Bugün arkadaslarimla konusurken farkettim ki çoğu kişide otomatik fikir gibi bir şey bu. Şu oldu da fikrim değişti diyen yok mesela. Toplumsal normların da etkisiyle evliysen çocuk yaparsın diye düşünüyor herkes. Hayatın bir basamağı gibi.
Merak ediyorum, sonradan fikrini değiştiren oldu mu aranızda? Ya da çocuk yapmadığı için ilerleyen yaşlarda pişman olanlar tam tersi çocuğu olduğu icin pişman olanlar?
Teşekkür ederim şimdiden herkese.
Cevaplardan sonra su bilgiyi de ekleyeyim; evliyim, evlilikten önce de çok uzun süredir birlikteydik eşimle. Ama her zaman fikrim 'cocukla ugrasacagima eşimle güzel vakitler geciririm'e kayıyor.
İsteğe bağlı güncellemelere bir bakın :D benim bir arkadaşıma geldi güncelleme. Her lafı geldiğinde çocuk sevmem derken bir ara yolda denk gelen bazı çocuklara bakıp "ama böyle olsa olur bak" falan demeye başladı, bir süredir de artık ben çocuk istiyorum deyip duruyor :D
Bence de bu istek bir süre sonra başlıyor. Benim henüz başlamadı, çocuk da sevmem. Ama 35 sonrası başlayacağımı umuyorum.
Valla ben 39 oldum, hâlâ bekliyorum, ara sıra "nerede lan bu biyolojik saatin alarmı?" diye soruyorum ama cevap yok. Zaten çocukları da sevmiyorum, bu yaştan sonra çocuk büyütmek fikri de kâbus gibi geliyor.
60'larında, hiç çocuk yapmamış ve kararından kesinlikle pişman olmayan bir kadın tanıyorum, beni rahatlatan örneklerden biriydi.
Başka bir tanıdığımın 33-34 yaşında alarmları çalmaya başladı, kadın gözümün önünde değişti ve "çok geç olmadan çocuk yapmalıyım!!!" moduna girdi - ki hem annenin hem çocuğun sağlığı için 30'ların ortasını çok geçmemek gerekir diye düşünüyorum, o da benzer bir düşünceyle çocuk için telaşlandı.
Çocuk yapıp pişman olanları ortalıkta bulmak kolay değil, o konuda toplumsal baskı çok yüksek. "Çocuk istemiyorum" dediğinde bile saçma tepkiler görürken "keşke yapmasaydım" diyemiyorlar. Ama şurada örnekleri var: www.reddit.com
Bir de şu var: www.theguardian.com
En mutlusu bekâr ve çocuksuz kadınlarmış. :)
çocuklarla aramda muhteşem ötesi bir bağ var, kalabalık ortamlarda bile özellikle beni seçerler vakit geçirmek için, ben de onlara bayılıyorum. ancak 42 yaşındayım ve bir anlık bile olsa çocuk yapmayalıyım diye düşünmedim, hissetmedim. annelik duygusu eminim çok güzeldir, bizim asla anlayamayacağımız bişeydir. fakat ben hiç pişmanlık hissetmiyorum, bunun ülkenin durumu, ekonomik koşullar vs de ilgisi yok açıkçası.
o yüzden ileride pişman olursun diyenlere de çok aldırmamak lazım, insanın kendi hisleri ve durumu ile ilgili bir karar, çok da büyük ve önemli bir karar. ben iyi ki yapmamışım diyenlerdenim, öyle de kalacağım gibi görünüyor.
Çevremde sonradan fikrini değiştiren sadece kendimi tanıyorum. Aşık olunca değişti fikrim.
Benim özel bir durumumdan dolayı çocuğumun olmama ihtimali var. Daha doğrusu olma ihtimali mucize ile eşdeğer demişlerdi. Zamanında çocuk sahibi olma ihtimalime yönelik tıbbi işlemler yapılması gerekmişti ve ben aslında istememiştim. Çok zor ikna oldum. Herkes “çok pişman olursun ileride” demişti. Şu an o ihtimali de silmiş olsaydım, pişman olurmuşum.
isteğiniz ne zaman gelir bilmiyorum ama vakit geçtikçe çocuk yaparken biyolojik olarak zorlanma ihtimaliniz, çocuk olduktan sonra da bakarken zorlanma ihtimaliniz artıyor. 30 yaşındaki enerjiniz ve yumurta rezerviniz 35 yaşında olmayacak mesela, buna emin olun.
ben hayatımın hiç bi döneminde de aşırı çocuk seven, yolda gördüğü bebekleri mıncıklamak isteyen vs bi insan olmadım, aksine hep mesafeliydim. ama çocukla aramda büyük yaş farkı olsun istemiyordum mesela. 50 yaşımdayken bi ergenle uğraştığımı düşünemiyorum mesela... biraz da dediğin gibi evlendikten sonraki basamak olduğunu düşünüyordum. o yüzden iki sene sonra, 30 yaşımdayken hamile kaldım. ilk yıl hiç düşünmüyordum mesela. sonradan artık zamanı geliyor diye düşünmeye başlamıştım.
çocuğu olmayan bi insan çocuklu olmanın nasıl bi his olduğun bilemez. bu açıdan bence ben 60 yaşındayım, çocuk sahibi olmadığıma hiç pişman değilim diyen birinin bu sözü mantıklı gelmiyor bana. bildiğin hisle bilmediğin hissi kıyaslayamazsın ki.
Ablam çocuk istemediği halde eşi için yeğenimi doğurmuş. “Doğurduktan sonra çok sevdim iyi ki doğurmuşum” diyor.
Ben de aynı şeyi düşünüyorum. İnsan doğurunca sever elbet çünkü aldığımız/sahip olduğumuz eşyaları da çok seviyoruz. Ama mühim olan “ben bir canlıyı her şeyden kendimden bile çok sevmek istiyor muyum?” olmalı.
Çocuğum olsa çok severdim güdüsel olarak. Fakat başka bir canlının bakımını üstlenme, kendimi ona adama fikri benim hoşuma gitmiyor. Kedi bile sahiplenmedim bu yüzden.
Bence rahat batmasın. Araştırmalar da çocuksuz insanların daha mutlu olduğunu söylüyor.
Çevremde hiç çocuk sahibi olmamış hatta evlenmemiş yaşlılar var. Evli çocuklu olanlardan daha genç ve sağlıklı gözüküyorlar.
insan dogumu surecini bi arastirin. ben arastirdikca o kadar mucizevi bir olay gibi geldi ki bana, kadin olsam kesin yasamak isterdim.
plasentanin gorevi ve olusumu, kordon bagiyla icinde baska bir insan buyutmek inanilmaz bir sey.
bence paran yoksa kendi çocuğunu bile sevemezsin. her şeyin başı para.
Hiç yüklenmek zorunda değil ki? Ben 34 yaşımda hiç istemezken fikrim değişti, çocuk sahibi oldum. Bir kuzenim bir de yakın arkadaşım, ikisi de şimdi 40larında, evli ve çocuksuzlar, çok da mutlular. İstemek de istememek de doğal.