bir süredir böyle bir dönemden geçiyorum, şimdilik bunun önüne geçmem mümkün gözükmüyor ama bir yandan da dış dünya algımın ciddi anlamda bozulmuş olabileceğiyle ilgili bir gözlemim var. bir de böyle bir dönemden geçmek sosyal becerilerimi iyice köreltmiş gibi hissediyorum ve bu da canımı sıkılıyor. benzer dönemlerden geçenlerin düşüncelerini merak ediyorum o nedenle.
yaklaşık 4 ay.
neredeyse her yaz benim durumum böyle aslında. internetten çalışıyorum ve iş sürecinde kimseyle muhatap olmam gerekmiyor. anamın yanında yaşıyorum o süreçte genelde. ev içerisinde kendisine destek oluyorum ama nadiren markete gitmek dışında sosyal aktivitem olmuyor çünkü anamın yaşadığı yerde kimseyi tanımıyorum, yapacak bir şeyim de olmuyor açıkçası.
bu tür süreçlerin insanı mental olarak etkilemesi normal. ben de bu dönemlerden sonra tekrar insan içine çıktığımda bir süre maymun gibi hissediyorum ama gerçekten bir mental problem yoksa filan bence çok kafaya takılacak şey değil. ha şu var, yaklaşık dört ay evden çıkmamak insanın vücuduna da kafasına da zararlı. uzun vadede olumsuz sonuçları olur muhtemelen. ama ne yalan söyliyim böyle bi imkanım, rahatlığım da varken kafama göre uyuyup uyanmak, ekmek elden su gölden yaşamak hoşuma gidiyor benim. rahatsız değilim. bi noktada her türlü insan içine çıkıyorsun zaten yine.
ha yok benim anam babam zengin, evden asla çıkmadan da yaşarım, işim gücüm yok, arkadaşım da yok diyorsan o sıkıntı. ama nasıl çözülür, bilmiyorum. öyle bir girdaba düşsem ben çıkamazdım.
ne kadar sürdü bilmiyorum ama çok uzun sürdü. sadece hastaneye gitmek için çıkmak zorunda kalıyordum. çıktığımda bacaklarım titriyordu, o denli yabancılaştım dışarıdaki dünyaya. babamı kaybettim, sonrası majör depresyon ve tedavi...
1.5-2 yıl sonrasında hastanede terapi programına alındım; grup terapisi ve bireysel terapi alıyorduk. orada da ilk haftalarda konuşmakta zorlandım, alışmakta çok çok zorlandım. fakat zamanla oraya giderek oluşan rutin ve arkadaşların destekleri sayesinde dünyaya da yeniden alışmaya çalıştım.
zorunluluktan mı şu an "önüne geçmeniz mümkün görünmüyor" yoksa isteksizlikten mi? ya da başka bir sebepten mi? benim kadar ağır yaşayanını görmediğim için (şimdilik) haddim olmayarak öneri vermek istiyorum, mutlaka her gün yürüyüşe çıkın. mutlaka haftada bir etkinliğe katılın. mutlaka fırsat varsa terapi alın. mutlaka telefonda da olsa konuştuğunuz birileri olsun. benim kardeşlerim vardı, yakın komşum vardı.
isteksizliğim tamamen geçmedi. program da bittiği için gene ev kuşuyum ama bir dört yıl önceki kadar kötü değilim. o zamanlar aynada gördüğüm bakışlarım bile korkutucu gelirdi bana şimdi daha iyiyim. işlevselliğim de arttı.
özetle izole olmanızın esas sebebi ne anlayıp ona göre çözüm üretmelisiniz.
karışık olduysa kusurumabakmayın. konuşmak isterseniz yazabilirsiniz bana.