Bunun temel nedeni, çocuk sahibi olmanın getireceği sorumluluk, kısıtlamalar ve hayatın büyük ölçüde değişeceği düşüncesi. Şu anki özgürlüğümüzden, plansız bir şekilde sırt çantamızı alıp dilediğimiz yere gidebilme lüksümüzden vazgeçmek istemiyoruz. Hayatımızda çocuk öncesi ve sonrası diye ikiye ayrılacak bir dönemin düşüncesi, mevcut rahatlığımızı kaybetmek istemememize yol açıyor.
Öte yandan, çocuk sahibi olmanın getirdiği o “güzel” anılar da çok cezbedici gelmiyor. İçimde baba olma özlemi hissetmiyorum; çocuğumla parka gitme, ona ayakkabı alma gibi hayallerim yok.
Ancak çevremizdeki pek çok arkadaşımız çocuk sahibi oldu. Onları gördükçe, biz de bir şeyleri kaçırıyormuşuz gibi hissettiğimiz zamanlar oluyor. Bu da, “Acaba biz de mi çocuk sahibi olmalıyız?” sorusunu gündeme getiriyor. Şimdi 33 yaşındayız ve evliliğimizin altıncı yılındayız. Böyle karmakarışık bir düşünce içindeyiz çocuk konusunda.
Hocam keşke sadece ayakkabı almakla kalsa bu sorumluluk, düşünmen gereken yüz tane daha konu olacak, bunların aldığı zaman ve yorgunluğu her şeye rağmen sizi mutlu etmeyecekse zaten karar vermişsiniz :)
Çocuk yapmak size göre değil gibi. İdeal çift olmuşsunuz. Ben oğlumun varlığını hiçbir şeye değişmem ama bu benle ilgili bişey.
İleri yaşlarda isteyip istemeyeceğinizi, başkalarının büyümüş arkadaş kadar olmuş çocuklarını görünce içlenip içlenmeyeceğinizi düşünün bence. Benim gibi çocuk fikrinden alabildiğine uzak bir kadının bile başkalarının boyu kadar çocuklarını görünce içi sızlayabiliyor, keşke genç yaşımda evlenebilseydim erkeklere güvenebilseydim veya güvenilir birileri girseydi hayatıma da çocuğum olsaydı diyebiliyor. Ama sor şimdi evlenmek ve anne olmak ister misin? Evliliğe evet anne olmaya hayır. Sebep, eskisinden daha sağlıksız ve güvensiz ve huzursuzum. Bu halimle iyi bir anne olamam.
Ama sizin böyle dertleriniz yok görünen o ki. Bence geleceği tahmin etmeye çalışın. Her şeyin bedeli var ve bu dönemde anne baba olmanın bedeli çok ağır artık, haklısınız. Ama yaş geçince hiçbir geri dönüş olmayacağı için şimdi geleceği düşünmeye çalışın derim.
Eşinizin de anne olma özlemi yoksa çocuk sahibi olmamanız hayırlı olur gibi geldi bana. Bir süre hayatınızda rahatlık diye bir şey olmayacak. Nasıl bişi çıkacak onu da bilmiyor insan hele bir de kolikse yandınız zaten. Ben deli gibi çocuk istiyordum ona rağmen zor geldi çocuk bakmak gerçekten çok yoruldum, pişman mıyım değilim yine olsa yine yapardım. Ama benim yapım anaç, arada bunaltsalar da şikayet etsem de seviyorum onlarla ilgilenmeyi.
Tüm arkadaşlarımızın çocuğu var diye çocuk yapılmaz ayrıca. Yine de karar merci sizsiniz ne desek boş.
Kedi edinin
Şu anda 33 yaşında önceliğiniz sırt çantanızı alıp çıkmakmış ya. .bu hep böyle kalmayacak, yaş ilerledikçe öncelikler değişecek. Kendinize 43, 53, 63, 73 yaşında hayali ya da gerçek idoller bulun. Onların önceliklerini bir sorgulayın derim ben.
Onların önceliklerinde de yapılmış ve büyümüş çocuk ya da çocuklar yoksa, mesele yok. Yapmayın o zaman.
Yapmayacağım ya da iyi ki yapmamışım diyenleri gördüm de, keşke yapmasaydım diyeni hiç görmedim ben.
@Mirket
O sadece bir rnek, söylemek istediğim herhangi bir sorumluluğun veya seni bağlayan bir şey olmaması, bunu demek istiyorum.
Örneğe takılıp kalmadan cevapladım. Anafikri anladım ama cevabım bu.
Keşke yapmasaydım diyenler toplum baskısından ve bunun tabu olmasından dolayı söyleyemiyorlar. Mesela şöyle bir topluluk var: www.reddit.com
40 yaşında ve çocuk istemeyen biri olarak söylüyorum, çocuk dünyanın en munis ve akıllı çocuğu da olsa, zihnsel ve fiziksel engelli de doğsa aynı özveriyle ve sevgiyle bakacağınıza güvenmiyorsanız, her türlü riske rağmen "kesinlikle çocuk istiyorum" demiyorsanız yapılmaması gereken bir şey olduğunu düşünüyorum.
bence siz cocuk genel olarak istemiyorsunuz ya da su an istemiyorsunuz.
simdi yapsaniz cocugunuzu seversiniz tabii ama mutsuz olursunuz gibi geldi. cocuk isteyen biri ama özgürlügüm kisitlanicak yhaaaa diye düsünmez.
Benim mantığıma göre kimsenin çocuk sahibi olmaması lazım, dediğim gibi bu benim düşüncem, bu benim hayata bakışım. Bir de eğer çocuk istiyorsa kişiler lütfen babalar kendilerini konunun dışında bırakmasın, sürecin hep içinde olsunlar. Bebeğin bütün bakımını anneye yükleyip kenara cekilmesinler.
net şekilde çocuk istemiyorsunuz yapmayın.
not: yaptılar...
keşke evli olsam da böyle bir derdimiz olsa...
Selamlar, öncelikle çocuğa sürekli aynı sevgi ve özveri ile bakacağım demek ütopik ve grotesk bir şey, insanız sonuçta, bunu diyemezsiniz.
Sizin arkadaşınız olsam ve akşam bira içerken sorsanız bunu direkt "abi siz yapmayın bence" diyeceğim bir şey olurdu bu, yukarıdaki söylediklerinize göre.
İmza: iki kız çocuk babası.
ben yarın öbür gün evlensem ister miyim diye düşündüğümde sizin düşündüğünüze benzer negatif düşünceleri düşünüyorum, öte yandan sizin cezbedici gelmiyor dediğiniz şeyler bana cezbedici geliyor bu yüzden kararsız kalıyorum (senden ve sevdiğin kişiden izler taşıyan bir şey dünyaya getirip yetiştirmek başlı başına çok büyük bir kendini gerçekleştirme tatmini). size onlar da cezbedici gelmiyorsa niye böyle bir kararsızlığınız var anlamadım istemiyorsunuz işte.
insanlar neden yapıyor diye soruyorsanız dediğim gibi kendini gerçekleştirme tatmini var, neslini devam ettirme arzusu var bunlar içgüdüsel şeyler tabi insanda farkında olmadan bulunan arzular. annelik, babalık bir sosyal statü aynı zamanda her şeyden bağımsız bunu isteyenler de var tıpkı karı ve koca olmak gibi. en mantıksal tarafı da yaşlandığında sana yardımcı olabilecek biri olması. evlat gidip annesini babasını evine alıp bakıcak manasında demiyorum da sonuçta bi kuruma yerleştirilecekse de evlat ilgilenecek, bi operasyon geçirecekse de evlat. yaşlı başlı insanların bu tarz şeylerle uğraşması zor bir yerden sonra. hele çok paran yoksa iyice sıkıntı yaşatır yaşlanıp yalnız kalmak.
istiyoruz ama ülkenin durumu para durumu vs. desen farklı bişey derdim de, siz baya istemiyor gibi duruyorsunuz sanki. Fakat eşin isteyip sana mı söyleyemiyor ona bi emin ol. (veya 3-5 yıl içinde yapmazsanız bir daha yapamazsınız diye mi son bir düşünüyor vs.)
bu arada hayat evlilik öncesi ve sonrası olarak da ikiye ayrılıyor. Kimisi aynı cümleleri evlilik için kurabilir mesela.
İnsanlar her gününü bugünmüş gibi sanıyor. Asıl yanılgı bu. Şu an çocuğun yok ve bu pencereden bakıyorsun. Ama asıl soru şu: peki kıyasını yaptığın şu anki hayatın hep aynı mı kalacak? Hep aynı yaşta ve dirilikte mi kalacaksın? Ya da aynı sağlıkta mı olacaksın? Ya da hep aynı yerde mi yaşayacaksın? Yanındaki eşin ya da aile büyüklerin hep yanında mı olacak? Yıllar hızlıca geçtiğinde belki de yapayalnız kalacaksın. Demem o ki çocuk hep ufak tefek durmadan kaka yapan bir canlı değil. Ona bir şans veriyorsun ve çıktığın hayat yolculuğunda seninle yürüyen, seninle kürek çeken, seninle dinlenen, sana her anlamda ortak olan ve günü geldiğinde de senin arkanı toplayan/ belki de seni gömecek birini yaratıyorsun. Korkunç bir sorumluluk gibi gelebilir kulağa ama insanoğlu binlerce yıllık medeniyet evrimini bir mağara ininde başlattı, milyarlarca insan geldi geçti dünyadan bu döngü ile. Daha iyi bir alternatif yok buna. Demem o ki çocuk yapmak ciddi bir iştir, ama yapmaktan korkacak kadar da değildir. Hayat uzun ve güzel;yalnız yaşayıp heba edilemeyecek kadar hem de...
Bir de bana yaslandigimda bakar diye düşünüp çocuk isteyen insanlara şaşıyorum. Mesela ya bakmazsa? Belki de kaç yaşına gelirsen gel hep sen çocuğuna bakmak zorunda kalacaksın. Engelli ya da hasta bir çocuğun varsa, bu çocuk hep çocuk olarak kalmayacak, yetişkin olduğunda da sen de daha çok yaşlanacaksın bir de yatağa bağımlı bir durumu varsa 70 yaşında bile olsan onun bezini alabilecek misin? Onu kaldırıp, indirebilecek gücün olacak mı?
Bir başka ihtimal de çocuk, sorunları olan bir çocuk olsa ve bu yetişkin olduğunda da devam etse her gün gidip onu karakoldan , adliyeden alabilecek misin yaşın kaç olursa olsun?
Ben bu tip konularda hep kötü ihtimalleri düşünürüm.
Valla biz de aynı durumdayız, günün birinde bir çocuk yapıcam ama yaşımız da geçiyor, ama bi yandan da gitmek istediğim yerler görecek günler var. O yüzden bir kararsızlık hali içindeyiz. Maddi dertler bir yandan, kaynanamın her gün arayıp ne zaman çocuk yapacaksınız diye baskı yapması bir yandan.
Bence çocuk yapın bu arada ama şimdi değil, biraz daha bekleyin 35 yaşında filan yapın. Ben öyle yapıcam sanırım.
@sanemkk
İç karartmak istemezdim aslında ama bunlar da hayatta olabilen şeyler. Keşke hiç kimse böyle ihtimallerle karşılaşmasa. Ben bu konuda gerçekten hep kötü ihtimalleri dikkate alıyorum.
Çocuklarıma bırakacağım en büyük miras hiç var olmayacak olmalarıdır. | Arthur Schopenhauer
buna siz karar veremezsiniz, eşiniz karar verecek.
çiftler çocuk kararını birlikte aldık sanarlar, fakat aslında kadın istediğinde olur.
bana kalırsa bunları düşünüyorsanız bir süre daha erteleyin.
çocuk yapma işini de o kadar büyütmeyin, eğer olursa o kendi kaderini yaşayacak.
Stresliyken ilişki dinamiğiniz nasıl? Yani baskı ve stres altındayken bile iyi geçiniyorsanız yapın ama çok rahat kavga edebilecek potansiyeliniz varsa ve kavganız da çok pis uzuyorsa yapmayın, çocuk sonrası ilişki dinamiği çok değişebilir bu durumda. Çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum ama çocuğun çiftler arası ilişkinin sürecinde önemli bir “dönemeç” olduğunu düşünüyorum. Yani sorunsuz giden bir ilişkide belki de yeterince sorun yaşamamış olabilirsiniz ve çocukla beraber bunlar gün yüzüne çıkabilir de.
hemen çocuk yapın. çok düşünmeyin. yaşınız da uygun. 4 tane tavsiye ediyorum.
çocuk sahibi olmanın sizi zindana atacağını nereden çıkardınız? düşünceleriniz sizi yanıltıyor.
çocuk iyidir. evliliğin neşesi, direği ve çiçeğidir.
Hayatinizi karartmak istiyorsaniz yapin
cocuk isi zor, cocuksuz bir hayat ile alakasi yok.
FAKAT, size sarilip bir opucuk kondurdugunda butun dertler kayboluyor.
cocuk evlilik bence kopuksuz kahve gibi bisey, cocuk isine girilmeyecekse zaten evlilik hele bir erkek icin, gavurlarin tanimi ile "golden handcuffs".
o yuzden, yapistir diyorum panpa. 35'den sonra kadinlar icin riskli. bir tane de olsa yapmak lazim. yoksa eksikligini ilerde hissedersiniz.
Çevrenizde nasıl insanlar var, çok bilmiyorum ama çocuk olunca sırt çantanızı kapıp istediğiniz yere gidemeyeceğiniz doğru. Yanınıza almanız gereken bir minik ve onun sırt çantası da oluyor.
Biz 2.5 yaşında çocukla 6 hafta çadır kamplı tur yaptık mesela, benim hayatımın en güzel tatiliydi. Bu yaz için de 6-7 haftalık başka bir tur planlıyoruz ama bu sefer iki çocukla.
Çocuğun sizin özgürlüğünüzü kısıtladığı süre toplam 50 gün kadar. Sonrasında siz kendinizi kısıtlarsanız, çocuk sizi o kadar kısıtlamış oluyor. Pazar sahanı üstünüze atlayan şirin bir bebek hariç.
Çocuk yaparsınız yapmazsınız bilmem, zaten buradan da bir şey söylenmez. Ben baba olunca böyle bir şey yaşamadım, onu söylemeye geldim. Sizin yaşayıp yaşamayacağınız da size bağlı.