Neden böyle oldu anlamıyorum. Hayatımda değişen bir şey veya yaşadığım kötü bir olay da yok. Sadece bi anda insanlardan çok soğudum ve konuşurken “bi an önce eve gitsem ve uzanıp bi şeyler okusam, ne zaman kalkabilirim acaba?” Falan gibi düşünceler geçiyor. Yani mesela özlediğim insanlarla buluşsam 10-15 dk konuşsak ve sonra herkes kendi dünyasına çekilse belki bu kadar gerilmeyeceğim. Ama ben sürekli o ortamdan-neresi olursa olsun- gitmek için bahane bulmaya çalışıyorum. Eskiden böyle biri değildim uzun muhabbetlerden sıkılmazdım en azından eve gitme dürtüm bu kadar ağır basmazdı. Sizde de dönem dönem oluyor mu bu? Neden kaynaklanıyor sizce, nasıl aşılabilir?
Teşekkürler
insanlardan mı sıkılıyorsun yoksa tüm sosyal aktivitelerden mi? ikincisi ise hızlı tüketim, sosyal medya nağımlılığı vs.. bir sürü sebebi olabilir
Tuketim toplumunun tukenmis bir uyesisin. ASosyal medya hesaplarini kapatmakla baslayabilirsin duzelmeye.
Yaş ilerledikce insan hayatında en kıymetli şey zaman oluyor bunu da rastgele harcamak istemiyor. Hatta arkadaş sayısı azaliyor
ekran bağımlılığının da etkisi var sanki. Ekranda istemediğimiz şeyleri zırt diye geçebilmeye çok alıştık. Gerçek ortamda böyle bir kaçış şansı yok, ne kadar beğenmesen de kalmak ve katımak zorundasın. belki bunun da etkisi vardır..
Boş muhabbet sıkar normal
Zamanınızın kıymetini anlamışsınız sadece
Benzer durumdayım. Yanımda birileri olsun istiyorum ama birlikte olunca da kafam kaldırmıyor