Mesela iş yerinden tanıdığınız, size yakın birinin ebeveyni kaza geçirmiş, durumu da ağır olsun. Bizzat kişi tarafından detaysız bir şekilde bilgilendirilmişsiniz. Siz de bu bilgiyi iş yeri içerisindeki ortak arkadaş grubuna haberleri olması amacıyla duyurmuşsunuz. Bu kişiye sizden daha yakın olmayan insanların hemen arayıp, sıcağı sıcağına ‘nolmuş’ gibi detaylı sorular sormaları beynimin içini tırmalıyor. ‘Birinin yanında olmak ‘ tan öte anlamsız bir merak duygusu gibi geliyor bana. Bu kadar çabuk bilgi sahibi olmak; doğaüstü iyileştirici, zamanı geri alma gücü falan yoksa bir insana ne kazandırır ki.. Ben mi gereksiz öfkelendim bilmiyorum, burada da sormak istedim.
hemen aramayı ben de sevmem ve çekinirim. insanlar derdiyle uğraşıyor bir de bana mı laf anlatacak derim. genellikle ertesi gün ya da birkaç gün sonra ararım. hem şoku biraz atlatmış olur hem de etraftaki kalabalık da dağılmış olur genellikle. tabii çok yakınım kaza geçirdiyse bu kadar beklemem hatta koşar giderim ama bazı insanlar gerçekten meraktan ya da dedikodu olsun diye arıyorlar. herkesin kendi huyu öfkelenmeye çok da gerek yok bence.
Bazı insanlar gerçekten fazla meraklı. Bence de belli bir samimiyet düzeyi yoksa sıcağı sıcağına aramak hoş değil. İnsanları darlıyorlar. Birçokları aslan avı belgeseli izler gibi yaklaşıyor böyle olaylara. İçten içten zevk aldıklarını düşünüyorum.
Ne olmuş, nasıl olmuş, nerede olmuş her şeyi soruyor ne yapacaksa...
Bazıları abartıp hasta yakınıyla konuştuklarını unutup bilmem kime de aynısı olmuş da aylarca ayağa kalkamamış falan diye anlatıyor. Gerçekten aymazlık.
Insanlar meraktan ariyor. Yardimci olma niyeti olan kisi zaten bi mesaj yazar, kisiyi cok mesgul etmemeye calisir, biraz empati yapar falan.
