Bana hiç olmuyor kötü bir şeyi hep kötü bir şey gibi hatırlıyorum.
beyin optimist yapisi itibariyla zaman gectikce kötü duygulari, anilari siliyor ve gecmisi daha güzel hatirliyor. o yüzden "eski bayramlar cok güzeldi".
o yüzden "eski esimle ayrildik ama cok güzel zamanlarimiz oldu" deriz.
bu beynin hayatta kalma savunmasi aslinda.
üzerinden zaman gecince travmalari da cözümleyebiliyorsak arada mesafe var gibi hissediyoruz.
benim kötü seyler aklimda hic kalmaz. bazi yaralarin kapanmasi daha zaman aliyor ama illa ki kapanacak.
Ölümle alakalı olanlar hariç tüm kötü anılarımı iyi hatırlıyorum gülüyorum.
Bir sebebi vardı ki oldu diyorum. Acı kaçınılmazdır ama ızdırap tercihe bağlıdır derler ya, acımı çektim bitti ızdırap çekmek istemiyorum diyelim. Zaten bir kez üzülmüşüm ve bitmiş. Durduk yere hatırlayıp hatırlayıp yeniden üzülmeyi tercih etmiyorum.
Bence bu tür o an itibariyle kötü olsalar da, kalıcı olumsuz sonuçları olmayan ama ilginç şeyler oldukları için kıymetli hale geliyorlar. Mesela "İtalya'ya tatile gittik, Roma çok güzeldi, çeşmeye para attık, merdivenleri çıktık" görece sıradan bir tatil ama "Cüzdanı çaldırdık, İtalyan karakolunda sabahladık" o anda stresli olsa da sonradan "Yav ne maceraydı" diye hatırlanabiliyor.
bastırma tepkisi.
o gülmeler bir zaman sonra tekrar acıya dönüp "bunu neden yaşadım ki ben_" diye devam ediyor. su yüzüne çıkıyor demek travmatik şekilde. yani çözüm istiyor.