Fakat bu sefer babam (79) mide ameliyatından çıktı 9 gün oldu hala yürümekte zorlanıyor uyku haline geçiyor ayaklarını kuvvetli şekilde basmıyor.
Doktor her saat başı yürümesi, sulu şeyler yemesi lazım diyor.
Sadece uyumak istiyor, yemek istemiyor, yürümek istemiyor, üfleme egzersizi triflo bile zor geliyor.
Oldukça zorluyorum ama çok yavaş gelişme kat ediyoruz.
Önerebileceğiniz yöntemler varsa yeni fikirlere açığım.
Baban genç değil, yetişkin bile değil, yaşlı artık. İlerleme çabuk olmaz, kolay da olmaz. Triflo zaten ameliyat sonrası çok zor gelen bir şey, hiç ameliyat oldun mu bilmiyorum ama olanlar bilir.
Sabır biraz. Her insanın yaşam enerjisi yeterli seviyede olmuyor, sabır. Çok geçmiş olsun.
muhayyer +1 zorlama bence. biz annemi bıraktık artık kendi haline. kayınpederim var o da öyle. kayınvallide altını değiştiriyor, poposunu bile kaldırmıyor diye döğüşüyor. onları da anlamak lazım. ben buna çözüm bulamadım. ancak defalarca dil dökecen zar zor kadın ayağa kalkıyor sonra tekrar.
biri gelsin bunlara ilaç versin onu içince sihirli bir şekilde ayağa kalkalım. oysa bilseler çabayla olacak.
ufak hinliklerle "yapman lazim" eylemlerini "yapmasak problem olur"a donusturmeniz lazim. atiyorum. posta gelmis postaneye gitmemiz lazim. sadece senin adina oluyor. bankadan cagiriyorlar vs..
ayrica senin de bakis acini degistirmen lazim hem fiziksel hem psikolojik olarak empati yapman lazim. bu yas da kolay degil bu yasta operasyon da...ben bile 40'imda cok hareket edince bi yerlerim agriyor. yada eskisi kadar anlayisli, makul degilim. 80'de nasil olucaz sen tahmin et.
doktora belirtip destekleyici takviyeler sordunuz mu acaba? glutamin filan gibi şeyler ya da medikal mamalar verebiliyorlar böyle durumlarda.
Her gelen doktor yaş filan dinlemiyor her saat yürüteceksiniz diyor. Onlarda bu kadar salacağını düşünmüyorduk dedi.
Ve yakın yaşta olanlar bile burun kıvırmadan bakıyorum yürüyor.
Babam Gece zaten 12-13 saat uyuyor gün içinde de yürüdükten sonra dinlenip uyuyor.
Hiç çaba göstermiyor ayaklarını sürüyor resmen,
Su içerken bile soğuk olsun istiyor ılık içmiyor.
Yiyeceği şeyleri zorla yediriyoruz. Hiç yemek istemiyor. 10.gün olacak hala bez ile tuvaleti hallediyoruz.
Malesefki süreç ameliyatla bitmedi kemoterapi görecek bu süreci bile zor geçiriyor kemoterapi sürecinde nasıl yiyecek, yürüyecek onları düşünüyorum.
Hazır mama vermişlerdi hiç yemedi daha ama kemoterapi sürecinde onları yedirmemiz gerekecek kendi haline bırakırsak doğru düzgün beslenemeyecek.
Psikolog yada psikiyatri yardımcı olur mu bu durumda acaba
bendeki sorunlardan olduğunu görmek rahatlatıyor. aynısnı biz de yaşadık. eklemleri iyi yürüyebilir diyorlar ama inadını görmüyorlar. ve ayrıca birçok kişiden duyuyorum bunu: yaşlımız yürümek istemiyoooor! diyorlar. artık dr ların bunu anlaması lazım.
ben bunun için ses çalışması bile yaptım, yaşlıyı ikna etmek için. mesela, miyoooo falan diyorsun sesin gelişiyor daha güçlü çıkıyor. bu egzersizden sonra 8-9 defa seslendim mi ikna edebiliyordum. ve boğazım yıpranmıyordu. hala da devam. salı günü sıram geliyor.
psiklog bu yaştan sonra olmaz dediler bana ama ilaçlar her hasta da farklı etki bırakıyormuş. ben yaşlıların olduğu sayfaya üyeyim. herkesin hikayesi farklı
burda size düşen hocam, kendinizi helak etmemek. siz yıpranmamalısnız. o adamın tek dayanağı sizsiniz. size bir şey olmamalı ki ona da faydanız olsun.
asla türk insanı gibi yapmayın. ben alt değişimi yaparken maske önerisi istedim yaşlı bakımı sayfasından, o kadar hakaretler yedim ki. neden lavanta gibi kokmalıymış annemin kakası bana.
vefasız evlatmışım bilmem ne. biri de yazmış annesine bakarken, gittim mutfakta iyi bir ağladım diye. abi niye ağlıyorsun manyak mısın?
fırsat buldukça kendinizi insan içine atın, hastanın enerjisi sizi de tüketmesin. ben kendime ödül koydum anneme giderken ve ondan gelirken pizza siparişi veriyorum. yanındayken de fırsat buldukça misafir çağırıyorum. onun için de iyi oluyor. mevlit okutuyorum. farklı insan göründe kalkıyor bazen. tabii siz yaşam tarzınıza göre yapın.
hiç unutmam başhekim: kızım şu anlamsız dünyadaki en anlamlı işi yapıyorsun demişti bana. yaptığınız işin güzelliğini farkederek yapın. ve toksik akrabalardan uzak durun.
Geçen sene babam 57 yaşındayken 9 aylık bir hastane sürecimiz oldu ve bahsettiğiniz şeyleri neredeyse tüm süreç boyunca yaşadık.
Babamı kaybedeli 1 sene oluyor. Hala bazen keşke o kadar üstüne gitmeseydim bunlar için diyorum, bazen de keşke daha çok üsteleseydim yemesi için, bu hareketleri yapması için, belki o sayede toparlar kurtarırdık diyorum...
Bu işin net bir cevabı yok yani. Ne yaparsanız yapın birbirinizi kırmadan, incitmeden yapın yeterli.