0-28 yaş aralıgındayken arkadaşlarımla bi araya gelir çay içer sohbet ederdik makara yapar eglenirdik akşama eve dağılırdık
30+ dan sonra işler değişti herkesin herkesden sanki bir beklentisi oluştu
kimsenin kimseye tahammülü yok gibi herkes birbirine laf itelemeye çalışır görüyorum. 2 sene boyunca 1 arkadaşımla aynı kafede bulustugumuzu biliyorum. adama gel başka kafeye gecelim dedigimde soklara giriyordu gelmıyordu ve beni de otmuşum gibi darlamıştı.
birde insanlarda sürekli bir kontrol etme çabası görüyorum. onlar ne zaman nerede isterlerse orda olmak zorundayız gibi bencilce hareketler. kısacası bu yastan sonra arkadaşlarla gorusmek vs bana işkence oldu. onceden kafa dagıtıyorduk sımdı kafa utuluyoruz.
suan gorustugum 2 arkadasım var ve 1 tanesine hali hazırda yolu vericem. 20 senelik arkadaşlarım bunlar ama devam edemicem ben iptal yani. yalnız yaşamak istiyorum artık.
bonus olarak internetten aldıgım bi sozu paylasayım
Özetle "asosyal kişiler aynı zamanda yalnız kişilerdir. Ancak bu yalnızlık bir mecburiyet değil tercihtir. Sosyal ilişkiler kurmanın çekincesi bir yana, asosyal kişiler yalnız kaldıklarında kendilerini daha rahat hisseder. Bu rahatlık, diğer insanlarla olan iletişimin de kopmasına yol açar."
Mutluysan neden yanlış olsun
30 dan sonra arkadaşlık ilişkileri zorlaşıyor +7
Bazı arkadaşlar bizi kendi cenderelerine çekmeyi tercih ederler. Kendi sosyalleşme anlayışı içinde olduğunuz kadar onların arkadaşısınızdır. Bunu yeni görmüş/keşfetmiş/fark etmiş olabilirsiniz, ki bu da doğal. Fakat bu sizin asosyal olduğunuz anlamından ziyade belirli x kişi ile görüşmek istemediğiniz anlamına gelir.
Asosyal olma ihtiyacı belirli bir süre boyunca ruhunuza iyi de gelebilir, bu zaman zarfında mutlu olduğunuzu hissedebilirsiniz. Yine de önerim kendinizi dış dünyaya tamamen kapatmak yerine bu olumsuzluğun geçici olabileceğini, yeni ve başka bir dünyadan insanlarla zaman içinde iletişim kurmak isteyebileceğiniz gerçeğine kapıyı tamamen kapatmamak gerektiğini kendinize hatırlatmanızı öneririm.
Yanlış bir şey değil ama tercih de değil. Alıntı yaptığınız yer neresidir bilmiyorum ama büyük ihtimalle anlatmak istediği şeyi anlatamamış ya da hatalı çeviri yapmış başka bir yerden. Ya da metnin tamamına bakıldığında başka bir şeyi anlatıyor da olabilir bilemedim şu an.
İçe kapanıklık (ya da içe dönüklük) bir karakter özelliği, bir tercih ya da mecburiyet değil. Bu insanlar basitçe böyleler. Ötesi berisi yok. Asosyal sözcüğü bu insanlar için çok uygun değil, asosyal tanımının içinde depresyon ve hatta şizofreni vb. sebeplerle istemediği halde ya da bir yan etki olarak sosyal hayatı kısıtlanan insanlar da var. Tamamı bu kapsamda demiyorum, ama tandans olarak genelde bu yönde kullanılıyor. Bu ikisi aynı durum değil. Sizin okuduğunuz kaynak bi ihtimal introversion sözcüğünü asosyallik olarak çevirmiş.
Diğer taraftan sizin burada yazdığınız şeyin tamamı arkadaşlarınızın artık eskisi gibi olmamasıyla alakalı. Yani arkadaşlarınız eskisi gibi olsaydılar siz dışarda onlarla vakit geçirmekten gayet memnun olacak gibisiniz. En azından yazdıklarınızdan bu çıkıyor. O halde bu sosyal hayattan kısma mevzusuna çok da gönüllü olduğunuzu söyleyemeyiz bence, öyle değil mi? Yani siz önünüze seçenek sunulsa arkadaşlarınızla eskisi gibi vakit geçrebileceğiniz bir hayatı mı seçersiniz yoksa böyle iyi deyip o imkanı iterek evde kalmayı mı seçersiniz? Bu önemli. Eğer ilkini seçiyorsanız siz yalnız kalmayı tercih etmemiş, mecbur kalmış oluyorsunuz.
Bir de karakter özelliklerinin 2 senede kendinizi o şekilde tanımlayacak kadar değişmesi güç açıkçası. Bu genelde uzun ve belirsiz bir süreci kapsar. Ne zaman neyin değiştiğini anlamadan artık başka bir karaktere sahip olursunuz sebebini bile bilmezsiniz çoğu zaman. 28 yaşına kadar bir karakter oluşturup 30'da bunun tam tersi olmak ve bunun olağan olarak gerçekleşmesi kulağa zor geliyor açıkçası.
Yalnızlık güzel ama bağımlılık yapar diye bir aforizma var. Bence az da olsa sosyallik olmalı, farklı perspektiften bakan kişiler olmalı insanın çevresinde. İllaki arkadaşsınız diye aşırı samimi olmak zorunda değilsiniz, seviyeli arkadaşlıklar da kurabilirsiniz
Ayrıca toplumdan çok izole olmak da depresyona sürükler (bence)
yalnizligi tercih etmek ve asosyallik farkli seyler. asosyallik hos degil. insanlarla konusmak istesen de konusamiyorsun, kaynasamiyorsun ve ihtiyac duydugunda cevrende hic kimse olmadigini görüyorsun. yalniz kalmak istiyorsaniz tadini kacirmadan yalniz kalin ama asosyal olamyin. arkadaslarinizi ihmal etmeyin.