normal özellikle türkiye'de
Kimse kimseyi sevmek zorunda değil elbette ama bunu değerlendirirken duygularının sana ve hayatındaki diğer ilişkilerine zarar verip vermediğini belirlemek önemli, bu noktada affetmeye karşı bakış açısı değişebiliyor insanın
çevrede gördüğüm aileler ve çocukları ile olan ilişkilerinden sonra kendisine bakınca bir burukluk oluyor.
hayat bize bir rol yüklemiş.
beterin beteri var motivasyonu ile elindekilerin değerini bilmek daha Bi tatmin edici.
Son büyük deprem, herşey bittiğinde, tükendiğimde, bana sorgusuz sualsiz açılacak bir kapının, Dünya'daki en büyük zenginlik olduğunu bir kez daha hatırlattı.
yani değil tabi ki ama aile ile olan kavga/kopukluk/mutsuzluk/kapanmamış her türlü hesap insanın hayatının diğer kısımlarına sızıp oralarda da mutsuzluğa yol açıyorsa sıkıntı işte.
“yani değil tabi ki ama aile ile olan kavga/kopukluk/mutsuzluk/kapanmamış her türlü hesap insanın hayatının diğer kısımlarına sızıp oralarda da mutsuzluğa yol açıyorsa sıkıntı işte.”
Dünya ergen kavgalarından ibaret değil, gerçekten her insan anne baba olamıyor. Bu yüzden insanın anne babasını sevememesi de bence artık normalleştirilmeli. Böyle çocuklar da var çünkü. O yüzden kendinize toplumsal normlar nedeniyle birtakım vicdani yükler yüklemeyin. Siz zaten yaralısınız.
bu donelerle normal ya da anormal diyemeyiz ki. buraya oturup 50 sayfa anlatsan da diyemeyiz.
belki sen anormalsin, onlarin normal tavirlari sana garip geliyor, o yüzden kiziyorsun? biz nasil bilebiliriz ki?
o sebeple normal diyenlerin de birkac defa düsünmesi gerekiyor. belki anormal olan soruyu sorandir ve yardim almaya ihtiyaci vardir, burada normalsin diye pohpohlandikca kendini bir sey zannedip yardim da almiyordur.
Anormal degil.
Unutmayin ki ayni kandan olmaniz ayni ahlak ve etige sahip olmaniz demek degildir. Kendi kardeslerini sevmeyen ve tasvip etmeyen birisi olarak yaziyorum bunu.