Kanserde ilerlediği ve kemoterapi bu durumda veremedikleri için umut yok dediler.
4 ay öncesine kadar her gün konuştuğum, en iyi arkadaşım, dostum, benim iyiliğim için her şeyi yapan babam malesef bu durumda ve kabullenemiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum.
Şimdiye kadar bir gün ben, birgün annem yanında kalıyorduk.
Kpss ile bir yere atandım ancak h.sonları gelebileceğim bir yer.
Hem karar veremiyorum belki hastalık konusunda bilen veya yardımcı olabilecek biri çıkar diye her zamanki gibi duyuruya sorayım dedim.
1.yol
Benim yerime bakıcı mı tutmalıyım ?
Refakatçi iznim bitti belki yeniden alınır diye araştırıcam.
2.yol
Babamın yanından ayrılmayıp
İşe başlamayıp bu şekilde devam mı etmeliyim ?
Çok geçmiş olsun. Müdürleriniz/yöneticilerinizle konuşun bir kolaylık sağlanır diye düşünüyorum. Ama işe başlamamak büyük hata olur. Babanızı tek başına bırakmıyorsunuz neticede anneniz var.
Merhaba, geçen gün aklıma gelmiştiniz, siz yazmasaydıniz ben mesaj atacaktım. Çok geçmiş olsun tekrardan. İşe başlayın mutlaka. İlk etaplarda hafta sonu akabinde haftada bir gün izin alarak haftasonunu baglarsiniz bir iki gün bakıcı ve anneniz gider gelir bu şekilde idare edersiniz.
geçmiş olsun hastaya bakım vermek çok yıpratıcı bir süreç annenize de kolaylık olması açısından imkan dahilindeyse bir yardımcı iyi olacaktır.
işinize mutlaka başlayın.
Sağlık özründen belki babanızın olduğu yere atanabilirsiniz, bi araştırın.
Geçmiş olsun. Ben babamı kaybedene kadar 2.yol'u tercih ettim ve açıkçası beni çok yıprattı.
Çok geçmiş olsun. Doğru karar nedir bilmiyorum, sadece destek olmak istedim. Ne olursa olsun babanız şanslı biri sizin gibi çocuğu olduğu için.
üstte bir arkadaş da yazmış, çok yıpranıyorsunuz bakım veren olduğunuz ve sevdiğiniz insanı kaybedeceğinizi bilmenin ağırlığı yüzünden ama ben 2. yolu seçerdim. iş bulunur bir şekilde ama giden gelmiyor. kalan zamana tutunmak, kötü ve zor da geçse sonunda çökeceğimi bildiğim halde gene babamın yanında olmayı seçerdim. yazarken bile dayanamıyorum ve çok özür dilerim böyle yazdığım için ama bu hastalık hastayı da yakınını da manevi olarak bitiren bir süreç, en azından sonrası için pişmanlık kalmasın.
1.yol bakıcı tutun ve evin her yerine kamera yerleştirin.
2. yol sizi çok yıpratıyor psikoloi olarak.
geçmiş olsun tüm aileye. kolay bir süreç değil.
kanser hastası yakını olmak ayrı bir psikoz.
her ne kadar elinizden gelenin en iyisini yapsanız da maalesef bir süre sonra tıbbi yardım ve güç-kuvvet gerekiyor.
annem kanser hastası iken pandemide yalnız kaldık. düşmanımın başına bile gelmesin.
üstüne bir de beyne metastaz yaptı. kardeşlerim müdahale edip bakım evine yatırmak için benimle konuştular. bir yerden sonra çırpınsanız da tıbbi yardım şart. üstelik bu duruma şahit olmak gerçekten zorluyor.
babanız belli ki kıymetli. umut yok dedilerse karar sizin. sonradan pişman olacağınız bir şey olmaz umarım. o ne isterdi sizin için?
Çok geçmiş olsun. Bir yıldır benzer bir süreçten geçiyoruz, babam lösemi hastası.
Tabii lösemi olduğu için onun bakım süreci ekstra meşakkatli. Biz üç kişi olmamıza ve yurtdışında yaşıyor olmamiza rağmen (çoğunlukla hastanede kaldı. Evde oldugu dönemde de haftada üç gün hemşiresi, banyosu için yardımcı vs ücretsiz geliyor) çok yıprandık. Süreç başlı başına kaos.
Ve ben bu döngü içinde en iyisinin mutlaka hayata bir tarafından tutunmak olduğuna inanıyorum. Evet, yardımcı olmak istiyoruz ama işinizi geri çevirmek bütün hayatınızı etkileyecek. Psikolojik saglamliginizi korumanız gerekiyor. Siz, size ve babanıza lazimsiniz.
O yüzden bence yardimci tutup, olabildiğince sık ziyaret edin. İşe baslamamak gibi bir hata yapmayın.