Önce kendi hayata bakış açımı paylaşayım. Ben mühendisim ama egosuz bir insanım. İstifa ettiğim bir dönemde lojistik deposunda çalışmıştım. Keyifli zamanlar geçirmiştim. Bir sürü iyi insanla tanışmıştım. Hatta bir sevgilim olmuştu. İnanılmaz güzeldi benim için. Resmen hayat ders verdi bana. Yani bu yol meslek açısından başarısızmış gibi görünse de başka bir sektörün kapısını açtı ve farklı bir alanda tecrübe kazandım. Şu an dünya devi şirkette çalışıyorum ama o zamanların macerasını da hep hatırlıyorum. Kısaca değerimden bir şey kaybetmedim. Bir insan bir alanda bir olumsuzluk yaşadıysa başka bir alana geçebilir.
Şimdi intihar edenleri düşünüyorum. Savcı değil de iyi bir avukat olsalardı belki çok zor davaları kazanıp ünlü olacaklardı. Ya da çok zengin olup 2025 model araçlara bineceklerdi. Ne bileyim milyonlarca senaryo var. Sonuçta okuyup avukat olmuş. Gider bir şirketin avukatı olur. ABD'ye gider. ABD'li biriyle evlenir. Şırnak'ta yaşayacakken California'da futbol sahası kadar evde oturur. İyi, düzgün bir eşi olur. Çocuğu olur. Meslek ideali için intihar etmek bana çok mantıksız geliyor.
Uzatmayayım. Ben mi yanlış düşünüyorum? Bu kadar idealist olan varsa onları dinleyeyim.
Sağ olun.
bazıları için meslekleri hayatları için bir araç, bazıları için bir amaç.
Ben egosuz bi insanımdan sonrasını okumadım :)
Asla kınamam ve kucumsemem herkesin kendi ic dunyasi farkli ama milyon kez kariyer değiştirmis ve cok kez sifirdan baslamis biri olarak ben de intihar etmeyi gereksiz görüyorum. Ölümü goze aldiysan her seyi silip bambaska bir yerde sifirdan da baslayabilirsin, eski hayatın ve eski kendin orada ölür, yenisi zor da olsa senindir.
konu sadece meslek değil burada. ışık göremiyorlar. sıkışmış hissediyorlar. gelecek yokmuş gibi. ben de intiharı çok düşünmüş biriyim, suicidal bir karakterim var. hiç de sesimi duyurabilme gayesi falan hissetmedim. o tükenmişliği, tünelin kapkaranlık ve sonsuz görünme hissini, her günün birbirinden berbat geçmesini anlıyorum. “savcı olamadım, o zaman bye” değil. belki çok çalıştı, ailesi ve çevresi aşırı beklenti içerisindeydi, başka hiçbir şey düşünemiyordu, her şeyi kaybetmiş hissetti? yani sağlıklı bir bakış açısı yok ki yazdıklarını düşünüp umutla dolu olsunlar?
intihar tamamen ego olmayabilir. insan çektiği acıya dayanamıyor olabilir. intihar da bir haktır. intihar edemezsin çünkü ben seni seviyorum ya da yakınlarını düşünmüyorsun bencilsin demek asıl bencillik. intihar eden kişinin kaybı çok daha büyük. kendi bedeni kendi kararı. adam ölüyor ama yine de yaranamıyor, o da çok ilginç.
Sizin düşünceniz biraz şeye benziyor;
"Yahu bunlar da iş beğenmiyor işsizlik var diyor." Bu mantığa çok benzettim söylediklerinizi.
İnsanlar emek veriyorlar, çalışıyorlar, hayal kuruyorlar, küçücük yaşlardan koca koca yaşlara gelene kadar hayatlarını belli şeyler için heba ediyorlar. Karşılığını almak istemeleri de çok normal.
Birileri için bunlar küçük detaylardır, önemsizdir, "egosuzdur", çok takılmaz "ne iş olsa" yapar. Ama herkes böyle düşünecek diye bir şey yok, bazı insanlar verdikleri emeğin karşılığını almak isterler.
İşsizlik, parasızlık, birine yük olma korkusu, daha aklıma gelmeyen bir sürü bir sürü dert.
Bunlar insanı yıpratır ve psikolojisini değiştirir, hayata bakışını değiştirir, umutsuzluğa düşürür ve bu şekilde yaşamak istemeyebilir.
Yukarıdaki arkadaşın da dediği gibi intihar bir haktır, kişinin kendi kararıdır. Sorgulamak kimseye düşmez. Sorgulamamız gereken kişiyi o ruh haline sürükleyen koşullardır.
mutekebbir, kesinlikle iş beğenmiyorlar kafasında değilim. Bana kalsa ben çalışma saatlerini 08.00 15.00 haftada 4 gün yaparım. Millet iş dışında bir şey yapabilsin.
Sistemi sorgulayınca şuna ulaşıyorum. Devletin her avukatı savcı, hâkim yapma zorunluluğu yok. Binlerce avukat var. Mutlaka birileri elenecek. İnsanlar yola çıkarken bu ihtimali düşünememiş olabilirler mi. İdealist olunca dünya önüne serilmiyor.
Mobbing şikâyetleri için bence Cimer gibi ayrı bir birim kurulmalı.
Intihar umutsuzluk ile cesaretin kesitigi yerde gerceklesir diye bir soz var. O kesistigi yer iste bir donum noktasi, kimi dibe vurup kopruleri yakip tekrar cikiyor kimi cikamiyor. Eger anlayamiyorsaniz, ya da empati yapamiyorsaniz hic yorum yapmayin ve bunu kizarak soylemiyorum gercekten samimiyetle soyluyorum. cunku bunu gelip burada sormak demek, gercekten hic bu tarz bir deneyime, orada onune gecemediginiz hislere asina hissedebileceginiz bir sey yasamamissiniz demektir, ve bu guzel bir sey sanslisiniz inanin bana. O umutsuzluk hali, o icinde bulundugunuz karanlik, bataklik gibi sizi emen ve surekli surekli dibe surukleyen enerjiden asla cikamayacaksiniz hissi boyle sorarak ve birilerinin size anlatmasiyla anlayabileceginiz bir sey degil. Meslek derdinden vs cok baska seyler var orada, bu ornekte bas edilemeyen utanc duygusundan cok agir bir reddedilmislik hissine bir cok sey etki etmis olabilir.
kassiopeia, merak ettiğimiz şeyleri soramayacak mıyız, anlayamadığımız her şeyi yaşamamız mı gerekiyor
insanlar bazı yollar için neredeyse bütün hayatlarını feda ediyorlar ve sonunda ya haksızlığa, adalete uğradıklarını düşünüyor ya da berbat şartlarda "ben bunun için mi bu kadar uğraştım?" sorusunu sorarak yaşamak zorunda kalıyor ki bu kısa sürede olmasa bile uzun vadede insanın içini kemirip adeta boşaltabilecek bir sıkıntı.
yanlış anlama da çok zor dava kazanıp ünlü olmak, 2025 model araca binmek, california'da futbol sahası kadar evde oturmak filan tam hollywood kafası. tam olarak bu yüzden intihar ediliyor işte: çünkü bütün hayatlarını verdikleri yolda ünlü avukat olmayı geçtim bir güleryüz, bir maddi ya da manevi rahatlama, insanca bir çalışma ortamı bile göremiyorlar.
herkes için her yaşta sektör/meslek değiştirmek kolay değil ayrıca. hayatı boyunca hukuk eğitimi almış, savcılığa hazırlanmış adam "hmm burası olmadı" deyip italyanca öğrenmeye veya açıköğretim muhasebe okumaya başla(ya)maz.
ayrıca "şöyle olabilirdi" demenin manası yok - adam da muhtemelen "şöyle olacak" diye binbir türlü hayal kurup senelerce çalıştı ve sonunda hepsi elinde patladı işte. belli bir noktadan sonra bu insanları inandırmak, motive etmek kolay değil.
intihar her halükarda bence çok ciddi depresyon gerektiren bir durum, depresyonu da hastalık sayacak olursak ben hiçbir intiharın öyle "normal" filan olduğuna inanmıyorum ama anlaşılabilir buluyorum. 30 yaşıma kadar dirsek çürütüp pilot olma hayaliyle yaşasam, sonra bir sağlık problemi veya daha kötüsü torpil yüzünden pilot olamasam, çok güçlü bir sosyal çevrem/aile bağlarım yoksa, girdiğim diğer yollarda memnun olamasam herhalde yavaş yavaş feci bir depresyona girip bir noktada kafama sıkardım.
velhasıl hayat bazı insanlar için diğerleri gibi akmıyor. onlar uğraşa uğraşa akıtıyorlar. bir noktada arkalarına yaslanabilmek, bundan memnuniyet duyabilmek, emeklerinin karşılığını alabilmek istiyorlar ama tam aksine onca çabanın sonunda bakıyorlar ki daha da tıkanmış. o noktada zaten gücü kalmamışken "bro 2025 model araba" diyemezsin birine, dersen önce sana sonra kendine sıkar muhtemelen
Fazla anlam yüklüyorlar. Güç ve statü olarak görüyorlar. Çalışmak isteyene iş her daim var, para her daim var.
Baba paran yoksa intihsr edersin gardad
bu avukat ve savcılar dışında gündemde olan diğer bir mesleği alalım mesela. ayşe barın denen ne idüğü belirsiz tip, iddia edilene göre tv dünyasını senelerdir tekelinde tutuyormuş ve kimin oyunculuk yapıp yapamayacağına adeta tek başına karar veriyormuş uzun bir süredir. misal sadece 2023 yılında 2 tane gencecik oyuncu bu kurulan düzende kendilerine yaşayacak alan bulamadığı için intihar etmişti. belli ki hayatlarını oyunculuk ekseninde çizmişler ve bunun asla mümkün olamayacağından, önlerine konan engelleri aşamayacaklarından emin oldukları anda intihar ettiler.
elbette meslekleri dışında hayatlarında iyi gitmeyen başka şeyler de vardır ve muhtemelen o sıkıntılar da aslında bu temel sorundan kaynaklanıyordur. şimdi o duruma düşen biri, ulan oyunculuk yapamıyorsak da en kötü simit satarız be abi diyebilir. bir başkası ise bunu demez, böyle bir ihtimali aklına bile getirmez. tüm yaşam imkanlarının elinden alındığını düşünür ve hiçbir çıkış bulamaz. kimisi borcunu ödeyemediği için intihar eder, kimisi onlarca kişiye borç takar, şeyine bile takmadan yeni borçlar isteyip gününü gün etmeye devam eder. anlayış, karakter, kişilik meselesi biraz.