sonra bakıcımız başladı ve ferid ferjada alıştırmış. çocuk keman sesi olmadan uyumuyor.
bu duruma da canım sıkılıyor açıkcası hüzünlü keman sesi niye dinlesin el kadar bebek ya pesimist olacak, ruhu kararacak diye korkuyorum. hani mutlu bir çocuk olmaz filan... bir şey olur mu sizce sayın tecrübeli ebevenynler?
hiçbir şey olmaz merak etmeyin :) brahms lullaby ile uyutuyoruz biz de. pedagoglar rutin oluşturmak açısından önemli içeriği o kadar da kritik değil demişti.
Hocam şükretmeniz gereken 2 nokta var bence. 1-) Farid Farjad dinleyen bir bakıcı bulmuşsunuz, 2-) uyuyan bir çocuğunuz var. Gerisine çok da takılmamak lazım.
oglunuz hayatta ferid ferjad'dan daha ic karartici seylerle karsilasacak, o sebeple endiseye mahal yok. tam tersine kücük yastan itibaren kulagina kaliteli müzik doluyor, ilerisi icin altyapi olusuyor, sevinirdim ben olsam.
bir de iki yetiskin cocuk sahibi birisi olarak söylemem gerekiyor ki, ebevenylik endisesi anlasilabilir ama neyi dogru yaptiginiz neyi yanlis yaptiginizin sonuclarini yillar sonra anlayacaksiniz. cocugunuzun basina gelenlerin cok azina müdahil olabileceksiniz. cocugu salin sokaga tek başına büyüsün demiyorum ama bu endiseden vazgecmezseniz hem sizin hem cocugun ruhu asil o zaman kararir. biraz raad olun.
Bi şey olmaz +1
elektrikli süpürge sesiyle uyuyanlar var.
Öyle çok yetkin ağızdan konuşmuyorum bunu söylerken ama çocukların sanatsal sembolizmdeki "hüzün" kavramını çok algıladığını sanmıyorum, en azından bizim gibi. Hepimizin çocukken eğlenerek dinlediği ve pozitif hatırladığı ancak büyüyünce anlamını idrak ettiği müzikler vardır. Kendi adıma ben çocuk denebilecek yaşta farid farjad dinlerdim, hüzünlü olmaktan çok neşeli ve mutlu bir his verirdi, artık o etkiyi vermiyor ama geçmişte hissettiğim şeyleri hala pozitif hatırlıyorum. Bu duruma zaman zaman şaşırdığım da olmuştur.
Dahası zaten uyku amacıyla çalınan diğer pek çok klasik müzik de temelde hüzün barındırıyor. Sadece bizim kültürel geçmişimizde o ezgiler yer almadığı için hüzünle bağdaştırmıyoruz, kontekstinden kopuk dinliyoruz. Çocukların durumu da bu aslında.
Bundan yıllaaar önce bir araştırmanın videosunu seyretmiştim.
İki tane takım var. Bunlara bir oyun oynatacaklar. Oyun şöyle:
Bir balon var. Oyuncu 'Devam' derse balon biraz daha şişiyor ve ödül biraz daha artıyor. Balon patlarsa eli boş gidiyor, tamam dediği yerde ödülü alıp gidiyor.
İki takımı oyun öncesi iki ayrı odaya alıp gün boyu film izletiyorlar.
Bir takıma, sahil, dalga sesleri, çıplak ayak, kumsalda elele dolaşan sevgililer, batan güneş, soft müzik filmleri, diğer takıma savaş filmleri izletiliyor.
Oyunbaşlıyor. Birinci takım, küçük ödülleri alıp alıp gidiyor. Hiç riske giren olmuyor. İkinci takımda bir iki büyük ödül alınıyor ve çoğu balonunu patlatıyor.
Seyredilenin, dinlenenin o anlık psikolojiye etkisi olduğunun kanıtı bu.
Bunun, uzun süre dinlenince kişiliğe ya da bebeklere uyarlaması nasıl olur. Orasını bilemem.
beni de anam türk sanat müziğiyle büyüttü. ruhum gayet sağlam ve türk sanat müziğini hiç sevmem. ayrıda farid farjad dinliyorsa ne güzel.
Bir küçücük aslancık varmış ya da kırmızı balık şarkısına hüzünlenip ağlayan bebekler var.
Yukarıdaki arkadaşlar +1 çocuk kaliteli müzik dinlesin.