Bugün Engin Günayadin in bir röportajına denk geldim. Covid döneminde uygulanan karantinalar ve sokağa çıkma yasaklarıyla ilgili şöyle diyordu “Meğerse ben covidden önce de karantina hayatı yaşıyormuşum” minvalde bir cümlesi oldu.
Bende de uzun suredir böyle bir durum var. Fakat benimki tercih edilen bir yalnızlık değil. 7 -8 yıla yakındır çevremde dost diyeceğim kişiyi bırakın yakın arkadaş bile yok. Kan ihtiyacım oldu. Kan için arayacağım arkadaşım bile kalmamış, iş arkadaşları haricinde. Onlara da arkadaş gözüyle bakmıyorum. O zaman kafama dank etti ne durumda olduğum.
Belki ben de var bir sorun. Olabilir…
Bu durumdan rahatsız değilim. Arkadaş edinmek için artık çok geç fakat zamanında da bu durum için pek çaba sarf etmedim. Yalnız başıma konsere, sinemaya gitmeye, alışveriş yapmaya daha yatkın oldum hep. Çünkü bu durum hoşuma gidiyordu. Hal böyle olunca da yalnız bi adam olup çıktım.
Ama insan bir süre sonra istiyor bi eş dost muhabbeti, akşamları buluşup dert neşe bi seyler paylaşmak. Bir de şunu fark ettim. Bazen aile dışında o kadar kimseyle konuşmuyorum ki yani nasıl anlatım, konuşmayı bile unuttum derler ya aynen öyle, insanlara meramımı bazen anlatamıyorum, kelimeler gelmiyor aklıma,dilim dönmüyor. Ulan sen ne salak adamsın iki kelime lafı bir araya getiremiyorsun diyorum. Asosyal bir adam değilim. Tanımadığım insanlarla çok güzel sıcak kanlı bi profille iletişim kuruyorum fakat onlarla bir mesaim, arkadaşlığım olmaya başladığı anda ben ister istemez eskisi gibi neşeli can atar şekilde sohbeti kesiyor soru sormazlarsa muhabbete dahil olmuyorum ve böyle böyle kopup gidiyor ilişkiler. Bu durumu normal karşıladınız mı peki siz? Var mı bu hal içinde olan?
Benim durumum soyle olmustu. Liseden samimi oldyklarim uzaklastilar. Unidekiler de yurtdisina gitti. Odtu kuluplerine katilmaya calisiyorum yeni yeni
Ben yazdım sandım. Durumdan memnuniyetsiz sayılmam ben de. Arkadaşlarım başka şehirlerde, buluştuğumuzda kaldığımız yerden devam ediyoruz ama uzakken uzak. Ama dediğin gibi arkadaş/dost edinmek zor bu yaştan sonra benim için. Keşke şöyle iş çıkışı bir pubda buluşup sosyalleşebileceğim bir ortam olsaydı diyorum ben de ara sıra. Çok uzatmadan, sığ ilişkiler, ne bileyim günlük konulardan, borsadan, müzikten, kitaptan filan bahsedip herkesin yine kendi hayatlarına döndüğü bir ortam olsa yok demezdim. Ama ne öyle bir pub var ne de öyle birileri. Varsa da bende yok işte. Seni çok iyi anlıyorum. Yalnızsın ama yalnız değilsin :)
Benzer yönlerimiz var.
Bir yaştan sonra yakın tanıdıklar da dahil çevremizin maddiyat konusunda aşırıya kaçan tavır ve hırsları onlardan uzak kalmama en büyük sebeplerden biri.
Hayata sanki sadece para için gelinmiş gibi bir düşünceyle yaşı 60 - 70'e varan insanlar ve aynı kafayla yetiştirdikleri çocukları..
Doğrusu, bu gibilerin ilgi alanları, aradıkları bizde olmadığı için onlar da bizlerden uzak kalmayı yeğliyor olmalılar.
Bir yere ziyarete gidildiğinde ya da dışarıdan ziyarete gelenler olduğunda konuşmalar her an maddiyat etrafında dönüp dolaşıyor.
İş ortamı da işle sınırlı kalıyor çoğu zaman.
Alış veriş,düğün,sinema gibi sosyal şeylere de oldukça uzağım.
Ömrümde sinemaya gitmedim, sinemaya yatkınlığım da yok arşivimde.
Ama dram ve insan psikolojisini yansıtan filmlerdeki bazı diyaloglar için izleyebilirim.
Çevremizdekilerin ortalaması kadar olduğumuz.. sözü ,
- neden daha kaliteli bir çevreye sahip olamadığımız? hususunu akla getiriyor ve rahatsız vefen bir etki taşıyor.
Kalite eksikliğini de az çok youtubedaki bazı yorumcularla ve kanallarla telafi ediyoruz neyseki
Geçenlerde kendi yalnızlığım hususunda aklıma gelen artı yönler ise,
gereksiz para harcamama,
dedikodu yapmama,
daha iyi şeyler yapma hususunda planlama,
kitaplara,pdflere yakın olma vs.
bunlar da pollyanna avuntusu değil yaşanan gerçekler.
Kendi normalimizin bir kısmı bunlar.
Yeni bir akım trend ne çıktıysa artık bunun için sürü gibi o yöne sorgulamadan gidenlerden uzak durmak lazım. bize verebilecekleri kendi acı tevrübelerinden başka verebilecekleri çok bir şey yok
Benim uniye kadar çok arkadaşım vardı, uniden sonra koptuk hicbiriyle görüşmüyorum daha doğrusu ben aramayı bırakınca arkadaşlığımızin tek taraflı olduğunu gördüm.
Ünide çoğunlukla yalnızdım gerektiğinde sosyalleşebiliyordum,ama yalnız basima olmak koymuyordu.
Ne zaman uniden mezun oldum o zaman dank etti, etrafımda gerçekten dostum, yol arkadasim yokmuş. Çalışma hayatında edindiğim arkadaşları özel hayatıma almadım, bazı şeyler de bu konuda haklı olduğumu gösterdi.
Ben de her türlü aktiviteyi tek başıma yapıyorum, ya aslında işten sonra bir şey yapmaya çok da vaktim kalmıyor. O yüzden mutlak bir yoksunluk yaşamıyorum belki ama iş olmasaydı delirirdim herhalde. Yaş aldıkça yalnız olmak daha çok koymaya başladı, kafama takar oldum
Işin en kötü kismi, halı hazirdaki arkadaşlarim saçmalamaya başladı onları da birer birer çıkarmaya başladım listeden. Ne olacak bilmiyorum, ben de yeni arkadaş edinemiyorum pek. Işten tanıdıklarımi saymazsam 5 yılda 4 kişiyle sıfırdan arkadaş oldum paylaşımlar yapıyorum, biri zaten yurtdisina gitti. Ikisiyle aslında aynı kafada olmadığımızı görüyorum onlarla bı noktada tamamen kopacagiz.
Tamamen ümitsiz değilim açığım yeni insanlarla tanışmaya ama yalnızliga alıştıkça tahammülüm çok azaldı, istiyorum ama enerjim yok, bı hata yaptıkları zaman göz ardı edemiyorum. Keşke zamanında karşıma düzgün insanlar ciksaymis.
Benim de öyle çok yakın arkadaşım olmadı gibi bir şey. Senede birkaç sefer yüz yüze görüştüğüm üç arkadaşım kaldı.
Dördüncü kişi ise başka bir şehirde.
Kimsenin en sevdiği, dostu olmadım. Bunu fark ettiğimde biraz üzülmüştüm ama dedim hayatım devam ediyor.
Üniversiteye başladığımda sosyal bir üniversite hayatı bekledim ama arkadaşlarla birkaç kişi erkek grubu olarak kampüste mal mal durduk öyle. Diyordum sinema filan diye ama dediğim kaldı hep.
Sinemaya kendim gittim hep üniversite öğrencisiyken. Tek kişilik bilet istediğimde sesim çıkmıyordu, çıktığında da titriyordu.
Tek başıma sinemaya gitmek, tek başıma olabilme yetisi kazandırdı.
Bugün kendi başıma kalkıp yurtdışına gidebiliyorum çok şükür.
Bir arkadaş grubum olmasını isterdim ama ne yapalım hayat devam ediyor.
Ben yazdım sandım +1
Zaman içinde benim iletişimi kestiğim, benimle iletişimi kesen yakın arkadaşlarım oldu.
Bir kitap kulübüm var ayda bir bir şeyler içip sohbet ettiğimiz bir de trekking grubu. Hayatıma birini almakta zorlanıyorum. Hem yenen kazıkların etkisi var bunda hem de benim mizacımın.
Ya İnsanlara karşı güven sorunun vardır ya da kendinle ilgili kabul sorunların. Eğitim alarak aşabilirsin sosyallik kısmını.
Yalnızlığın tek kötü yanı vardır sevgisiz kalmak. İki yönlü bir bağı olan bu duygunun eksikliği fark edilebilenden çok daha fazla can acıtır aslında. İçindeki sevgiyi aktaramazsın, aradığın şefkatli sevgiden eksik kalırsın. Hayatına arkadaş veya dosttan önce bir sevgili almalısın diye düşünüyorum. Sevgili seçimlerinde hayal kırıklıkları yasadiysan da yine bu konuda eğitim alarak duygusal güvenliğini sağlama alıp, ihtiyaçlarına göre seçim yapmayı öğrenebilirsin. Ayrıntı istersen dm at açıklayayım