Yok yani kimle yemeğe gitsem ya da bi resim görsem ya da bir müzik bile olsa aklıma o geliyor. Geçen gün bir duvar muhabbeti oldu, bildiğin inşaat, onda bile aklıma geldi. Çok güzel birşey görsem veya duysam hemen ona atmak geliyor içimden ama atamıyorum. Sanki herşey çok anlamsızlaşıyor o anlarda.
en sert vuran ayrılık bu oldu. şimdi geri dönse normalde evet demeyeceğim herşeye evet diyecek kadar özledim. Kokusunu aşırı özledim. Yaş ilerleyince daha mı zor oluyor bu şeyler, önceden çok az etkileniyormuşum.
Nasıl aşıyoruz?
Next >>>
Yaşayarak aşıyorum şahsen. Yani aşamıyorum. İçinden geçmem gerekiyor, daha doğrusu içimden geçiyor. İçim dışım o iken yavaş yavaş terk ediyor bünyeyi, hemen olmuyor.
Sevgi hemen cart diye bitmez ki. Ne güzel bir sevgi yaşamışsın, buna şükrettim. Çünkü ben çevremde sevgi ilişkisi göremiyorum, sürekli birbirini yaralayan acıtan ilişkiler görüyorum. Sevgiyi yaşayabilen insanlar çok kıymetliler, evet çok acıyor çok da uzun sürüyor ama sevgiyi yaşadığın için oluyor bu, riyakar bir iletişim yaşadığın için değil.
Üzgünüm, bir şey söyleyemedim ama sanırım pek bir yolu da yok. Yani sevebilmeyi kaybetmek istemiyorsan.
Zaman.
Hocam bir bitki çayı falan yap.
Bir termosa koy.
Git bir parkta bir banka otur gelene geçene bak.
Salak mıyım ben falan de.
Sonra kalk yürü.
Hayat akıyor işte.
Niye takılıp kaldın sen.
Reset yapsana yaa.
Kalma orda.
Niye saçmalıyorsun.
tugla/harc/siva/boya muhabbeti ile aklina hatun geliyorsa zaten mevzu bitmis, onundeki maclara bakacaksin.
Aylarca ağlamıştım ben de :) En son ağladığımda kendimle konuşarak bir video çektim. Atlatmamda ciddi bir etkisi oldu bunun.