5 yıl önce caliştığım yer, işte şu saatlerde şunu yapıyordum gibi. 13 sene evvel gittiğim resim kursu falan. Yazarken bile içim şişti off. Sorun değil ama şu anı yaşayamıyorum. Ben bundan nasıl kurtulabilirim?
O anda olan şimdi olmayan ne var? sorusuna cevap araman lazım sanisam.
insan şu andan pek de memnun olmayınca geçmişte yaşıyor bence. ben de eskiden gündüz düşlerine dalardım, 2020 civarlarında böyleydim. hayatım iyiye gittikçe azala azala bitti. şu andan keyif alabileceğin şeyler eklemelisin hayatına. mesela sana o resim kursunu aratmayacak bir kurs, o iş yerinde hissettiğin samimiyeti aratmayacak bir arkadaş? ne eksikse artık...
ben de zaman zaman ilk çalıştığım iş yerimi çok özlüyorum. it gibi koşturmama rağmen mutluydum. şu an orada çalıştığımın onda biri kadar çalışmıyorum. ama pek keyfim yok.
bugünü anlamlandıracak faaliyetler arayın.
daha önce hiç yapmadığınız bir şey de olabilir.
konsere gidin, tiyatroya gidin, opera bale, orman yürüyüşü, yurt dışı gezisi vb bir şeyler..
farklı bir aktivite sizi içine ve bugüne çekecek.
yeni bir hobi olabilir.
Geçmişte özlediğim şeyler var ama bazen o hatıralarımı anıyorum, nostalji yaşıyorum kendimce. Sonra şu ana dönüyorum.
Ne yazık ki elimizde sadece "şimdi" var. Geçmişe takılı kalmak da gelecek hakkında endişelenmek de mutsuzluk getirir
Düşünmeden, beklemeden hemmen harekete geçerek
Düşünüp düşünüp iç çektiğiniz hiçbir anı çöpsüz üzüm değildi. Zorlukları da vardı, kötü yanları da vardı, üzüldüğünüz zamanlar da olmuştu. Siz sadece bunu hatırlamıyorsunuz çünkü insanın yapısı hayatta kalmaya çok eğilimli, o yüzden kötü zamanları/yanları çabuk unutuyor.
Ben olsam, ne şanslıyım diye bakarım konuya, ne güzel anılar biriktirmişim. Bunun gibi anılar biriktirmek için ne yapmam lazım? Yaşamak lazım.
O düşünceler seni her teslim aldığında sen de bilerek ve isteyerek teslim ol, o duyguyu kanırta kanırta yaşa ve yaşarken kendini gözlemle. Acaba hangi DUYGUları yaşıyorsun tekrar tekrar. Hangi DUYGUlara uzak kaldığını, o zamanlar hangi DUYGUlarla beslendiğini fark etmeye çalış.
Sonra, bugünkü hayatında o duyguları nerelerde bulabileceğini düşün. Muhtemelen içinde bir küskünlük, kırgınlık, ufak bile olsa bir ağlama var, onun farkına var.
Eğer istersen ben buralara sık geliyorum, bana yazabilirsin. İstersen bir deftere veya hiç tanımadığın birine anlatabilirsin. En az yarı yarıya kurtulursun bundan.
Biraz hayatın içinde olmak gerekiyor.
Bir şey anlatayım da gülün.
Bundan taa 5 yıl önce çalıştığım yerin önünden geçecek otobüse biniyorum, bir yere gittiğimde dönerken. Orada çok sevdiğim 2 patronum vardı, onlar da beni çok severlerdi. Otobüste tam orayı en net göreceğim koltuğa oturuyorum cam kenarı. Belki görürüm onları diye, Bazen görüyorum, bazen otobüs hızlı geçiyor göremiyorum. Halbuki ziyaret edebilirim, çok da mutlu olacaklarını biliyorum ama gidemiyorum. Çünkü ağlarım :))