Kendimle barışık olmaya çalışıyorum.
Empati.
Birey olarak kabul etme.
Can kulağı ile dinleme.
Anlatırken kendim olma.
İfade yeteneğimi geliştirdiğim için çalıştığım yeri söylediğimde genelde mühendis misin diye soruyorlar, hayır diyorum, hee müdür müsünüz e dönüyor soru, hayır diyorum normal teknisyenim. Toplumun ünvan, etiket ve yargıları olmadan ortamda kendim olmayı seviyorum.
hayatta herkes aynı noktadan başlamıyor, ben imkanlar açısından başkalarından şanslı doğmuş olabilirim, başkaları da benden şanslı doğmuş olabilir
her şeyi bilmek zorunda değilim konu ilgimi çektiyse doğru sorularla ben de öğrenebilirim
gibi küçük hayat bilgileriyle
Kendin gibi olman yeterli. Bir de ortamdaki yas ortalamasinin üstündeysen zaten rahat oluyorsun.
Kompleks esittir kendini fazla onemsemek. O kadar da onemli degilim (kimse degil) deyip rahatliyorum.
Özgüven
can kulağıyla dinleme +1
girmeden önce hazırlıklı gidiyorum. kompleks oluşturcak görünüm aksaklıklarım varsa onları aza indiriyorum. bu seni daha rahat yapıyor. mesela: dişimde yemek artığı, koku, gözümde çapak, burnumda sümük, kıyafetin pespaye olması gibi...
birde: hassas olduğum konularda kitap kadar sessiz oluyorum hatta duymuyorum. mesela siyaset, özel hayat gibi...odadan çıkan birinin ardından konuşanlar vs. var böyle tipler sürüyle.
birde herkesi ama herkesi anlamaya çalışıyorum...
ozguven
bu olmayinca
her espiri, her bakis, her laf insani sinir ediyor
herkes toplasmis da onu ezmek istiyormus falan triplerine giriyorsun
calistigim is yerinde lise mezunu bi cocuk vardi
onun etrafinda, herhangi bir konuyla alakali tum konusmalar
"ne var ben universite okuyamadiysam, hayat okulu okudum" diye sonlaniyordu
universitede bizim bi cocuk vardi diye birsey anlatiyorsun mesela
gozler dolu dolu, bu fakir edebiyati laflarini ediyor
master mi yapsak muhabeti yapiliyor masada
bu yine yumruklarini sika sika ayni sozleri soyluyor
universitedeyken icip icip kusmustuk diyorsun
hoop yine bu abi aliniyor
halbuki kimsenin umrunda degil, ne okudun, ne ettin, kac paran var, bize ne lan
bize ne?
bu ornekte de anlayacagin uzere
ozguvenin olsun, kimse senin dusmanin degil kimse seni zerre umursamiyor
herseyi kisisel alma
Bro bunun için yapacak bir şey yok ya bu genetik gibi bir şey, öyleysen öylesindir, yani sen kendin için "lan ben kompleksliyim galiba" dediğin andan ölene kadar böyle kalacaksın ne yazık ki. Yani kendini belki biraz törpüleyebilirsin ya da yokmuş gibi davranabilirsin ama derinde bir yerde o kompleksli halin ortaya çıkmak için uygun şartların oluşmasını bekleyecek muhakkak, ne yazık ki tamamen yok olmaz, böyle doğduysan böylesindir bununla yaşamayı öğrenmekten başka yapacak bir şey yok. Bu senin zenginliğinle aldığın eğitimle ailenle eşinle dostunla ya da girdiğin ortamla kılla yünle alakalı bir durum değil ne yazık ki. Bu arada "sen, sen" diye cümle kuruyorum ama soruyu sen sorduğun için böyle konuşuyorum, yoksa herkes için geçerli bu.
kompleks yenmek için kendinle barışacaksın. örneğin kepçe kulağın mı var, eğer sen onlarla barışmazsan yoldan kepçe geçse üzerine alınırsın. ama barışırsan istersen yüzüne bağırsınlar kepçe kulaak diye. zerre umursamaz karşındakini utandırırsın.
ozguven gayet gelistirilebilir bir sey, ya vardir ya yoktur gibi bir durum yok.
corc'a fazlasiyla katiliyorum, kendi golge yanlariniza bakip onlari kabul edeceksiniz. 'shadow work' diye de bakabilirsiniz. zira, 'kompleks' dediginiz sey esasinda kendi icinizde olup, baris yapamadiginiz, sizi rahatsiz eden, size batan yanlariniz ve aslinda siz bunlari kabul edemediginiz, baris yapamadiginiz icin herkes oraya (yaraniza) basiyormus gibi geliyor. kendinizi sevdikce, kendinizle daha iyi bir iliski icinde oldukca ozguveniniz gelisecek ve rahatlayacaksiniz.