bir akrabamın var böyle onlar canlarını kurtarmak için kaçtılar öz çocuklarından. burda devlete çok iş düşüyor.
hastaneye yatırırdım
Anne olmak istememe sebeplerimden biri de zor bir hastalığa sahip olursa düşüncesiydi.
Soruya cevap; elimden geleni yapardım onun mutlu olması için. Senin de dediğin gibi ilaçlarını düzenli almasını sağlardım, doktor kontrolleri vs. Sosyalleşmesini sağlardım. Çok üzülerek söylüyorum; benden önce ölsün isterdim. Çünkü ben ondan önce ölürsem ona hiç kimse benim baktığım gibi bakamaz, belki de hiç bakmaz.
çoğu şizofreni hastası aslında düzenli terapi/ilaç takibiyle büyük ölçüde normal yaşamlar sürebiliyor ama tabii ki bunlara erişim, üstüne başka birinin devamlı sorumluluğunu üstlenmek kolay değil. kendi evladımdan uzaklaşmaya yüreğim asla el vermezdi muhtemelen, var gücümle ilgilenip hayatını kolaylaştırmaya çalışırdım ama söylemekle olmuyor elbet, bilmiyorum ne yaparım/yapardım öyle bir durumla karşılaşsam. yaşamayan bilmez, çok zor bir şey. babam kanserin son evresinde yatalak olmuşken "ölsün de hem o kurtulsun hem biz kurtulalım" diye gözünün içine bakardık, yalan yok. kulağa korkunç geliyor ama benzer tecrübeler yaşamış çoğu insan aynı şeyleri düşünmüştür ya da en azından anlayış gösterecektir diye düşünüyorum.
ben sol görüşlü bir insanım, dünyada hepimize ve her şeye yetecek kaynak/imkan olduğuna inanıyorum. o açıdan devlet ya da başka bir kurum... evet, birileri sahip çıkmalı. her şizofren eline balta alıp insan kovalamıyor, çoğunu topluma kazandırmak ve hatta "yük" olmaktan çıkarmak mümkün.
sorsan medeniyiz ama bence hayvanlardan daha vahşi ve acımasız bi düzenimiz var. çoğu insan benden uzak olsun, bana ne, ben mi uğraşıcam diyor. hayır şizofreni gibi rahatsızlıklar zaten 10 kişinin 4'ünde görülen şeyler değil ki, ülkede kaç tane şizofren var? bu insanlar için kaynak ayırmak, bu insanlarla ilgilenebilecek, kendi emeğinin karşılığını alacak profesyoneller yetiştirmek çok mu zor allah aşkına? değil. ama işte günümüzde "allah yardım etsin" demekten fazlasını yapamıyoruz ne yazık ki.
"senin hasta çocuğuna bakmak devletin görevi değil" diyenler olabilir, farklı bir görüştür, anlayabiliyorum ama eğer devlet böyle bir işleve sahip değilse hiç olmasın o zaman. benden vergi de almasın. beni orduya da çağırmasın. çocuğum hasta olduğunda başvurabileceğim merci yoksa, param ve kendi imkanlarım ölçüsünde yaşayabileceksem devlete ihtiyacım yok.
şu evladından kaçan akrabam, bir keresinde oğlunu psikiyatra götürmek için yaşadıklarını anlatmıştı. bu taraftan bindiriyorlar arabaya bu diğer taraftan kaçıyormuş. ve hastanenin kaç tane izbandut gibi güvenliği zapt edemedi falan demişti.
o zaman çok zor ilaçlar ve doktorlar bunun için var. yatıştırmanın bir yolu mutlaka olmalı.
Hastaneye yatırırdım. Bizim toplumda tedavi görmesi gerekenlere bahane arayıp "kim bilir başından neler geçmiştir" ya da evlendirelim/sosyalleştirelim de iyileşsin gibi APTALCA yaklaşımlar görülüyor. Şurada bir duyuru altında takıntılı ve sorunlu insanlar ile ilgili bir örnek verdim. Koşa koşa gelip "ımı ınlırı yırgılımıyılım. bişindin nilir giçti bilmiyiriz. sirinli dimik bizi dişmiz" diye savunanlar çıktı. "En iyi" senaryoda ise "bana dokunmayan yılan bin yaşasın" diyorlar.
Bu kişiler için sosyallesebilecekleri yerler oluyor. Spor, resim, takı tasarımı daha başka aktiviteler oluyor. Bu hastalığa sahip kişilerle bir araya geliyorlar.
Fakat çok ileri boyuttaysa o zaman doktorun da önerisi olursa hastanede yatması gerekir. Psikiyatr ya da klinik psikolog arkadaşlar varsa onlar daha doğrusunu bilir ve anlatır.
takıntılı insanların birçoğu karıncayı bile incitmiyorlar. hepsi aynı kefeye koyamayız.
Kuzenim var, evli ve çocuklu. Eşi ve ailesi terketmedi, ilaçlarını aldığı sürece gayet zararsız. Günlük muhabbet edersin. Ama bayağı ağır ilaçları var. Zaten malülen emekli oldu, evde çocuk gibi takılıyor.
Valla bildigim kadariyla sizofreni direkt salt dogumla gelen bir sey degil. Sizofreninin kaynagi direkt genetik olmadigi gibi kisinin erken yasaminda baslayacak diye bir olay da yok. Yani kisi sizofreniye yasaminin oldukca ileri bir yasinda da sahip olabilir. Hal boyle olunca da olay kisiye, kisinin bunu yasaminin hangi evresinde yasadigina ve nasil yasadigina gore degisrdi sanirim.
Olayin oldukca erken cocukluk yaslarinda vs basladigini ve bunu da farkedebildigimi varsayarsak eger sanirim bu durumda kendimi sansli sayar ve gerekli tedaviyi almasini elimden geldigince saglamaya calisirdim. Diger arkadaslarin da dedigi gibi bu durumda olumlu bir geri donus alma olasiligi oldukca fazla olurdu.
Olay oyle erken yasta degil de daha sonraki donemlerde bisekilde kendini gosterecek olsaydi eger sanirim bu durumda seceneklerim daha da daralabilirdi. Yanlisim varsa eger hukucu veya tipci arkadaslar duzeltebilir ancak sanirim bu noktada benim kisinin alabilecegi tedaviye karar verme hakkim ya hic ya da neredeyse hic duzeyinde falan olurdu. Dolayisiyla yapabileceklerim sadece onunla olan kisisel bagima ve onun fikirlerimi ne sekilde ciddiye aldigiyla ilgili falan olurdu. Tabii cok ekstrem durumlarda belki gider bir doktor raporu alip onun saglikli dusunebilme yeteneginden mahrum oldugunu kanitlamaya calisip kendi uygun gordugum tedaviyi vs almaya calismasi uzerine ugrasabilirdim belki ama kesin bisey diyemem cunku alip alamayabilecegim bile belli degil. Hatta isin soyle de sakat bir yani var ki belki de ben o sekil bir karari kisi o halde olmamamasina ragmen kendi menfaatimle aldirmis olabilirim falan filan.
Neyse, kisacais bence ideal bir toplumda ne yapabilecegime dair bir gorus hem tibbi hem de kanuni durumlar uzerinde sekillenmeli. Dogru ya da yanlis olmasi bir yana benim bu sekil bir tereddutu zamaninda gerekli mercilere bildirmem bile bisekilde bir fark yaratabilmeli.