benzer bir arkadaşım daha vardı, ilk oda arkadaşımdı okula geldiğimde. ona da bipolar bozukluk tanısı konmuştu, ilaçlarını içmediği için kendisinin mehdi olduğunu falan düşünüyordu.
her ikisi de tüm dünyanın kendilerini tanıdığını, bir komplo olduğunu söylüyorlar ama gerçekte ikisi de inanılmaz derecede yalnız insanlar, yani neredeyse hiç arkadaşları yok, hatta neredeyse de değil, hiç arkadaşları yok.
benim korktuğum bu arkadaşların fazlasıyla intihara meyilli ve depresif olmaları. ilk arkadaş bloguna çok yakında intihar edeceğini yazmış. acayip korktum, endişelendim açıkçası. ne yapacağımı bilemiyorum, gidip yanına konuşsam ne diyeceğimi de bilmiyorum. zira zihni farklı bir şekilde çalışıyor.
böyle insanlara neler söylenir, delüzyonlarına inanıyormuş gibi mi yapmalıyım, yoksa tam tersi şekilde mi davranmalıyım? bilen var mı acep?
Bulaşma hiç, kendini öldürür sonra senin üstüne kalır. Ailesi uğraşsın.
inanıyormuş gibi yapmak doğru değil. mantık yapısındaki zayıflıkların üzerine gidilebilir çok fazla saldırgan olmadan. ama bu çok sabır gerektiren bir şey, anlatınca vazgeçecek değil elbet. ailesini uyarabiliyorsanız uyarın intihar konusunda. tedavi görmesi gerek, sizin yapacaklarınız ancak tedavinin yanında destekleyici olur, kendinize de çok yüklenmeyin yani.
hastalık bu evreye gelinceye kadar -ki artık halusinatif durumlar söz konusu- ailesi durumu kontrol altına alamadıysa bundan sonra kontrol daha da zorlaşacaktır. çember daralıcak hasta için. hezeyanlara inanır gibi yapmak onu beslemek olur. mantıksal tutarsızlıklardan sızmak meşakkatlidir. seni de karşıki ekipten görebilir. kişinin üzerinde söz sahibi olan, hayır diyemeyeceği birinin bu alanda uzmanlaşmış bir doktora götürmesi en iyi çözümdür. hezeyanlar yok olmasa da ilaçla bastırılır.