İlkokulda namaz hocasına (kitap) bakarak namaz kılmaya çalıştım, secdeye gidiyorum, sayfa çeviriyorum falan... sonra baktım, bana göre değil, ibadet deneyimim gece korkunca nas-felak-ihlas üçlüsü okumakla sınırlı kaldı sadece. Liseye başlayınca onu da bıraktım. Başka da deneyimim olmadı. Oldukça huzurlu ve kendimle barışığım. Bir sorunum yok.
Edit: bu arada bir de kurban deneyimim var. Bundan 4-5 yıl önce bir danaya girdik. Üstüm başım kan, hayvanın sıcak cesedinde elimi sokmuş, etiyle derisi arasında yumruğumla yumuşak dokunun içine girerek deri yüzüyorum. Elim kayıyor hayvanın içinde. Ette titreşimleri görüyorum, etten buhar çıkıyor, ceset daha sıcak. Ortalık kan ve dışkı kokuyor. Elimi yıkamaya gidiyorum, midem bulanmış, sabunla çitiliyirum, çitiliyorum, hayvanın iç yağı elime, koluma, dirseğime kadar öyle bir işlemiş ki çıkmıyor. Elimde kolumda hayvanın yağından bir beyaz ince tabaka oluşmuş, geçmiyor. İç yağın kokusu geliyor. Cinayet sonrası el yıkama gibi, yine midem bulanıyor. O koku üstümden günlerce çıkmadı. Baltayla kemik parçalamadan el arabasında iç organ taşımaya... Kelleden sarkan hayvanın dili, gözü açık... Her yerde gruplar halinde erkekler hayvan parçalıyor, kadınlar pişirip et getiriyor. Böylesi bir kolektif öldürmenin oldukça olağan görünmesi oldukça travmatikti. Oldukça rahatsız edici bir deneyimdi. Hiç huzur hissetmedim. O günden sonra 6 ay kadar et yemedim. Bir süredir de ahlaki nedenlerle et yemiyorum.
O hissedilen huzur gerçek.
Çünkü inanılmaz vaatler var ve sen de gorevleri tek tek yerine getirip point kasıyorsun. Müthiş huzur. Bir de insan koyun gibi cevresindeki insanların inancına dahil olunca yani evet işte, doğru olan bu hissini duyunca ekstra huzur doluyor.
Kabe’de altın oluğun altında dua etmek. Medine’de peygamber efendimizi ziyaret etmek. Yok böyle bir huzur bambaşka..
Sabah namazını evden ziyade cemaat ile kılmak çok huzur verir bir de.
@pavlis, evet işte ben de bunu arıyorum. Sonuçta hissediyorum ben bunu. Muazzam bi haz. Başkalarına göre gerçek ya da sahte olmasından bana ne.
Bana Süleymaniyenin herhangi bir yerinde vakit geçirmek inanılmaz bir huzur veriyor. Sadece caminin içinde oturmak, başka hiçbir şey yapmamak bile iyi geliyor. Başka hiçbir camide bunu hissedemedim. Dua, ibadet etmesem dahi illa arada gider bir havasını solur geri gelirim.
Ayrıca abdest alıp seccadede dua etmeyi çok seviyorum namaz kılmasam bile. Böyle sanki tertemiz bir şekilde isteklerimi dilime döküyormuşum gibi geliyor.
Benim için gece çılgınlar gibi ağladıktan sonra kılınan namaz. Seccadeden kalkmak istemez uyumak isterdim. Ya da yatsıyı çok geçe bırakıp evde, dünyada müthiş sessizliğe rağmen aşırı uyanık olduğum zamanlar kıldığım namaz.
hani oruçta böyle hakikaten aç falan olup iş, güç yapmak gerekiyor ya, dirayet gösterip uslu uslu yapıyorsun. O anları seviyorum.
herhalde en çok kuran dinleme ve okuma benim sevdiğim. ama ibadet ve huşu gibi değil de öğrenme keyfi var, biraz arapça bilgisiyle çeviri falan. huşu dediginiz ise kutsal mekanlar tapınaklarda zaman geçirmek aşırı sevdiğim bir şey. ayasofya, süleymaniye, mor gabriel manastırı, doğuş kilisesi, dormition manastırı, ağlama duvarı ve en en güzeli kubbetus sahra. kudus genel olarak inanılmaz hazlı bir yer müslümanlık ve yahudilikten çok etkileniyorum..... güzelliği getirecekmiş gibi.....
Bu duyuru kullanıcıları neymiş yav
nefsin ibadet yapmak istemiyorsa, işte o anda ne kadar kişiye tembellik çökse de yapılacak en iyi şeyin ibadet olduğunu anlamak.
namaz bir nebze ama namaz sonrası, özellikle mihrimah’ta kılınmış bir cuma sonrası cemaatin el ayak çekilince allah’a yakararak dua etme seansı muhteşem. deniz kenarında, estetik, nostaljik ve temiz bir caminin içinde olmak kesinlikle çok iyi geliyor. Cemaat el ayak çekince caminin bir köşesinde allahla konuşarak, dertleşerek, sıkıntını anlatıp çözüm bekleyerek yakarmak müthiş iç rahatlatıcı bir deneyim. Camiden çıkar çıkmaz da boğazı izlemek ve o dinginlikle bir sigara içmek tam bir tamamlayıcı
o huzur hissi değil toplumda kabul edilme hissi. his sahte değil sadece huzur değil.
9-12 yaşlar arası yazın doğuda bir şehirde kalırdık. kuran kursuna gittim. ezberim çok kuvvetli, onlarca sureyi bir kaç günde ezberlemiştim. kuran okumayı öğrenmek istemedim, ezberden okumak daha kolaydı.
12 yaşımda 5 vakit namaz kılardım. sabah namazını ve mümkün olan tüm vakitleri camide kılardım. Kışın sabah namazını sobalı minik bir camide kılmak çok güzel bir his. Ramazan o dönemde kış günlerine denk gelirdi ve teravih namazlarını hep güzel anarım. Bir sene kadar devam etti. Fazladan da günde 20-30 rekat ne kadar olursa namaz kılardım.
Lisede bir kurbanda bizim küçük başı, komşuların kurbanlarını tek başıma kestim, yüzdüm, parçaladım. kendimi hiç kötü hissetmedim bu dönemde ama şimdi aklım almıyor nasıl yapmışım böyle bir şey.
şimdi 39 yaşındayım. din hayatımın hiç bir alanında yok. inanıyorum, inanmıyorum, ateist, deist vs. beni ilgilendirmiyor hiç bir tanım, inanç, tartışma. umrumda değil. ha o zaman agnostiksin. değilim abi, hiç bir şey değilim. ha tamam hiç bir şeyi kabul etmiyorsan o zaman nihilistsin (atıyorum bunu) değilim yahu :) hiç bir şey olmamak dahil hiç bir şey değilim.
@gabe h coud, aslında bunu yazmak istemezdim bir inanışa göre bunlar amel defterimde bana negatif enerji olarak geri dönecek ama senin son yazdığın hallerde bazen oluyor bende. Ama yukarda yazdığım da oluyor. Hiç gitmesin istiyorum. Çok sevdiğin müziği dinlemek gibi.
Çocukken namaz kilardim, kaciricak miyim, doğru kilamadim mi diye aşırı gerilirdim kötü hissederdim. Namaza uyanabilicem mi diye stres olurdum. Sürekli suclu ve yanlış yapıyor gibi hissederdim.
Bi sıkıntıya uğradığımda dua ederken huzur doluyorum. Rahatlık hissediyorum. bir dinginlik çöküyor üzerime.