beni rahatsız eden şey bunun karşılıklı olmaması. bi sıkıntım olduğunda anneme anlatmak istesem “dinlemek istemiyorum, canım sıkılıyor, anlatma hayır” der -genellikle bunu söylüyor. ben de iyi peki diyorum. yalnızca almak üzerine yaşıyor. çocukluğum da bayağı neglected geçti, annelik sorumluluklarının %80ini yapmamıştır.
bu ilişkiyi ne yapmalı sizce? kendimi zorunlu hissediyorum ama artık şikayet dinlemekten de bıktım ve tüm hayatı bi insanın böyle mi geçer ya? beni de bu yönde kullanıyor çocukluğumdan beri. ben 13 yaşındayken bile “dertleri”ni dinlerdim -çoğunluğu da kafadan uydurulma şeyler dediğim gibi. yorumlarınız?
ara ara ghosting yapıyorum ama tabii ki bi şey değiştirmiyor.
Benim annem gibi. Kendi psikologa gitmez, ben gidiyorum.
Kardeş olabilir miyiz sizle? Değişmeyecek maalesef. 6-7 yaşımdan beri 25 senedir buna maruz kaldım. Babamla olan ilişkisinde bile herşeyi bana kusuyordu. Tedavi gördüm yıllarca bende çok büyük hasar bıraktı. Değişmesini beklemeyin. Ghostlayabildiğiniz kadar ghostlamaktan başka çare yok. Benden sonra kardeşime sardı maalesef.
Cok sorunlu bir ailem var anlatsam inanmayacaksiniz sadece tek bisey soyleyeyim annem babam 40 sene den fazla konusmayip ayni evde yasiyor ben 38 yasindayim aralarinda postaco govi yasadim surekli bana soyluyorlardi annemin babamin dertlerini saymiyorum
Baya yiprandim ben
Size tavsiyem anneniz bilenolsa gerekiyorsa soyleyeceksiniz yuzune vuracaksiniz psikolojim dertlerini kaldirmiyor artik boraz pozitif boseyler anlat diye. Bunda ayip bisey yok. Yoksa yasam enerjinizi emerler bi bakmisin ortada sizden hoc bisey kalmamis. Gerekiyorsa konus yada bloklama taktigini yapican baktin basliyor gene bos yapmaya ortami terk edicen sende ona basim agriyor baska zaman de yol ver. Annende olsa kendi icin bunu yaomalisin.
Psikoloğu olduysaniz seans ucreti isteyin. Ciddiyim, düz konuşarak halledilemiyorsa belki böyle sert espriler ise yarar
Merhaba, size bir kitap önerim var: Var olan annenin yokluğu.