hiç eksiği olmayan bir yaşantının eksikliğinden şikayet etmek normal mi sizce?
tutkulu bir ilişkiyi, yeni ilişki tekliflerini, onlarca sosyal etkinlik davetini, sıkı akrabalık ve aile iletişimini ve kariyerinee henüz bugün denk gelen bir yönetici pozisyonu teklifini neden reddeder insan?
ne bekler hayattan, amaçsızlıktan şikayet ederken tüm bu amaçlarına ulaşma fırsatı doğrudan çabalamadan önüne sunulduğu için mi mesela?
siz sadece olması gerektiği gibi davranıyorsunuz ve bu tavrı kimseden göremeyen insanlar, üzerinize her türlü imkanı atıyor ve siz bonkörce reddediyorsunuz.
onlar gibi olabilmek için tüm bu tekliflere katılıyor olmak mı normal olan?
kabul etmek istemiyorsunuz fakat yaşam devam ettikçe kabul etseydiniz olabileceklere de kederleniyorsunuz.
ucundan tutsanız iyi yaşanacak bir hayat var gibi önünüzde ama elinizi kaldırmak istemiyorsunuz kısaca.
yasamayi becerememk degil de ne istedigini bilmemek bence bu dedikleriniz.
olmasi gerektigi gibi davranmak cok goreceli bisey, siz neyin nasil olmasini istediginizi kendiniz belirliyorsunuz belli bir yastan sonra ve ona gore davraniyorsunuz.
çünkü içimizde hiçbir şeyin dolduramayacağı bir boşluk var. bu da hayatımızın bir döneminde yaşadığımız travmadan kaynaklanıyor.
geçmiş olsun, bir ömür bunu aşmakla uğraşacağız :)
beklemti, ne istedigini bilmek. yasamayi becerememek olarak niteleyince kendinize haksizlik ediyorsunuz bence. gayet de tatmin edici bi arayistasiniz herkes isi, gucu oldugu icin mutlu olmak zorunda degil. bu tarz birikimler genelde toplumsal sayginlik saglar ama mutluluk saglamayabilir