Arkadaşlar yapım gereği yalnızlığı ve sessizliği çok seviyorum. Hayır asosyal değilim, arkadaşlarım kardeşler yeğenler bir sürü. Hepsiyle de görüşürüm sık sık. Ama max 3 saat sonra artık sesizliğim ve yalnızlığıma dönmek aşırı önemli bir ihtiyaç haline geliyor. Error vermeye, lafla sataşmaya, negatifleimeye başlıyorum eğer o ortamdan çıkamazsam.
Misal, evde televizyonu asla açmam. Aklımda bir film ya da program varsa sadece birkaç saatliğine açarım. Onun haricinde arka planda televizyon asla dönmezz ve dönmesinden, o sürekli tv sesinden rahatsız oluyorum. Babamla yaşıyoruz. Babam tipik yaşlı insanı olarak da sesi seviyor ve o evdeyse tv hep açık.
Durumumuz şöyle,
1- benim odam var (herşeyimi orada yaptığım)
2- Oturma odası var, babamın akşamları tv seyrettiği
3- babamın odası var, sadece uyumaya gittiği.

Maddi durum gereği bir süre daha aynı evde yaşamak durumundayız ve ben bir çözüm arıyorum. Kendisine dedim ki, senin odayı dönüştürelim, hem yatağın hem koltuğun hem tv olsun. Zaten akşamdan akşma geliyorsun. Salonda sadece tv ve tekli koltuğu kullanıyorsun. Böylece ben de salonu kullanabilirim. Hiç değilse bir arkadaşım ziyaretime gelebilir. Tamam falan dedi ama böyle yaşlı kırgınlığı olur bilirsiniz. Öyle bir tavır takındı. Senelerdir anneme babama maddi manevi destek olmuş bir olaeak şu yaşımda bu talebim çok görülmemeli değil mi? Sessizlik ihtiyacım için, babamı salonda değil de kendi odasında oturmasını rica etmem..
bunun dışında sessizlik ihtyacınızı nasıl karşılıyorsunuz?
Ne çok ses var hayatımızda değil mi? Kafayı yeme noktasına geldim

 

kulaküstü kaliteli bir NFC kulaklık faydalı olur, takıyorsun ve sıfır ses.
yaşadığın şehre bağlı olarak kütüphane ve sakin kafeler olabilir. kulaklığını, laptopunu alıp kafa dinlemeye kaçabilirsin.

yaşlıları değiştirmek çok zor. onunla mücadele etmek seni ne kadar yıpratacak ve sonuçta elde ettiğin sana huzur verecek mi bunu değerlendirmek lazım.

bir de yaşlılar için bir odaya tıkılmak sanki terk edilmek, izole edilmek gibi hissediliyor. akşam eve geldiğinde salonda takılmayı evinde olmak olarak görüyordur. aynı şeyi yapıyor olmasına rağmen yatak odasına kapanıp tv izlemek sıkıcı gelebilir.

orpheus

Sessizlik ihtiyacim belki aksam 8 sonrasi karsilanabiliyor, onun disinda boyle bir seyi tercih edebilecegim bir durumum yok. Neyse sunu da soyleyeyim, babanizin bu talebinize biraz bozulmasini normal karsiladim. Salon ortak yasam alani neticede, belki de kucuk olan yatak odasina tikilmak istemiyordur, bunalir.

mbond

Evet, Ortak yaşam alanaı ama sadece babam kullanıyor. Halihazırda Ben de kendi yatak odama tıkılıyorum ve oldukça fazla bunaldım.

love and trust

yakınların baban evde olmadğı bir gün yine gelebilir aslında. tv nin sesinden rahatsız oluyorsan sadece onu babanın odasına alabilirsiniz? dışardan geliyorsa kışın tüm camlar kapalı olur zaten.

yazın da bize gelseneee? burdaki sessizliğe bayılacaksın.

sanemkk

Birinci paragrafta yemin ediyorum kendimi gördüm. Birebir beni tarif etmişsin.

Baba'yı odaya tıkmak istemişsin. Şık olmamış. Kulak üstü kulaklık epey işe yarıyor. Çok slov çok kısık bir müzik dinlerim ben böyle durumlarda.

Mirket

Babanızın kırılması normal. Odanızda durmanız kendi seçiminiz. Babanız ortak alanı kullanıyorken odasına kapanmasını söylemeniz olmamış. Babanız sesi çok açıyor mu? İşitme cihazı kullanıyorsa televizyona bağlanan aparatlar var. Tv’deki sesi kulaklığa ayrıca iletiyor.

boyalı kuş

Babanın hal ve hareketleri hayatın doğal akışı içerisinde normal. sen biraz sivrisin. sessizlik takıntısı, yalnız kalma isteği, asosyal tepkiler vs.. bu özellikler yaşlı biriyle aynı çatı altında yaşamak için fazla lüks.

edit: suçlayıcı üslubu törpüledim

buenosdias

Maddi durumum iyi diyorsunuz. Ses geçirmeyen kapılar var;

www.soloakustik.com

Babayı yatak odasına tıkmaya çalışmak bana biraz vicdansizca geldi :)

makbur
1

mobil görünümden çık