Televizyonlarda, gazetelerde, radyolardan dinliyorsunuzdur haberleri. Hep felaket haberleri olur. Yangın çıktı 300 kişi öldü. Çocuklar kaçırıldı cesetleri bugün bulundu. İntihar saldırısında 5 kişi öldü vs.

Çevreme baktığımda herkes "vah yazık" diyor. Sözlüğü açtığımda herkes durumun vahimliğinden falan bahsediyor. Üzülüyorlar, şifa diliyorlar, felaketin büyümemesini istiyorlar. Neden?

Neden umursuyorsunuz ki hiç tanımadığınız insanların ölmesini? Neden umursuyorsunuz felakette kaç kişi olduğunu?

Ben hiç umursamıyorum. Hatta hoşuma gidiyor denebilir. Felaket ne kadar büyük olursa o kadar eğlenceli oluyor benim için. "500 kişi patlamada öldü" "Koy götüne bir o kadarı daha ölsün" diyorum kendi kendime.

Sizi bu tür şeyleri umursamaya yönelten şey ne? Adını dahi ilk defa duyduğunuz bir ülkede ölenler neden üzer sizi? Ölümler neden trajiktir?

Teşekkür ederim.

 

vicdan diye bir şey var.. bi de empati..

pongiyen

o yangınlarda en sevdiğin bi gün ölürse belki sende umursarsın.

rain

ben de umursamam ama umursanmasını da yadırgamam. duygularla alakalı bi durum. bazı insanlar duygusaldır bazıları değil. bu anlaşılamayacak kadar karmaşık bişi değil.

onexey

dertsizler de ondan.

alcapon

öğrenilmiş hisler olduğunu düşünüyorum. insanlarla bir aradayız diye böyle düşünüyor olabiliriz.
bir de şu var, "...üzülünce iyi biri olduğumu kendi kendime ve çevremdekilere ispalayabilirim, vicdanım rahat eder..." düşüncesi de hakim. ben üzüleyim de sorumluluğumu atayım fikri var.
tamam herkes bu kadar kötü değil sadece olması muhtemel nedenleri yazdım. sonuçta içinde yaşadığımız bir dünya var, sınırlardan öte insan olmanın getirdiği acıları, sevinçleri paylaşıyoruz. duygu ve düşünce yönünden sağlıklı bir insanın bu şekilde düşüneceği kanaatindeyim.

evegirmekistemiyorum

Örgütlenmenin (gruplaşma da diyebilirsiniz) kademeleri vardır: Ailesel örgütlenme, ülkesel örgütlenme, türsel örgütlenme vb.

Bu örgütlenmelerin nedeni insanların "içgüdülerinin" bunu istemesi. İnsanların bu tür felaket haberlerini umursamasının nedeni de türsel örgütlenmedir. Medeniyet olarak fertlerimizin (hangi ırktan olursa olsun, sonuçta Homo sapiens) ölmesini kötü haber olarak alıyoruz çünkü bu gelişimi yavaşlatır. Bu yüzden içgüdülerimiz bizi umursamaya itiyor.

Ha bazılarımız bu içgüdüyü basturabiliyor o ayrı.

Bu benim teorim, yalanlamak isterseniz buyrun.

Yago

hani ödüllü bir fotoğraf vardı, akbabanın önündeki afrikalı çocuk. onu gördüğüm günden beri artık umursamıyorum, "yine mi" diyorum sadece.

g7mor
1

mobil görünümden çık