1 yasindayken ciddi bir hastalik gecirdi.
Tedavi ettirdim tek basima.
Param yoktu o kadar ama durumu bilenlerden bir kisi bile elini cebine atmadi.
Hic ortada yokken bi masraf cikti ama onu olume terk edemezdim.
O zamana kadar hayatimda bi yeri yoktu. Sadece her gun gordugum bir hayvandi.
Tedavi sonrasi eve almadim. Hem bi bagliligim yoktu hem de veteriner umutlu konusmamisti. Nuksederse bu sefer para veremezdim. Bi kere bi iyilik yapmis olayim diyip sorumluluk almak istemedim.
Kedi 3 yili devirdi. Nuks falan olmadi.
Yalniz tedaviden sonra bana cok yakin davranmaya basladi. Mesela biri tam mama vericek buna, bu da bekliyor, o sirada apartmandan ben cikiyorum ve mamayi birakip bana kosuyor ki bende mama yok. Biraz sevdiriyor, surunuyor falan.
Arada sirada dusundum onu eve almayi ama sartlar musait degildi benim acimdan. Simdi bi yavru kedi varmis bana soylendi sahiplensene diye. Cok da tatli bi sey ama yetiskin kedi icimi acitiyor. O sokaktayken ben baska bir hayvana konforlu bir hayat saglamak istemiyorum. Boyle hissediyorum. Ya onu alayim, ya hic.
Normal mi bu durumum, hissim?
O kedi senin sorumluluğunda artık.
"Bir şeyi kendine alıştırdığında onunla bağ kurmuş olursun. Ona vakit ayırırsın böylece sorumluluğun altına almış olursun. O bağı kurduktan sonra ise o sorumluluk sonsuza kadar sana aittir. Suladığın bir çiçeği ertesi gün de sulamak senin sorumluluğundur."
ikisini de alıp bu dertten kurtulabilirsin.
Iki kediye bakacak motivasyonum yok maalesef
Ben daha cok isin psikolojik tarafini merak ediyorum. Ne dusunuyorsunuz? Millet deli gozuyle bakiyor da
Normalsin, fazla düşünüyorsun.
Sen normalsin ve iyi bir insansın. O kediyi alabilirsin belki, hem sağlık sorunları nedeniyle gözetiminde olur hem de yetişkin kedileri insanlar çok evlat edinmek istemiyor sokakta zorlanabilir.
Yavru kedi için de sokakta yaşamak zor ama yavru olduğu için şansı yüksek. Birisi onu alıp bakabilir.
Deli gözüyle bakanlar emin ol o hayvanı o haliyle orada bırakıp gidecek insanlar. Alıp bir veteriner kliniğine götürseler o kedi iyilesebilecekken bırakırlar orada Vicdan yok çünkü.
Bence yetişkin ve sana bağlı olanı almalısın. Yavruyu herkes alabilir ama hikayesini bildiğin yetişkin kediyi kimse almaz.
Bu arada demeden geçemeyeceğim, ne güzel insansınız <3 iyi ki varsınız.
Bence normal. Ben 3 yıl önce tedavi ettirdiğim kedi için kredi çekmiştim. Son 5 taksidi kaldı. Sokakta gördüğüm istisnasız her kediye sabahları “günaydın”, akşamları da “naptın, nasıl geçti gün, sabah görüşürüz” falan diyorum. Delilikse delilik. Boşver, millet önce kendine baksın.
Kediler anlıyor bence. Mesela benim de sokaktan eve aldığım ama hala dışarı da çıkan bir kedim var. İlk veterinere götürdükten sonra yanıma yatmaya başlamıştı, hemen o akşamdan. Nasıl olduysa anlamıştı yani onunla ilgilenildiğini. Çok garip ama güzel bir duygu.
Bence de yetişkin olan kediyi alın eğer evde kedi beslemeye karar verirseniz. Ama eve ne kadar alışabilir onu bilmiyorum. Benimki her gün illa ki en azından 5 dakika da olsa sokakta bir tur atmak istiyor. Hatta veteriner eve kapatırsanız psikolojisi bozulup yemek yemeği kesebilir bile demişti.