Hiç pişman değilim.
Karışık duygular içerisindeyim. Bazen avm'de gezerken çocuklu aileleri görürken "keşke benimde bir ailem olsaydı" diye üzülüyorum ama sonra da çocuğu sakat otizmli psikolojik rahatsız olanlara bakınca bekar kalmak iyiymiş diyorum. Sosyal medyada aile fotoğrafları görsem keşke evlenseydim diyorum ama geleceğe düşündüğümde bu ülkeye çocuk getirsem mutlu olmazdı belki düşnüyorum. yaşlı anne babasına bakanlara baktığımda bana kimse bakmayacak diye üzülüyorum ama ailelerini hzurevine bırakanları görünce çocuk olsada boş diyorum.
Çocuk sevgim var tek pişmanlığım onu yaşayamamak.
Hiç değilim. Evli arkadaşların hayatı durmuş durumda. Hedef, plan ve hayalleri olamıyor. Evli olsaydım berbat bir hayatım olurdu
Kendi hayatıma bakınca pişmanım. Evlilerin hayatına bakınca değilim.
Degilim. Evlenmemek muthis bir tecrube. Cevrende evlenenleri gozlemleyerek neyi yanlis yaptiklarini cok iyi goruyorsun ve kendi iliskin uzerinden de dersler cikartiyorsun. Bi noktada illa ki evlenecegin kisiyi bulmani sagliyor.
henüz değilim ama olabilirim gibi gelmeye başladı.
şöyle ki şu an 30 yaşındayım, aslında 20'li yaşlarımın başına kadar hep "evli mutlu çocuklu" bir gelecek hayal etmiştim. sonra hem kendi yaşantım, hem yaşadığım ilişkiler vs. bu işten soğuttu beni. yine istiyordum ama emin değildim. fazla kaygılıydım. eş sorumluluğu, çocuk sorumluluğu, yetersizlik hissi, terk edilme korkusu vs... bu kadar stabil bir hayatı sürdüremem diyordum. üstüne bir de zaten keyfine düşkün, gevşek bir adamım. canım ne istiyorsa onu yapabilmeyi severim, hatta bu yüzden çevremde her zaman az insan olmuştur, çünkü mesela üç aydır planlanan bir şeyi "o saatte formula 1 yarışı var onu izlicem" diye bozabiliyor(d)um. bundan dolayı son yıllarda aslında bekar ve yalnız olmak beni mutlu ediyordu: "ulan en kötü ne olabilir? kuru ekmek bulup hayrattan su içersin, yeter ki sağlığın yerinde olsun, girdiğin her bataktan çıkarsın" kafasındaydım.
son birkaç yılda ve özellikle de yeğenim doğduktan sonra biraz değiştiğimi hissediyorum ama... sanki artık kendimi toparlamam ve böyle bir yola girmem daha mantıklı olurmuş gibi. çocukları çok severim. hakikaten kendimim diye söylemiyorum ama iyi aile babası olurum diye düşünüyorum. yumuşakbaşlı, anlayışlı, kibar, affedici, YÜREKTEN SEVEN, sakin bir adamım. yeter ki bana o sevginin çeyreğini verip beni benimseyecek, benimle aile kurmak isteyecek bir eşim olsun.
tek sorun ne biliyo musun? gerçek hayat böyle yürümüyor işte. dünyanın en çok seven, en tatlı adamı da olsan bazen olmuyor. evliliğin bissürü sorumluluğu var. enerji ister, emek ister, esneklik ister. tabii düzenli gelir ve belli bir standart da ister... ben açıkçası artık hiçbir kadının benimle birkaç yıldan uzun süre geçirmek istemeyeceğini düşünmeye başladım, o yüzden teoride istesem de evlilik fikrine sıcak bakamıyorum.
velhasıl şu an pişman değilim ama ileride "keşke hayatını daha erken yaşta yoluna koysaydın da vakitlice evlilik peşine düşseydin" demeyi muhtemel görüyorum.
hadi evlilik 40 yaşında da olur ama çocuk belli bi yaştan sonra risk ya. sağlıklı doğsa bile çocuk 10 yaşındayken anası babası 600 yaşında olacak anasını satiyim. güzel bi durum değil.
bilmiyorum ya kafam çok karışık niye böyle bi şey sordun şimdi
Evlenmeyi hic istemezdim ta ki onu taniyana kadar.
Ama ben simdi istesemde evlenemeyiz cunku tc kanununda evlenmemiz gecerli sayilmiyor. 12 kusur yil oldu sokakta elini bile tutamiyorum.
evlenmeseydim pişman olmazdım, evlendim pişman değilim. her şeyin lezzeti farklı. evlilik künefeyse, bekarlık kaymaklı ekmek kadayıfı ikisinin de tadı farklı.
ama bekarken ufak flörtler yaşardım inanılmaz yıpratıcı olurdu bence uzun süreli ilişkilere şans verin.
@zetnikov niye hocam
evlenmedim evlenmeyi de dusunmuyom pisman olunacak bir sey de gormuyorum evlenmeyi istersem o yolda hareket ederim neden oncesinde evli olmaya calisayim ki
Pişman olunacak bişey göremiyorum +1
Evlenmek zor bişi değil, millet çatır çutur evleniyor da zaten. Evlenmek istersem evlenirim ama şu an öyle bir niyetim yok.
Evlenmemiş olanlar niçin pişman olacak anlamadım. Evlilik iki kişilik bir olay ya hani sanki herkesin önünde de marketten alıp yapacağı bir şey varmış gibi bir soru. Neden ekmek almadın, pişman mısın gibi bir şey.
Değilim. Öyle birisi bile karşıma çıksa yine de istemem. Kimse için değmez.
Değilim. Pişmansanız gidin evlenin. Belirli bir kişi ile evlenmediğinize pişmansanız anlarım da aksi halde sizi tutan ne? Evlenin :D
"pişman" değilim.
@ala09
Escinsel olarak dogdum bu yuzden
pişman değilim.
arkadaş grubumdaki tüm arkadaşlarım evlendi bu süreçte tamamını gözlemlemiş oldum. biri bir yıl sonra boşandı, biri çocuğu olduktan sonra boşandı ve bu süreçte çok yıprandı, biri çok mutluyuz diyor ama iki sene içinde gözlerimizin önünde çöktü gitti. biri gerçekten kafa dengini buldu güzel bir hayat yaşıyor. çoğunun sosyal hayatı bitti. tek gayesi ev geçindirmek oldu.
bunları gördükten sonra evliliğin bana göre olmadığını anladım.
belki birlikte yaşamak bir nebze ama işi resmiyete dökmek çok anlamsız geliyor.
hele ki çocuk yapmak. zaten oldum olası çocukları sevmem.
tek tabanca yola devam.
Bu soruyu tersten yani evliler pişman misiniz? Diye sorsan daha çok değilim çıkar. Kimse kolay kolay degistiremeyecegi şeyden pişmanlık duymaz çünkü. Aksi psikolojik sorun yaratir
pişman değilim. özellikle türk aileleri görünce daha da uzaklaşıyorum. maalesef geçinmeyi, çocuk yetiştirmeyi bilmiyoruz. gereksiz tv programlarındaki cazgır kadınlar gibilerini görünce, bir de kalabalık yerde bir sürü nasıl duracağını bilmeyen çocuk görünce çok sinir oluyorum.
bir de hayat müşterek derler ama sadece lafta. bir sorun olunca elini taşın altına atmak yok. her şey hazır ve önümde olsun düşüncesi var.
Pişman olamam çünkü durumumuz vardı ama evlenmedik dediğim bir ilişkim olmadı. Hiç evlenmemektense korkuyorum. Hayatı paylaşabileceğim biriyle yolumun hiç kesişmemesinden korkuyorum.
Pisman degilim, evli arkadaslarimi gorunce daha iyi anliyorum. Ama zaten belli bir yastan sonra evliyken yapabilecegin her seyi zaten yapiyorsun birlikte, o yuzden bir eksikligini yasamiyorum, daha keyifli ilerliyor hatta.
Cocuk istemeyen biri olarak hayat boyle de gayet iyi, bir eksiklik yok.
- kesinlikle evlenmeyecegim, hayır, olmayacak..
demedim. evlenmek isteyecegim bir insan karşıma çıkmadı. çıksa evlenirdim.
evleneceğim bir insanın karşıma çıkmasını isterim. umarım çıkar ve birbirimizden habersiz gecirdigimiz zamanlarin acısını çıkarırız :)
evlenmeyenler pisman, evlenenler daha da pisman :) insanoglu, ne yoksa onu ister...
genel olarak degilim, sadece kisi ozelinde bir kac kisi icin "aslinda bununla evlenebilirmisim" dedigim oluyor tabi de kendi kendime o kisiye sorsan ne alaka diyebilir :d
Bekarken pişman değildim.
37 yaşında evlendim, evlendiğim için de hiç pişman değilim.
Siz de pişman olmayın. Zaten evlenmeniz gerekseydi kendinizi durduramazdınız ve evlenirdiniz, o yüzden o kişiyle evlenmemeniz iyi olmuş bence.
Eğer olacağı varsa karşınıza o kişi çıkar ve evlenirsiniz, üzerine çok düşünmeyin.
Evlenmem yasal değil zaten +1 Bu nedenle pişmanlık duymayı geçtim hiç evlenebileceğimi bile düşünmedim.
Pişman olunacak bir şey yok...çünkü bana bakan olmadı. 40'ı geçtikten itibaren de artık onun için çok geç.
ya evlenin ya da evlenmeyin
ya da her ikisi için de pişman olun.
dünyanın aptallığına kahkahayla gülün
pişman olun.
onun için ağlayın
ve yine pişman olun.
dünyanın aptallığına kahkahayla gülün,
ya da onun için ağlayın;
her ikisi için de pişman olun
dünyanın aptallığına kahkahayla gülün,
ya da onun için ağlayın;
her ikisi için de pişman olun.
kendinizi asın; ve pişman olun.
kendinizi asmayın,
onun için de pişman olun.
kendinizi asın ya da asmayın
ikisi için de pişman olun
ister asın ister asmayın,
her ikisi için de pişman olun.
işte sevgili dostlarım,
tüm insan bilgeliğinin özü.
soren kierkegaard
kiminle bile evlendiğine göre değişir bu sorunun cevabı :)