Çevremde "Teklif ettim ve danışmanım olmayı kabul etti sağ olsun, yoksa ne yapardım?" düşüncesinde olan çok insan var. Hadi bazıları için hocasını çok seviyor diyelim ama hocasıyla arasında ciddi bir duygusal bağ veya ortak zihniyet olmayanlarda da durum böyle. Açıkta kalacak değildin ki o hoca kabul etmese de.
Demiyorum ki saygısızlık edelim, alelade davranalım ama yapmaları gerekeni yapmıyorlar mı en nihayetinde? Niye Yeşilçam usulü bir vefa borcu hissine girmeliyiz? Arka arkaya benzer insanlara denk geldim.
dereyi gecene kadar ayiya dayi deme olayi.
mezun olduktan sonra %95 yolda gorse selam vermez.
Şahsen Almanya, Hollanda, ABD’de akademi çevrelerinde bulunma şansım oldu. Türk akademisindeki hiyerarşi hastalık seviyesinde bana kalırsa. Teknik bir konuda dahi hocaya itiraz etmekte zorlananlar var. Üzücü bence.
Danışman birçok açıdan çok önemli. Öğrenci memur değil, kağıt işlerini bir noktaya kadar bilebiliyor. Bu tür işler de öğrenim sürecinin dolaylı bir parçası. Kimi hocalar bu konuda ya bilgi sahibi değil ya da kendisi de bilmiyor. Bir arkadaşım ders değişikliği yaptığı halde sildiği dersten sorumlu kalmış bir şekilde, atıldı bu yüzden. Son anda ortaya çıktı. Danışmanı "alla alla nasıl olur hayret" modundaydı.
Ayrıca her konu her danışmanla çalışılmıyor. Dönem ödevi gibi tez yazılmak istenmiyorsa çalışmak istediğiniz konuda yetkin bir danışmanınız olmalı.
Demek istediğinizi anladım ve haklısınız da. Sadece verdiğiniz örnekler çok doğru noktalara temas etmemiş bence. Danışman gerçekten önemli, ancak bu bahsettiğiniz gibi bir mahcubiyet taşımak için sebep olmamalı gerçekten de. Neticede öğretim üyeleri bu konuda zorunda kalmadan sorumluluk alabiliyor olmalı, ancak bizde bazı şeyler lütuf olarak yansıtılıyor. @but that was just a dream'e katılıyorum. "Hocam" gibi hitaplar da buna tuz biber ekiyor, şahsen bana çok aşırı garip gelir ve alışmam da zor olur ancak hocalara isimleriyle hitap etmek belki de doğru olanıdır.
