Bu süreçte eşimin ne hissettiğini de anlamıyorum. Neden bu kadar gergin mesela.
Sanki her şey çok değişmiş gibi geliyor. Eşimin davranışları da değişti gibi geliyor ama düşününce aynı da olabilir bilmiyorum belki ben taktığım içindir.
Erkekler bu süreçte ne hissediyor acaba? Eşime sorduğumda çok dürüst cevapladığından emin değilim. Acaba onlarda da bizimki gibi bir sıkışmış bunalmışlık mı oluyor o yüzden mi böyle gergin?
Babalar yazabilirse sevinirim.
'Lan bu bebek bir avuç, ben bunu kucağıma almaya kalksam bi yerini kırar incitirim yaa. Eyvah çok bağırıyor ya ciğeri gırtlağı zarar görürse, yaa ben bunu nasıl üniversite okutucam, yok ki para, bi bes'mi yaptırsam şimdi gidip, aaa parmağımı tuttu. Ne güzel kokuyo bu yaa. Ben bu büyük sorumluluğa niye girdim şimdi yaa, nası kalkılır altından.'
Müthiş hissettim, evde mümkün olduğunca destek oldum. Yani kabaca mutfaktaki herseyi yaptim nerdeyse, ekstra hizmette de bulundum. Ancsk bebeğin rahati ve güvenliği konusunda takintiliydim.
Yakında baba olacağım ve zaten yoğunum, bir de başka bir ağır yük omuzlarıma binecek. Tüm rutinim alt üst olacak ve senelerce oturmayan bir rutin içinde bir sağa bir sola savrulacağım. Yani eski hayatım tarihe karışacak. Öyle feodal bir barzo da değilim tüm sorumluluğu kadına atacak. Aileler de uzakta. Öyle özel bakıcı imkanı da yok... İşte böyle bir tedirginlik.
Yalnız hissetmiştim. Eşimin tüm hayatı birdenbire oğlu olmuştu…
Evet hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak. Göstermesede eşinizde şu an çok zorlanıyor. Ne yapacağını bilemez durumda. Bunalmış olabilir, pişman olabilir, endişeli olabilir. İkinizinde hayatı sonsuza kadar değişti sadece sizin değil.
ev çok kalabalıktı kaynanalar dedeler kendi annemler falan. o yüzden gerginlik hissetmiştim ben. onun dışında bebek ağlayınca geriliyordum bir şeyi mi var diye. sonra her şey rutine bağladı. evi mümkün olduğunca az kişide tutun.
baba olduklarını hissetmeyebilirler, onun yerine endişe ve sorumluluklar strese neden olabilir.
babaların çocuklara bağlanması zamanla oluyor anneler gibi doğumdan itibaren hormonlarla gelmiyor
Kadınlar ve erkekler diye birçok soru sorulmaya başlandı, ancak siz eşinizi seçerken "erkek işte" diye milyon kişi arasından bir tane denk geleni seçip almadınız değil mi?
Eşinizin ne hissettiği çocuğu bekleyip beklemediğinize, aile içi durumlara, kendi evliliğiniz içindeki olaylara, onun karakterine ve beklentilerine göre değişir. Sizce tüm kadınlar anne olduklarında aynı şeyleri mi hissediyor?
Sorunuza cevap olmadıysa üzgünüm, ancak dünya üzerinde kimse sırf erkek ya da kadın olduğu için belli bir konuda belli bir şey hissetmez. Bu tür düşşüncelere takılmak sizi sadece yaşadığınız sorunun çözümünden uzaklaştırır. Daha çok dertlenirsiniz.
erkekler çocuk olduktan baba olduklarını çok geç anlıyor. kaynana anne ve yeni lohusa hanıma arasında kalmış bir erkek bitmiştir. hayatta kalma işleri erkeğe kaldığı için erkekler onun stresinde oluyor. bir lohusayla yaşamak dünyanın en zor işi. eşinizi darlamayın bence. daha 20 gün çok erken ben çocuk 2 yaşına girince kendime geldim.
Hanımlar ortalama 9 ay boyunca "anne olacakmışım, galiba anne oluyorum, anne olacağım, anne olmak üzereyim, anne oldum" hisleriyle annelik gerçeğini kendilerini alıştıra alıştıra, acısıyla-tatlısıyla ve eşin dostun, hatta sokaktaki tanımadığı hemcinslerinin dahi ilgisiyle doya doya yaşıyor.
O sırada erkeği rutininden çıkaran yenilikler sadece hastane ziyaretleri ve yepyeni alışveriş deneyimleri oluyor. Sonra bir anda kucağına bir ay parçası düşüyor ve hop, bi' bakıyor ki "baba" olmuş.
Afallamamız normal; herkesin karakteri farklı, kimimiz aptallaşıyor, kimimiz gerginleşiyor. Az biraz sorumluluk sahibi bir insanın düşünmesi gereken o kadar çok şey var ki; dünyanın hali, ülkenin berbat durumu, hukuksuzluklar, güvenlik sorunları, ekonomik açmazlar, baskın koruma içgüdüsü vs.
Oturup konuşun, siz sorun, o da bi' zahmet dökülüversin. Doğuma kadar sürrcek böyle büyülü ve kısa bir dönemi güzel hatıralar bırakacak şekilde yaşamak ikinizin de hakkı.
9 aylık babayım,daha önce eşimle doğru düzgün kavga etmemişken,çocuğumuz olduğundan beri 3 kere büyük kavga ettik.genelde kavga sebepleri de senin ailen benim ailem tarzı inatlaşmaydı.
yani diyeceğim o ki eğer ilk kez anne baba oluyorsanız sudan çıkmış balığa dönüyorsunuz. bir de o süreçte hayatınıza çok fazla insan girip çıkıyor(anneler,babalar varsa kardeşler,halalar,amcalar gibi). o hengame içinde insana küçücük şeyler bile batıyor. halen daha eşim bana lohusayken bana bunu bunu yapmayacaktın der, bana göre de ben halen haklıyım :)
benimki baba olduğunu ilk bir iki yıl anlayamadı (benim yorumum). şu an 4 yaşında, 3 yaş sonrasında ilişkileri çok daha iyi (maşallah), çocuk iletişim kurmaya başlayınca bence daha çok anlıyorlar. bilmiyorum. bizde evde kalabalık yoktu, annesine taşınıp orada yaşamaya başlamıştı.
gereksiz hisseder, hele ev doluysa. anne besliyor altini degistiriyor giydiriyor falan baba oyle bos bos dolaniyor. ziyaretcileri/yardimcilari cikarip her seyi birlikte yaparsaniz, sorumluluk alirsa, bag kurarsa daha iyi hisseder.