Bazen bos muhabbet yaptigimizi dusunuyorum.
Surekli araya atasozleri serpistiriyor falan surekli ama. Ve konuyu mutlaka ikili iliskiye getiriyor. Ciddi bi sorun icin baslamistim ve o zaman da araya bekar olusumu sokup duruyordu. Ben konuma odaklanmak istiyorum diyordum.
Bu ciddi sorunumu da o mu cozdu, yoksa kullandigim ilac beni sakinlestirdi de mantkkli bi sonuca mi vardim bilemiyorum.
Hani biri sorsa o sorunu neyle cozdunuz diye hic cevabim yok.
Kendisine bile sordum bu nasil oldu dedim.
Laf kalabaligi gibi geldi cevap. Ustunde durmadim...
Su siralar da asil (ona gore asil) sorunuma odaklanmamiz gerektigini soyluyor. Bana diyor elin yuzun duzgun, cok akillisin, entelektuel seviyen yuksek vs seyler siralayip pekiii bunlara ragmen kittie niye bekar bu cok onemli bir sorun diyor.
Tercihli bi bekarlik seninki cunku diyor.
Hayatinda biri olmasi lazim diyor surekli.
Ya da boyle yasam kocu gibi davraniyor bazen. Isimle ilgili bi sorundan bahsediyorum. O isi birakip soyle bi ise mi girsen falan diyor ve 15 dakka sanki bir istihdam burosunda gibi hissediyorum kendimi.
Bir de bu terapi seanslari nasil bi sey genelde? Doktor /psikolog neyse artik, konusuyor ve siz dinliyor musunuz? Veya bir seans siz anlatiyorsunuz ve iki seans knu mu dinliyorsunuz.
Hep okuyorum, ufkum acildi falan diyor insanlar ben oyle bir farkindalik hissetmiyorum. Sadece ilac sayesinde sinirlerimi, duygularimi kontrol altinda tutuyorum ve fevri hareketlerden kacinip daha mantikli bakmaya calisiyorum olaylara.
Yani simdiye kadar somut bir sey fark etmemis olmam normal mi?
Terapist diye uzak akrabaya falan mi gidiyorsun?
Neden bekarain nasil bir soru :))
Yeni terapist dene derim.
Normal. Reçeteyle satılan ilaçlar olmasa işlerinin %90’ını kaybederler maalesef.
Bence iyi bir terapistin yok
Kagit ustunde cok iyi. Bir de iyi bi insan. Gerci iyi insan, kotu insan ayrimini yapamiyorsun diyor bana afsg o kismimi buyutmemiz lazimmis, cocuk gibi kaniyormusum.
Ama yani duzgun bir insan iste. Snob tiplerden nefret ederim ben. Oyle degil, ayaklari yere basan biri.
Apartmandaki meraklı teyzeler de "Niye halen bekarsın? Birileri yok mu?" diye sıkıştırıp duruyor, üstelik bunun için bin-iki bin lira almıyor :/
Ayakları yere basan biri demişsiniz ama evlenmek ve iş değiştirmek gibi büyük değişikliklerden çocuk oyuncağıymış gibi bahsetmesi makul gelmedi ya. Ve her seansta konuyu evliliğe bağlaması sığ biri olduğunu düşündürdü.
Bir ara kendi dayanma gücüme göre bayağı kötüydüm. Psikiyatra gidiyordum ilk seanstan ilaç vermişti ve her seans ilacın etkilerini konuşuyorduk. 6 ay gittim galiba o çağırmayı kesti ben de yavaştan ilacı bıraktım. Ailem çok kızmıştı öğrenince adam seni hizaya getirmişti diye. Aydınlanma felan olmadı doktorum doğru ilacı verdi bence.
Evlenince ve is değiştirince zaten istese de istemese de insanın hayatında bir şeyler değişiyor. Size bunun ötesinde bir şey demiyorsa da ne bileyim... söylenmiş zaten, yalnızlıktan şikayet ettiğinizde evlilik ya da "sen birini bul biraz flört edersiniz" demek, işyerinde bir şeyden şikayet edince ya da şikayet olmasa bile yaşanan problemleri anlatınca is değiştir o zaman demek arkadaş ya da akraba konu komşunun da yapabileceği bir şey.
Hem bir terapist hem bir danışan olarak cevap vereyim.
Bir terapist size sık sık tavsiyelerde bulunuyorsa, orada terapi yapılıp yapılmadığını bir sorgulamanızı öneririm. Sonuç olarak terapi, terapistin “eşliğinde” ama nihayetinde kendi kendine yürüdüğün bir yol. O işten ayrılman gerektiğini düşünse de, bunu kendin yapmalısın ki öğrenesin, yapacağın varsa da gerekli sokratik sorgulamayla zaten sen keşfedersin.
Eğer ben danışanlarıma tavsiye versem, kendi yolumu onlara dayatmış olurdum. Ama onlara bıraktığımda işi, doğru sorular sorduğumda onlar kendi yolunu kendi stillerinde bulur zaten.
Ve bunu yapmak bir terapist olarak ÇOK ÇOK ÇOK ZOR, çünkü terapide tavsiye vermek terapi yapmaktan çok daha kolay.
Kendi hayatımı danışana aktarmayayım diye, hem terapiye hem Süpervizyona gitmek zorundayım ve eğitim almak zorundayım ki kendimi bileyim, ona müdahale etmeyeyim.
Kendini bilmenin mali bi gideri var, maddi manevi emeği var. Neyse kısaca demek istediğim, terapistlerin kolay yoldan gitmesi bana hiç
Şaşırtıcı gelmiyor, ülkede denetim yok bir şey yok. Terapistinizin ne yaptığını sorgulamanız hakkınız.
Yerinizde olsam gidip çatır çatır, ben burada böyle hissettim derdim. Ama eğer bir ilişkide, karşı taraftan şüphelenip, gidip yüzleşmiyorsanız genel olarak bunu terapistinizle de yapmayıp bırakırsanız, işte orada o imtihanda kalırsınız bana kalırsa. Bi düşünün, bu ilişki türü diğer ilişkilerinize benziyor mu? Ha, orada bir şeyler denemek için harika bir ortamda olduğunuzu göreceksiniz.
Hoşça kalın :)
dikkatini bir şeylere çekmeye çalışıyor belli ki. senin sorulara, soruların nasıl sorulduğuna falan takılmışsın ama ne demek istedi acaba, burada dikkat edilecek ne var acaba diye dikkatle düşünmedin sanırım üzerine. adam tavsiye vermemiş zaten, özlemine veya ihtiyacına veya kaçındığın bir şeye dikkatini çekmeyi denemiş. güvenmeyi seçip, net cevaplar iste ve duyacağın şeylere hazır ol derim. sen duymaya hazır olmadığın sürece adamın ısrarla ortaya koyduğu konuyu geçiştirmeye devam edeceksindir. terapinin amacı hayatını güzelleştirmek. senin fark etmediğin şeyleri dışarıdan bakan birisi kolayca görebilir sende. yalnızca sen hazır olduğunda sana direkt söyleyebilir çünkü çoğu farkındalık büyük bir utanç ile gelir yanında, bu yüzden duymaya hazır olmazsın, söyleneni hakaret olarak duyarsın, söyleneni boş muhabbet olarak duyarsın vb.
Bu aralar ben de bunu çok düşünüyorum ya.
Ben geçen sene eylülde başladım terapiye. Aşırı kötü olduğum bir dönemdi ve kötü olmama sebep olan olaylar çok tazeydi. Şubat ayına kadar falan terapiste çok isteyerek gidiyordum ve bana iyi geldiğini hissediyordum.
Son birkaç aydır bu bahsettiğim olaylar güncelliğini kaybetti ve aslında bambaşka bir sürü sorunum daha olmasına rağmen biraz “terapiye bu kadar gerek var mı ya” diye düşünmeye başladım. Özellikle son birkaç seanstır terapiste değil de arkadaşımla dedikodu yapmaya gidiyormuşum gibi hissediyorum. Doktorla kafalarımız çok uydu, konuşmayı seviyorum falan ama bazen “ee biraz da sen anlat ne var ne yok” falan diyesim geliyor neredeyse. O derece terapistten arkadaşa dönmüş gibi hissediyorum.
Bir de sürekli terapiye gittiğim için mi o olayları aştım yoksa zaman her şeyin etkisini azalttığı için bu zamana kadar zaten illa ki aşmış mı olacaktım ikilemindeyim.
Özetle ben de çok kararsızım bir süredir terapi konusunda. Eskiden ayda 3-4 gidiyordum. Şimdi ayda 1 ya da maksimum 2 kez gidiyorum.
Bu arada terapistinizle ilgili yazdıklarınızı kendime çok benzettim. Ben de çok iyi biri falan diye diye gidiyorum öyle aylardır :D Sizin seanslarda konunun sürekli bekar olmanıza gelişini garipsemiş herkes ama belki de başka bir şeylerle bunun ilgisini gördüğü için sizde farkındalık yaratmaya çalışıyor olabilir gibi geldi bana.
bence içinde bu kadar şüphe varken verim alamazsın artık.
başka bir terapiste başlamak zor geliyor olabilir ama başka bir bakış açısı, ve hatta aştıklarının üzerinden tekrar geçmek, şimdiki aklınla geçmek çok güzel bir deneyim olabilir senin için.
zamı bahane ederek ayrılma vakti gelmiş bence.
dikkatini baska seye cekmeye calisiyor+1
bekarlik tercihi, uzerine sorgulanabilecek bir sey. bi kere topluma aykiri bu yuzden akranlarindan farkli kaliyosun, paylasim azaliyor, seni anlayan akran bulman zorlasiyor, uyumunu kaybediyorsun. insan sürü hayvani oldugu icin psikolojini zorluyor. sadece bekar olmak degil iliski kurmamak icin duvarlarin oldugunu dusunmus olabilir. altinda "sevilmeyi haketmiyorum" yatabilir mesela her sey cikabilir.
yalniz insanlarin hayata bakisi, konusmalari, cumleleri, takintilari o kadar bariz oluyor ki, resmiyette bir bekar oldugum halde, bekar shaming yapiyorum ister istemez "sal abi" dedirtecek kadar gerceklikten kopma, yoruculuk oluyor. bazilarinda gecmiste yasama, bazilarinda cocuksu tavirlarla sevimli olmaya calisma, farklilik kasma, ergenlik vs semptomlari da gösterirler(fobim). evlilik rezil bir seydir fakat insani ehlilestirir, uyumlar(?), askerlik gibi.
isi degistir derken de is degistirmeyi haddinden fazla gozunde buyutuyorsundur ve bunu basitlestirmeye calismis olabilir. bunu net yasayip is degistirince anlamistim hayati kendime zorlastirmisim
sonuc olarak degindigi seyler bos beles gelmedi bana. bu sayede terapistine ilk kez bu kadar hak vermis oldum