Benim yapmam gereken şeyler var.
Ben de keyif almıyorum. Farkındalık bazen kötü. Zor bir gezegende yaşıyoruz. İnsanların üstün tür olduğunda ısrarcı olması, çevreye duyarsız olmak, hayvan nefreti, kadın düşmanlığı, hayatın her alanında sömürünün olması, her şeyin çok hızlı tüketilmesi, empati yoksunluğu vs. bunlarla mücadele etmekle geçiyor hayat. Belki düzeltiriz umudu biraz daha dayanma gücü veriyor. Şahane bir ailem var, çok sevdiğim bir mesleğim var, yapmaktan keyif aldığım hobilerim, çok sevdiğim bir arkadaşım, ve kedi, köpek çocuklarım var. Bunlar hayatı biraz daha çekilir hale getiriyor. Bir de gerçekleşmesini çok istediğim bir hayalim var onunla ilgili de çalışmaya başladım bakalım artık :)
Şimdi burada bir sürü yorum yapacağız, düzinelerce yorum gelecek, öldük bittik diyecekler sonra bunu 30 sene sonra başkası okuyup ulan hayat ne güzelmiş diyecek.
Esas büyük gelişmelerin geçişini görenler yani 90'ları yaşayanlar bu yüzden çok şanslı.
Şimdi şahsımı hayata bağlayan şeyler de geçmişten daha insaflı olanlar. Kuzenimin kızı var, onunla oyun oynuyoruz. Kardeşimin de çocuğu oldu onunla daha oynamıyoruz ama arada seviyorum. Gerçekten çocuk ve bebeksiz bir hayat düşünemiyorum şu an. Tabii iyi ki benim değiller. Öyle işte
gelecek planlarima tutunuyorum. beni motive eden bu oluyor hep.
gecmisi düsünmem aklim hep gelecektedir.
beni rahatsiz eden sey irkcilik, haksizlik, savaslar vs. bam diye ölmek istiyorum bazen gercekten. elden hicbir seyin gelmemesi cildirtiyor. ama yapacak gercekten bir seyim yok. kendi hayatima odaklaniyorum ben de.
Böyle hissetmeye inanılmaz büyük bir meylim var. Yıllarca bu duygularla cebellestim, anlamaya çalıştım. Neden böyle hissediyorum, neden hayat bana keyif vermiyor diye. Yani 13-14 yaşımdan beri böyleydi bu. Hala büyük oranda öyle, fıtratım mı bu yoksa çocuklukta yaşadıklarımdan mi oldu, inan emin olamıyorum. Ama zaman içinde bu duyguların kendiliğinden geçmeyeceğini, göklerden inen bir elin beni daha hayat dolu, daha iyimser yapmayacağını, yapmadığını fark ettim. Herkes gidiyor, ben duruyordum, tıpkı senin de dediğin gibi. Artık problem kendimi sürekli keyifsiz hissetmek değil durmak olmuştu. Durdugum ve beklediğim için hiçbir şey olmuyordu, kimse bana temas etmiyordu. Kendim dediğim şey bile uzak bir hayal olmaya başlamıştı. Bütün yeteneklerim, heveslerim, değer verdiğim, kutsal addettigim her şey.
Bu süreçte bir şeyi başka başka insanlardan sürekli duymaya başladım: hareket. Annem, kickboks hocam, YouTube'dan takip ettiğim yoga öğretmeni, Netflix belgeselindki terapist. Hepsı aynı şeyi söylüyordu. Hareket.
Harekete geçmek birden olmadı, hemen olmadı. Hala cok fazla durup bekliyorum ama hareket ettikçe zihnimdeki sisin dağılmaya başladığını fark ettim. Bu süreç bahsettiğim aksiyonla başlıyor, buna ikna oldum.
Flortlesmek, asik olmak insani hayata tutunduruyor. Yarin ne giyecegini, ona yapacagin salak esprileri, anlatacagin seyleri bir gun onceden planlayip, dusunuyorsun, en iyi halini ona gostermeye calisiyorsun, yatarken, kalkarken onu dusunuyorsun, arzuluyorsun cok ilginc bir sey aslinda.
Tatil, alışveriş, tatil, biraz daha tatil.
Koşu, yüzme. Bilimum sportif aktiviteler…
Umut
İhtiyacin olan tek seyi soyluyorum
Saglam bir sekilde spor yapmalisin
Ben vucut gelistirme yapiyorum her salona gittigimde agirlik kaldirip vucut insaa ediyorum. Uyku duzenim yeme aliskanligim hersey degisti kendimi mukemmel hissediyorum.
Fiziksel ve mental savas vermek lazim yoksa mutluluk hormonu falan salgilanmiyor. Eve bi geliyorum sanli beni 50 kisi tekme tokat dovmus fakat icimde bir savasmislik ve zafer oluyor kendimle savasiyorum be kanka.
Dedigim gobi cok zorlanacagin bi spor yap hersey duzelecek. Bende cok umutsuzdum hersey degisti. O teri attiktan sonra degisiceksin. 1 ay sık disini hersey corap sokugu gibi gelicek
- Yaşamaktan keyif alıyor musunuz?
+ Evet, keyif alıyorum.
- Siz böyle hissettiğinizde nasıl devam ediyorsunuz, nelere tutunuyorsunuz?
+ Yurtdışı gezilerimdeki fotoğraflara, paylaşımlara bakıyorum. Çünkü gezebilmek yetisi beni ve motivasyonumu canlı tutuyor.
+ Yazdığım günleri tekrardan okuyorum.
Üzerine çok düşünmeyip anlık keyif veren aktiviteleri düzenli şekilde yaptığında o keyif alma hissini geri çağırmak kolay oluyor. Önce o keyif alma hissini beyne iyice öğretmek lazım, bunu da çok zihni zahmetlere uğramadan yapmak lazım.
Sana keyif veren aktiviteleri haftada 2 sefer yapmaya başla, bazıları hiç denemediğin şeyler olsun. Ataleti aştığın eşikten sonrası daha kolay olacak.
Pek almıyorum. Öyle çamurda debelenip çıkmaya çalışıyor ve çıkamıyor gibi hissediyorum. Bu hisler dönem dönem artıyor bende de. Dönem dönem görmezden gelebiliyorum ama hiç gitmiyorlar hep oradalar.