyordum gibi seyler oluyordu. memleketten istanbula tasininca yaklasik 6 sene boyunca hicbirsey olmadi.
gecenlerde uyumadigim, cok sigara ictigim ve kahve kolaya abandigim yorgun bir gunumde kalp krizi gecirme hissi olarak ortaya cikti. asiri yorgunluk ve stres arti psikolojik bozukluklarin sebep olacagini ogrendim. evham yapmamak icin doktora falan gitmedim ama surekli sol kolumda agri, bazen gogsume saplanan bir agri bazen de kendini kaybetme ve bayilma hissi olarak kendini gosteriyor.
cocuklugumda da false pretension in dedigi gibi kor olacagim diye korkardim. zannedersem kronik panik atak var bende...
sorun su ki adamin hakkaten agzina ediyor. genel psikolojim cok bozuldu ve bir yere cikmaya korkar oldum.
panik atagi yenmenin en temiz yolu psikyatrist degil, psikologdur. zannedersem artik baslamanin vakti geldi.
20 yasimda, yataga yattigimda boguluyormusum hissiyle basladi. nefesim yetmiyordu sanki. istahim falan kalmamisti mide spazmlarindan, midem bulaniyor, cikariyordum sik sik. kendimi hasta olduguma iyice inandirmistim. iki sene doktorlara, acillere gide gele gecti. kalp krizi geciricem diye agliyordum paso. belirtileri internetten okuyup okuyup beynime kaziyordum. sonra da atak geldiginde o belirtileri yasiyordum. okulu falan boslamistim. cevremdekileri de inandirmaya calisiyordum hasta olduguma. fiziksel muayenelerimden sonuc cikmayinca yolum psikiyatriste dustu. ilac tedavisiyle kendime geldim. panik atakla ilgili bilgilenince olmeyecegime sonunda inandim. dupeduz kafadan ayarim bozulmustu :) donem donem ataklar geri geliyor, ya da panik bozuklugu olarak kendini gosteriyor. ona da alistim yillar icinde. tamamen gecmedi henuz, 11 sene oldu.