Çalışma isteğimi kaybettim, bulamıyorum. Aslında hayatım boyunca hiçbir zaman girişken biri olmadım zaten. Ama artık harekete geçmem gerektiğini düşünüyorum, gel gelelim enerjim de şevkim de yok ve ne yapmam gerektiğini bilemiyorum.
15 yıldır hizmet (kafe restoran) sektöründeyim. Son 4 yıldır büyük hisse ortağı olduğum kendi işletmem var. İşler kötü diyemem ama iyi hiç değil, ancak minimumda yaşayıp ayı çevirebiliyoruz. Dükkanın yerini değiştirmek vs. gibi seçenekler şimdilik mümkün değil.
Kahveyle ilgili bilgim var, bu üçüncü dalga kahve furyası ilk patladığı yıllarda (yani 4-5 yıl öncesine kadar) Ankara'da kahve deyince elle gösterilen birkaç kişiden biriydim. Sonra kendi yerimi açınca zaten sıtkımın sıyrıldığı piyasadan çektim kendimi, şimdi sadece adımı bilen bilir o kadar. Yine de sektörde tanıdıklarım var tabi ki, birçok kişiyle içli dışlı olmasam bile tanışmışlığım vardır, yoksa da bir şekilde bağlantı kurabilecek çevrem var.
Mesela danışmanlık verebilirim, bu bilgi birikimim var ve hiç de zorlanmam.
Ya da eğitim verebilirim (sertifikalı bir eğitim değil), zamanında şimdinin zincir markalarından birinde eğiticiydim zaten, o konuda tecrübem var.
Ya da riske girip eşimle pasta üzerine bir atölye açıp işletebilirim (eğitimi var) Ama bunun için de dağıtım yapabileceğim bir arabam yok. Ek olarak eşimle iş yapmak da istemiyorum, zarar vereceğini biliyorum.
Neyse bunların hiçbirini yapabilecek kıvılcım yok içimde. Kitlenip kaldım bulunduğum yere. Sürekli parayla ilgili mevzulardan şikayet etsem de daha fazlasını kazanıp biraz daha rahat yaşayabilmek için hiçbir şey de yapmıyorum. Konfor alanımdan çıkamıyorum yani aslında.
Aslında böyle olmamın asıl sebebi malum paramın olmaması. Yıllardır kazandığımı harcadım, kenarda yatırım yapabileceğim birikimim yok. Şu saatten sonra anca krediyle falan bir şeyler yapabilirim zaten. Birazcık maddi özgürlüğüm olsa yukarda dediğim gibi atölye açıp dışarı ürün satabilirim mesela.
E hadi maddi özgürlüğüm yok, hiçbir masrafı olmayan danışmanlık işini neden yapmıyorum diyorum kendime. Ama dediğim gibi içimde beni geri geri itekleyen bir şey var. Hiçbir şeyle uğraşasım gelmiyor. Uzun zamandır "evet ucu ucuna yaşıyoruz ama en azından kafam rahat, karışanım edenim yok" diye düşünüyorum. Ama bunun da bir sonu yok, hayatım iş-ev arası gidip gelmekle geçiyor. İşte de doğru düzgün bir şey yaptığım yok, yanımızda çalışan arkadaşlar olduğu için onlar biz olmadan da işleri yürütebilir durumdalar zaten.
Neyse kısaca siz bu tarz durumlarda kaldınız mı, kaldıysanız nasıl üstesinden geldiniz? Ya da bana verebileceğiniz bir akıl var mı?
Bu arada yaş 31.
15 yıldır hizmet (kafe restoran) sektöründeyim. Son 4 yıldır büyük hisse ortağı olduğum kendi işletmem var. İşler kötü diyemem ama iyi hiç değil, ancak minimumda yaşayıp ayı çevirebiliyoruz. Dükkanın yerini değiştirmek vs. gibi seçenekler şimdilik mümkün değil.
Kahveyle ilgili bilgim var, bu üçüncü dalga kahve furyası ilk patladığı yıllarda (yani 4-5 yıl öncesine kadar) Ankara'da kahve deyince elle gösterilen birkaç kişiden biriydim. Sonra kendi yerimi açınca zaten sıtkımın sıyrıldığı piyasadan çektim kendimi, şimdi sadece adımı bilen bilir o kadar. Yine de sektörde tanıdıklarım var tabi ki, birçok kişiyle içli dışlı olmasam bile tanışmışlığım vardır, yoksa da bir şekilde bağlantı kurabilecek çevrem var.
Mesela danışmanlık verebilirim, bu bilgi birikimim var ve hiç de zorlanmam.
Ya da eğitim verebilirim (sertifikalı bir eğitim değil), zamanında şimdinin zincir markalarından birinde eğiticiydim zaten, o konuda tecrübem var.
Ya da riske girip eşimle pasta üzerine bir atölye açıp işletebilirim (eğitimi var) Ama bunun için de dağıtım yapabileceğim bir arabam yok. Ek olarak eşimle iş yapmak da istemiyorum, zarar vereceğini biliyorum.
Neyse bunların hiçbirini yapabilecek kıvılcım yok içimde. Kitlenip kaldım bulunduğum yere. Sürekli parayla ilgili mevzulardan şikayet etsem de daha fazlasını kazanıp biraz daha rahat yaşayabilmek için hiçbir şey de yapmıyorum. Konfor alanımdan çıkamıyorum yani aslında.
Aslında böyle olmamın asıl sebebi malum paramın olmaması. Yıllardır kazandığımı harcadım, kenarda yatırım yapabileceğim birikimim yok. Şu saatten sonra anca krediyle falan bir şeyler yapabilirim zaten. Birazcık maddi özgürlüğüm olsa yukarda dediğim gibi atölye açıp dışarı ürün satabilirim mesela.
E hadi maddi özgürlüğüm yok, hiçbir masrafı olmayan danışmanlık işini neden yapmıyorum diyorum kendime. Ama dediğim gibi içimde beni geri geri itekleyen bir şey var. Hiçbir şeyle uğraşasım gelmiyor. Uzun zamandır "evet ucu ucuna yaşıyoruz ama en azından kafam rahat, karışanım edenim yok" diye düşünüyorum. Ama bunun da bir sonu yok, hayatım iş-ev arası gidip gelmekle geçiyor. İşte de doğru düzgün bir şey yaptığım yok, yanımızda çalışan arkadaşlar olduğu için onlar biz olmadan da işleri yürütebilir durumdalar zaten.
Neyse kısaca siz bu tarz durumlarda kaldınız mı, kaldıysanız nasıl üstesinden geldiniz? Ya da bana verebileceğiniz bir akıl var mı?
Bu arada yaş 31.
bir yerlerden mucize olmayacaksa, degisim ruzgari yaratmalisin.
seni heyecanlandiran konularda motive edici seyler izle, dinle, takip et, arastir. daha sonra bu konuyla ilgili ucretli yada ucretsiz online, yuzyuze vs..kurslara katil.
ama daha oncesinde profesyonel hayatini eglenceli hale getir. ne bileyim kahve, kitap, gazete vs.. keyifleri yap. salt is olarak dusunme.
hayat kaliteni yukselt: iyi uyku, iyi beslenme, sosyallesme, spor meditasyon vs..
dokunmakalbime
1