Kısaca soruya geçersem; birilerini reddedince suçluluk psikolojisine giriyorum. 1 senelik evliyim. Benim ailem ve eşimin ailesiyle aynı ilçedeyiz. bu 1 sene içinde tanıdıkların tüm organizasyonlarına katıldık. Kendi ailelerimizi de ihmal etmiyoruz.
Geçen hafta bizim bir aile dostumuz var. Babası vefat etmiş. Taziye ziyaretine gittik. Bundan 3 gün sonra da aynı kişinin oğlunun cenaze yemeği vardı.( Oğlu 9 sene oldu vefat edeli) Pazar günü olduğu için eşimle vakit geçireyim istedim evde. Yemeğe gelmeyeceğiz dedim. Annem de bir şey demedi zaten. Tamam oğlum dedi ama ben suçluluk psikolojisine girdim. Yani sanki bana kızdılar gibi kafamda kuruyorum. Mutsuz oluyorum. Başıma ağrılar giriyor. Annem babam sanki bizi evlatlıktan çıkaracak kadar küstüler diye paranoyaya giriyorum.
Yani her organizasyona gitmek zorunda değiliz. Gidince de kendimize vakit ayıramıyoruz. Eşim zaten haftanın 2 günü iş gereği yok.
Kaç yaşına geldim, cesaretli olamadım diye de üzülüyorum.
Ne zaman ki başkaların fikirlerini umursamamaya başladım (ailem dahil), yaşadığımı anladım. Tavsiye ederim. Biraz gamsız olmak iyidir.
İnsanın alıştığı şeyin dışına çıkması her zaman zorlayıcı oluyor.
Yaptığınız şeyin sizi zorladığını fark etmişsiniz, gerçekten de herkesin her etkinliğine katılmak durumunda değilsiniz, bu zorlayıcı bir şey. Ancak bunu yapmak sizin için sıradışı olduğundan biraz zorlanıyorsunuz. Bu doğal, önemli olan yapıp yapmadığınız şeyleri mantıklı bir nedene oturtup oturtamadığınız.
Bir süre bu mantığa kalmaya devam edin, insanların sizden beklentilerinin değişmesini bekleyin. Gerekli durumlarda kendinizi savunmak da bunun bir parçası olacaktır zaman zaman.
Aileniz x kişinin mevlidine vs. gitmeniz diye sizi reddetmeyecek. Ancak annenizle bazı konularda anlaşamayıp tartışabilirsiniz. Tartışmak doğal bir şeydir. Eğer kimseyle tartışmanız gerekmiyorsa demek ki herkesin her istediğini yapıyorsunuzdur, yanlış olan budur. İnsanlar tartışabilir. Kimse birkaç konuda anlaşamıyor diye size kin beslemez ya da bazı insanlardan farklı düşünüyorsunuz diye kötü biri olmazsınız.
Ayrıca şunu da göz önünde bulundurun, bekarken herkesin her dediğini yapan birisi olabilirsiniz. Bu da kötü olurdu ama öyle yaşayıp gidebilirdiniz. Ancak evliyken bu karakteriniz eşinizi de etkiler ve neticede bir yerde bir tartışma patlama ihtimali yükselir. İlla tartışma çıkacak diye söylemiyorum, söylemek istediğim tartışmalar, uyuşmazlık da hayatın parçası. Sizin bu konuda alışılageldik hassasiyetlerin üstünde bir endişeniz var gibi hissettim onun için vurguladım.
Hocam 3 sorunuzu birleştirerek cevap vereceğim; sürekli yapamadığınız şeylere odaklanıp kendinizi eleştirdiğiniz durumlar görüyorum. Size "iş değiştirdin, artık geri dönme" dendi, geri döndünüz ona da pişman oldunuz, size bu olacaklar söylenmişti. Karar alma süreçlerinizde problemler var, böyle kaldığınız sürece doğru kararlar alamayacaksınız. Buradan sorduğunuz sorulara da aldığınız cevapları uygulayamıyorsunuz. Doğrusunun ne olduğunu bilmediğinizi düşünmüyorum ama sırf buraya sorarak daha iyiye gidebileceğinizi sanmıyorum.
1-2 yıl boyunca terapi almanız çözüm olur, umarım uygularsınız bu önerimi çünkü işe yarayabilecek ve kendim de uyguladığım bildiğim tek yöntem bu.
Günün sonunda yine gitmiyor olacaksınız, bu açıdan bir şey farketmiyor gibi görünüyor ancak ifadenizi değiştirip duygularınızı yeniden gözlemleyebilirsiniz:
- Bu ziyaretlerden ötürü ailemi fazla ihmal ettim.
Yada daha kapalı olarak:
- Biraz 'da' ailemle vakit geçirmek istiyorum.
Bu cümlelerde sebebe hafifçe işaret var.
- Ailemi bu kadar aksatmam doğru mu ?
Bunu bir kere sorarsın, ikincide olgunlarsa zaten ön soru ile gelirler, müsaitsen/uygunsan gibi.
uzulmeyin, cesur olun o zaman. yasam size cesur olmaniz icin firsatlar sunuyor iste daha ne yapsin? buraya bak diyor, seni rahatsiz eden bir durum var, hadi adim at bunun icin diyor. sizin adim atmaniz gerekiyor. yasam neremizi iyilestirmemiz gerekiyorsa onun icin mukemmel firsatlar sunuyor hep, bunlari gorup adim atabiliyorsaniz ne ala.
genel olarak kendinizi degerli gormuyorsunuz anladigim kadariyla, ve 'people pleasing' dedigimiz surekli bir herkesi memnun etme cabasi icindesiniz, sinir koymayi deneyimleyemiyorsunuz ve herkesin sizin hakkinda ne dusundugunu cok dusunuyorsunuz. her karariniz ya da devaminda kendi ihtiyaclarinizdan ziyade baskalarinin ne dusunecegi dusundugu 'derdiniz' oluyor.
emin olun kimse bu kadar baskalarina iliskin kafa yormuyor, yoran adamin da kafasini yoracak baska isi olmuyor zaten. kendinden ve hayatindan memnun olup da baskasinin hayatina burnunu sokani daha hic gormedim. kendinizi sevmeyi, kendiniz olmayi, hayir demeyi, sinir koymayi ogrenin. kimseyi memnun etmek icin yasamak zorunda degilsiniz.