Çok korkuyorum. Hatalar yapıyorum, yaptıktan sonra sanki nefesim daralıyor, panik atak krizleri geçiriyorum. Hayata güvenemiyorum, mutlu olacağıma inanmıyorum, hayat "arsız bir işkence" gibi geliyor.
Hele yaşıtım diğer insanların birer birer evlendiğini gördükçe içim buruluyor, kıskanmaktan kendimi alamıyorum, içimde özellikle gönül ilişkilerinde hiçbir zaman mutlu olamayacakmışım gibi korkunç bir his var.
Bunları size niye yazdım bilmiyorum, ama kendimi çok kötü hissediyorum..
olay ne anlat bakalım.
sal gitsin. canın istediği zaman bi yerinden tutup toparlarsın.
bence haline şükret sağlığın yerindeyse.
"ilerde evleniriz inşallah" dediğim insanın o insan olmadığını anladım. boşver gitsin o zaman. yeni denizlere yelken aç bir gün sığınacağın başka bi liman bulursun. yaşıtların evleniyo diye de kıskanma öyle. onlarında biçoğu dışarıdan mutlu mesut gözüküyor emin ol. herkesin dertleri var. herkes kendini kötü hissediyo. kimse için kendini üzme. uzun uzun dertleşmek istersen de mesaj at. buralardayım ben.
zararın neresinden dönsen kardır, hayatını mı karartsaydın evlenip. insani tepkiler zamanla geçer.
Diğer duyurularına baktım da.
Allaha çok güveniyorsun, yaşını da almışsın. Biraz kendin olmayı denesen?