Yaslarimiz 38 civari. Ben erkek tarafiyim. Kendisi yabanci bu arada, ben onun ülkesindeyim. Ilk tanismamizdan itibaren kendisinin hizli bir gündemi oldugu ortaya cikti. Yasim geciyor, aile kurmak istiyorum, kaybedecek vaktim yok tavriyla geldi. Ben de uyum saglamaya calistim. Bu sürecte karsilikli yakin arkadaslarimiz da tanisti, hatta kardeslerini, annesi ve babasini da tanidim, hepsini cok sevdim. Kiz arkadasimin da bazi taraflarini cok sevdim, iliskinin hizi benim istegimin ötesinde olsa da anlayis göstermeye calistim. Fakat sonradan cocuk sahibi olma konusunda benim sinirlarimi asan riskli tavirlara girmeye basladi ve fiziksel yakinlik benim icin stresli bir durum olmaya basladi. Stresimi paylasinca sefkatten uzak bir tavirla karsilastim. Ayrica o aralar bana gayet ters gelen ve oldukca sogutan bir kac sey söyledi (örnek: aile kurmak benim icin en 1. sirada, cocuk sahibi olamadigin bir senaryo olursa senle iliskiye devam etmem tarzi seyler). Oturup konusunca ayni telden calmadigimizi gördükce ben de cok fazla uzatmadim. Zaten cocugum olursa olur, olmasa da hayatimdan birsey eksilmez tavrindayim genel olarak, olacak gibi degildi.
Ayrilirken cok agladi, ama sevgisi gercek miydi bilmiyorum. Dedigim gibi aile kurma stresi dolayisiyla hisleri, hayata ve iliskilere bakisi falan cok bulaniklasmis gibiydi (ya da bulanik demesek de benim görüsümle örtüsmüyordu diyeyim). Onun hizli gündemine ayak uydurmaya calisirken ben de baglanmisim, kisa zamanda cok vakit gecirdik. Ailesiyle falan tanismam iyi bir karar degildi bence ama Aralik ayinda noel zamanina denk geldigi icin uyum gösterdim (bu arada ailesi cok sicak insanlardi). Mantigimla düsünüp ayrilma karari verdim, 1 aydan fazla gecti ama icimde hala yogun bir hüzün kaldi gibi hissediyorum. Mantiksal olarak emin oldugum bir karardan sonra duygusal olarak özlem duymak falan da herhalde biraz benim travma tepkim olsa gerek.
Soru yok, öylesine yazdim, yorumlarinizi alirim.
geçmiş olsun. üzücü. benim de 3-4 sene önce bir rus kızıyla bir tecrübem oldu. evlenmek ve çocuk yapmak istiyordu, kiminle olduğu önemli değil. bunu en başta anladığım için hiç başlamadım. en sağlıklısı aslında böyle red flagler gördüğün anda kesip atmak. hem senin hem de karşındakinin akıl sağlığı için, vakti için.
özlem duymak çok normal.
Eski duyurularınızı hatırlıyorum. Fazlasıyla sınır aşan şekilde davranıyordu. Üzülmeniz normal, ayrıca travma tepkinizdir dediğiniz gibi. Bir iki ay verin kendinize, bu kararı verdiğiniz için iyi hissedecek ve huzurlu olacaksanız. Ayrıca tebrik ederim herkesin yapabileceği, verebileceği bir karar değil bu.
Kendini ifade yeteneğin güzelmiş dostum. Travma öyle bir şey değil ama, etiketleme hemen kendini. Sen yas sürecindesin sadece. Üzüntünü, acını paylaş, güzel vakitlerinizi özlemle an, yapamadiysan hala içinde kalan şeyleri onunla konuşur gibi paylaş. Bunlar yas sürecinin doğal iyileştirici eylemleridir. Empati ile dinleyecek birini bulman yeterli.
çocuk isteyen birine, (en azından şimdilik) çocuk istemeyen biri olarak zaman kaybettirmediğiniz iyi olmuş.
ayrılarak en azından onu hayalindekileri yaşamaya mümkün bir hayata yönlendirmişsiniz.
ilk zamanlarda bağrınıza taş basmanız gerekse de ikiniz için de "hayırlısı" olmuş.
Her iki tarafın da çok çocuk sahibi olmak istediği, maddi ve manevi her türlü mkana sahip oldukları durumda bile çocuk yetiştirmek müthiş zor bir iş.
Emin olmadan böyle bir işe girişmediğiniz için kendinizi tebrik edin, doğru hareketi yaptığınız için kendinizi tebrik edin.
özlemek normaldir ama en doğru kararı vermişsin, en ufak şüphen olmasın. kısa sürede atlatırsın tamamen.