mutsuz bir cocuklugum oldu denebilir. bunu asamadim.
millete bakiyorum ask acisi ya da is yerinde yasadigi mobbingin acisini falan cekiyorlar. insanlarin grown up problemleri var. ben oralara gelemedim bile daha. alakasiz görünen seylerden kendi cocuklugum aklima geliyor ve yaralarim ince ince kaniyor.
bu durum disinda muhtesem bir hayat yasiyorum aslinda kendimce. istedigim her sey oldu, oluyor ya da olacak. cok seviyorum ve de sevildigimi düsünüyorum. o yaralari anca kendi cocugum olunca kapatabilirim yani asabilirim diye düsünüyorum. ama bence bu da olmayacak.
cocuklugum disinda yasadigim hicbir sorunu önemseyemiyorum. oraya takili kaldim. allah baska dert vermesin ne diyelim.
Var ve aşabileceğimi hiç düşünmüyorum, hayatımı etkilemiyor ama beynimde bir kıymık gibi durup sürekli kendini hatırlatıyor ama yaşayıp gidiyoruz birlikte.
Var. Çünkü bazı şeyler aşılmıyor, kabulleniyorsun.
rock n roll +1
kabullendim, önüme bakıyorum. benimki bir insanın yaşayabileceği en çok kötü çocukluk olabilir. tabii ki sidik yarışı değil ama akıllara zarar bir çocukluk geçirdim. kendime bile anlatamayacağım şeyler yaşadım.
Ne olsa aşardım? Yaşamamış olsaydım aşardım lol.
Zaman makinesiyle geçmişe gidebilsem, aşardım.
Reenkarne olup bir bok böceği olsaydım, aşardım.
Leo gibi her iki senede bir 23 yaşında bir top model ile birlikte olsam, aşardım.
Bir de farklı bakış açısı olsun. Daha büyük dertlerim olsaydı, aşardım.
Cimriyim. Soyle kira getirilerim olsa asarim bunu. Aylik 200k gelmeli
Yamaha’yı halen alamadım.
Bu hayatta (düşünsene bi tane var ve saçma sapan düşüncelerle hayat geçiyor) daha iyi şeyler yapamamış olmayı aşamıyorum. Ne olsa aşardım, bi Pulitzer bi Nobel filan olsa:)