1,5 senedir evliyim ve 20 gün önce doğum yaptım.
Severek evlenmiştim ama şu an o noktadan çok uzağım.
Doğumdan sonra kayınvalidem yanıma kalmaya geldi. 9 ay zaten yanımda yoktu. Sözde bana ve bebeğime bakıma yardımcı olacaktı, tam tersi eşim tarafından sanki kayınvalidem doğum yapmış gibi davranıyordu.
Bana zaten bakmadı, dikişlerim enfeksiyon kaptı, 20 gündür antibiyotik kullanıyorum, henüz iyileşemedim.
Gece ve gündüz sürekli uyudu. Günde bir öğün yemek yapıyordu. Bazen onu da yapmayıp dışardan söylüyorlardı. Gün boyu bana Bir bardak su içer misin diye sormayan kayınvalideme; zaten uyuyorsun içerde uyu dediğim için saygısızlık yapmışım. Beni de şikayet etmiş eşime.
Tüm bu doğruları eşime söylerken bambaşka biriyle karşılaştım.
Önceden de tartısmalarımız olurdu ama bu sefer çok ileri düzeyde. Eşimi tanıyamıyorum.
Günlerdir ağlamaktan üzülmekten sütüm gelmiyor.
Bebeğimden bile soğumaya başladığımı düşünüyorum.
Yaptığım her şeyi sorguluyor, şikayet ediyor.
Üç gün önce 39 ateşle acillik oldum. Ertesi gün tekrar doktor bazı testler istedi, Yürümekte zorlanıyorum, beni hastahaneye götürmedi işini bahane ederek.
Annemlere geldim, bir haftadır oradayız. 2 gündür sadece akşam uyuma saatinde geliyor buraya da. Aileme de çok soğuk davranıyor.
Babası anjiyo olacaktı, buraya da onun için gelmişlerdi aslında doğum bahane, Ankara’da yapmaya karar verdiler. Dün olmuş, bana söylemedi bile eşim.
Eşimin ailesinden kimse aramıyor zaten beni ve bebeğimi.
Dün ben kayınpederimi arayıp da öğrendim, geçmiş olsun dileğinde bulunabildim.
Ciddi ciddi boşanmayı düşünüyorum.
Hamile kalmasaydım zaten boşanacaktım, hamile olduğumu öğrenince düzeltmeye çalıştı kendini,
Hamileliğimde de tartışmalar oldu, kanamalardan sonra iki kere düşük riski atlattım.
Eşim çok kötü ağzı olan biri. Kendi yaptığını ona yapılıyormuş gibi savunan, nankör, aile kıyaslayan biri.
Süreci nasıl yürüteceğimi bilmiyorum.
Yazıp paylaşmak istedim, belki yorumlarınız iyi gelir. Teşekkürler
Bu arada; uluslararası bir firmanın bir departmanında yöneticiyim.
Maddi açıdan zorlanacağımı düşünmüyorum. Ailemin de maddi manevi desteği benimle olur diye düşünüyorum.
Öncelikle size kocaman sarılıyorum. Zor günlerden geçiyorsunuz ama inanın bana geçecek. Bebeğinizin sağlıkla büyüdüğünü, birlikte çok kıymetli anılar biriktirdiğinizi göreceksiniz.
Belli ki sorunlarınız çok uzun süredir var (kilit cümle: "Hamile kalmasaydım zaten boşanacaktım). Kısa ve öz konuşacağım: Boşanın. Uzun vadede sizi mutlu edecek karar bu gibi görünüyor.
eşinizle bu kararın eşiğinde olduğunuzu paylaştınız mı? işin ciddiyetinin farkına varırsa belki kendisine çeki düzen verir. boşanmak gerçekten son son son çare olmalı. maddi açıdan belki zorlanmazsınız ama çocuğunuzun babasız büyümesi onun için çok zor olacak ileride.
tabi ki mutsuz olsanız da katlanın demiyorum ama öncelikle sorunlarınızı çözüp boşanmadan mutlu olmanın yollarını arayın. sonuçta o da baba oldu, bunu hissettirirseniz düzelebilir. inşallah düzelir. Allah çocuğunuzu bağışlasın, analı babalı büyütsün.
Bence şu an böyle bir karar vermek için doğru zaman değil. Yani odağınız bu olmamalı. Boşanacaksanız bile şu an sırası değil. Önce sağlığınıza odaklanın. Iyileşmeniz lazım. Sonra bebeğinize ve onunla iletişime odaklanmalısınız. Bu süreçte ailenizin yanında kalıp kendinizi ve bebeğinizi düşünerek iyileşmeye çalışın. Eşiniz ve ailesiyle mecbur kalmadıkça görüşmeyin derim, eşiniz gelince de bebek dışında iletişim kurmamak en iyisi sanki. Bir toparlanın, sonra bunlarla ilgilenirsiniz.
ailenizin yanında fiziksel/fizyolojik olarak sağlıklı hale gelmeniz ve bebeğinize iyi bakabilmeniz daha önemli
boşanma süreci çekişmeli olursa yasal olarak 1-2 seneden önce mümkün değil anlaşmalı bile olsa 6-7 ay diyelim mahkemeler yoğun değilse
bunu boşanmayla ilgili değil öncelikli olarak odaklanıp yorulmamanız için dursun köşede
çünkü acele etmenizin yorulmaktan başka faydası olmayacak
diğer konuda davranışlar normal değil
kendisi neden farkına varıp değiştirmiyor
karakteri mi böyle
değişir mi/bu konuda ne yapar/kendi rızasıyla psikolojik destek alır mı bunlar önemli
Boşanma kararı size ait tabi ki ama davranışlarının çok yanlış olduğu kesin, hele ki hamilelik süreci ve sonrasındaki fiziksel şartları da düşününce. Yani insan bu dönemlerde normalin de üstünde bir ilgi alaka beklerken tam tersi bir tutumla karşılaşmak hoş değil.
Ancak bence büyük kararlar işler bir raya oturduğunda verilmeli. Yani ben kendi adıma "demek ki bundan sonra böyle olacak" diyebildiğim noktayı beklerdim. Olaylar olurken, olaylara şaşırıyorken böyle bir karar almazdım. Ancak kendiniz için doğrusunu siz bilirsiniz.
Öncelikle geçmiş olsun. Size ilk tavsiyem öncelikle aile terapisi almayı düşünün. Bunu yapıp evliligi kurtulan birçok tanıdıgım oldu. Eger bu da fayda etmezse boşanın gitsin. Onun dışında durumunuz profesyonel destek almadan çözülmesi çok güç bir halde.
Biz karımla hiç bir zaman boşanma gibi bir şey düşünmüş olmamamıza rağmen lohusalık öyle bir süreç ki çok zor durumlar anlatıyorsun. Siz bir de zaten hamile olmasam boşanacaktım diyorsunuz. Bence içinde bulunduğunuz sürecin psikolojik tesirlerini hesaba katın. Muhakkak belli ki ciddi sorunlarınız var ilişkide. Ama en azından bu kararı sağlıklı olduğum bir süreçte verdim dşyebilesiniz. Diğer türlü de çünkü ilerde pişman olabilir insan.
Çocuğun karakteri ilk 6 senede oturuyor çoğunlukla. Ne yapın edin ilk 6 sene mutsuz bir evde büyümesin.
Zaten boşanacağınız ilişkide çocuk büyümez. Çocuğun mutlu, huzurlu sağlıklı bir evde büyümesi daha önemli. Çocuğunuz sizden öğrenecek kadınla erkek arasındaki ilişkiyi. Gerçekten eşinizin size davranışlarını mı örnek olarak almalı kendine.
Bir de değişir umuduyla hareket etmeyin. Elinizdeki koca bu maalesef. Buna okeyseniz, çocuğunuz eğer bu davranışları içselleştirerek, örnek alıp doğru kabul ederek büyümesinde bir sorun görmüyorsanız devam edin.
Size geçmiş olsun dileklerimi iletiyorum. Para konusuna sıkışmayacaksanız, aileniz de az biraz gerektiğinde manevi açıdan destek oluyorsa merak etmeyin halledersiniz. Bu eril dünyayada kendi ayaklarınızın üstünde duran bir kadın olmuşsunuz. Kariyerinizde buralara gelmişsiniz. Çocuğunuz bu figürü görerek büyüsün. Evde aşağılanan, yalnız bırakılan bir kadın figürünü görerek değil. Hele de çocuğunuz kızsa, eyvallahı olmayan, kendini ezdirmeyen, kendi değerinin farkında olan bir kadın görmeli.
Çok güzel karar vermişsiniz. Size kolaylıklar diliyorum.
Evliliğinizin arka planını ya da geçmişlerinizi bilememekle birlikte, okurken sinirlerim bozuldu. Kötü birinin davranış şekli bu basit tabirle. Hayat bu gibi durumlara tahammül etmek için fazla kısa, mevcut kararınızın peşini bırakmayın.
boşanacaksanız süründürmeden boşanın. çocuk saçma sapan mutsuz bir evde büyümesin.
ben benzer bir süreçten geçiyorum, çocuktan sonra her şey saçmalamaya başladı. hep mutsuzluk hep mutsuzluk.... kavga gürültü görmesin çocuk. doğrudan bitirin gitsin.
mağdur suçlamak istemiyorum fakat doğrudan söylemek istiyorum
insanların potansiyellerine inanarak ilişki yürümez
aslında iyileşir, aslında düzelir, aslında değişir gibi
ikincisi insanların ağızlarından çıkanlara inanın, bunları da yorgundu sinirliydi yapmak istemezdi aslında seviyor gibi şeylerle normalleştirmeyin
Yavrunuzun bahtı açık olsun.
Kısa yazacağım.
Yukarıda yazdığı gibi, potansiyele inanarak olmaz
Karar vermek için doğru zaman değil, zora hormonların vücudu aklı allak bullak ettiği bir dönem.
Çekişmeli boşanma olursa cidden korkunç bir tablo olur. Boşanacaksaniz da bir şekilde anlaşmalı yapmaya çalışın ve mutlaka guvendiginiz, önceliği sorun çözmek olan bir avukat bulun.
Çift terapisi de deneyin. Bu arayı düzeltmese bile boşanma sürecini rahatlatabilir.
Çok geçmiş olsun
size kocaman sariliyorum, keske sizi tanisam da gercekten sarilabilsem. Isler rayina oturmadan ve hormonlariniz ve bedeniniz kendini toparlamadan bosanmaya girismemek daha akillica olabilir +1 . Bosanmayin diye degil, yine bosanin ama once kendinizi iyilestirin. Sanirim sizin yerinizde olsam once kendimin, sonra annemin ve babamin sefkatli kollarinda acilarimi yatistirir, iyilesir, lohusalik surecini biraz rayina sokar sonra bosanma islerine (eger hala kararliysam) girisirdim.
bosanmali misiniz? bunu burada kimse soyleyemez. ama insanlar siz istediginiz icin degil, ancak ve sadece kendi istedikleri icin degisirler. beklentilerinizi gercekci tutun. ayrica, kimse bir gunden digerine degismiyor, illa ki belirtileri isaretleri vardir diye dusunuyorum ( ki siz de yazmissiniz), kimsenin potansiyeline gore karar vermeyin/kararinizi degistirmeyin, eger bir insan (kadin ya da erkek) boyle bir durumda kendine ceki duzen verip kendi kurdugu ailesine sahip cikmayacak da ne zaman cikacak?
son olarak, siz kendinizden ve kendinizi degistirmekten, kendi secimlerinizden ve ihtiyaclarinizdan mesulsunuz, kimseyi degistirmeye de calismayin, sizin ihtiyaclariniz neler, oncelikleriniz neler, nasil bir iliski, evlilik ve aile istiyorsunuz bunlar onemli. bunlari karsi tarafa ilettiniz mi? nasil karsilandi? vs. vs.
bütçeniz varsa psikolojik destek alın kafanızın sakinleşip doğru karar vermeniz açısından çok faydalı olacaktır.
ayril coco. hayat boyle gecmez. maddi sikintin da yokmus, ki gereksiz harcamalardan kisip idare edersin zaten.
simdi ayrilmazsaniz sittin sene boyle devam edersiniz "aman duzenimiz bozulmasin" diye. etrafim boyle evliliklerle dolu. merakli gibi evlenip bi de araniz iyi degilken cocuk yapmaniza diyecek sozum kalmadi. toplumu bozan ahlaksizligin temelini olusturdugunu dusunuyorum cunku olan biten her seye goz yumup icsellestiriyorsunuz. bosanacaksaniz da elinizi cabuk tutup esinize caktirmadan avukatla gorusun
Hayat sizin hayatınız. Mutlubgeçer inşallah. Evli yahut bekar. Karar sizin kararınız. Ancak, belirtmiş olayım:
Bir evliliğin en çatırdadığı dönem ilk doğumun akabinde oluyor. Lohusa depresyonu asla yabana atılmaması gereken bir şey. Ben 16 yıllık evliyim. İlk çocuğum üç aylıkken eşimle iki buçuk aylığına ayrıldık. Boşanacaktık hatta. İki tarafın anne babası dahi kabullenmişti durumu. Şimdi oğlan liseye geçti, bir de kızımız oldu ilkokulda okuyor. O süreçte bir tek ben sabredip bir şans daha vermiştim ilişkimize. İyi ki öyle yapmışım. Dün akşam ailecek oturuyorduk çocuklarla. Monopoly oynadık falan...
Bakın, ilk doğum sonrası 6-9 aya kadar her şey allak bullak olacak. Tabiatın kanunu. O yüzden, boşanma gibi ciddi konulara asla bu dönemde karar vermemek lazım. Yani bir şeye sarhoşken yahut anestezi altındayken karar vermek gibi bir şey. Keşke birisi eşinize uyarı yapsa ve lohusa depresyonunun tehlikelerinden bahsetse...
Bence yapmanız gereken, evladınız ilk adımlarını atmaya başlayana kadar sabredip, evladınıza sarılıp, hayata tutunmak. O noktadan sonra, yani yaklaşık 9-10 ay sonra, oturup, sevdiklerinize de danışıp düşünürsünüz. Eğer gerçekten çok toksik ve mutsuz bir evliliğiniz varsa, boşanırsınız. Yahut aile terapisi alırsınız. Ya da ayrılır birkaç ay kendinizi denersiniz. Ama emin olun, şu aşamada bu tarz konulara sağlıklı karar vermek maalesef mümkün değil. Bu aylar kaos ayları. Geçecek. Emin olun, geçecek...
Mutluluklar dilerim.
Yanlış yola girdiysen ilk çıkıştan çık. Çok ani karar da verilmez bu durumda ama zaten öncesinde de boşanma düşüncesi varmış.
Yapayım mı yapmayım mı derken böyle geçecek yıllar.
Ne uyarisi ya.oyun oynamak icin sabrettiginize degmez emin olunz Lohusa kadinin psikolojisini dusunmeyecek bir adamdan cocugunuz olmus
roe+11 ilk cikistan cik!
Bol sans
Çocuklar için boşanmak mutsuz evlilikten iyidir. Lohusalık döneminizde olduğunuz için normalde ani kararlar vermemeniz önerilir ama sizin çocuk öncesi de kafanızda boşanmak varmış. Aileniz size destekse bu dönemi onların yanında şefkatle,sevgiyle geçirin. Eşinizle de elinizden geldiğince sakince konuşmaya çalışın,suçlamayın,ılımlı bir şekilde bitirmeye çalışın. çocuğunuz olduğu için ilişkiniz bir seviyede devam etmek zorunda. İyi bir işiniz olması sevindirici. Elbette kolay olmaz ama tüm bunları atlatınca derin bir nefes alırsınız.
Vücudunuz ve kafanız biraz oturana kadar ayrılma meselesinim düşünmeyin.
Gerekiyorsa annenizde kalın bir süre.
20 gün önce doğum yapan birisine böyle davranan bundan sonra daha iyi davranmaz. bence de ayrılın.
Ben de oğlum 23 günlük iken babamın evine döndüm. Sizi öyle iyi anlıyorum ki, kocaman sarılıyorum size evvela...
Ani karar vermemenizi tavsiye ederim ama bu adam sizin ona en ihtiyacınız olduğu anda böyle ise sonrasında daha iyi olmayacak.
Çocuğumun babası, çocuğumun iyiliği için devam ettireyim gibi sebeplerle sakın kendi hayatınızı mahvetmeyin. Eşiniz size kötü muamele ettikçe evliliğinizde problemler çıktıkça coğunun psikolojisi çok daha beter etkilenecek, çok daha mutsuz bir çocuk olacak.
Sindire sindire, psikologdan online seans alarak, iyi bir avukata danışarak ilerletmenizi tavsiye ederim süreci.
Eğer bir boşanma davasına karar verirseniz sakın çekişmeli olmasın. Benim eşim 4 senedir tanıklarla uzatarak süründürüyor benim davamı, çok zor topladım kendimi.
Valla bu erkek kadın meselesini geçen bir durum. Yeni ailesi sizsiniz, bunu kavrayamayan bir öküzse boşuna çabalamayın. Keşke çocuğunuz da olmasaydı, aranızda bir bir bağ kalmazdı.
En erkeninden götüne tekmeyi koyun...