Herhalde geleceği fazla düşünmekten... Bulunduğum ana ve maksimum üç beş ay sonrasına odaklanarak ben çözdüm o işi. Bir ara bende de vardı. "Lan yapacak çok iş var ama yaşasam yaşasam 40 yıl daha yaşayacağım. ölmek istemiyorum" tribi...
Gelecegi dusunmeden yapamiyorum cunku isim filan cok belirsiz bi halde. Bu sene ne kadar nerede hangi sehirde kalacagim bile belirsiz. Olumden korkmuyorum. Ahirete de inanmiyorum. Ama bedenimin yok olacaginin dusuncesi hirpalayici oluyor.
Uykunun kendisi de yarı ölüm zaten. Ölümden korkmaya gerek yok çünkü irademizin tamamen dışında bir şekilde, el mahkum öleceğimiz gerçeği var. Ölümün bir yok oluş değil, aynen uykuya daldığımız (uykuya dalma eyleminin gerçekleştiği) ânı hatırlamayışımız gibi bir şey olduğunu ve sonrasının dönüşüm süreci olduğunu bilmemiz yeter.
O meşhur söz çok doğru. Ben buradayken ölüm yok, ölüm geldiğinde ben burada olmayacağım. Evet bu kadar. Çünkü ölüm bir yok oluş değil bir dönüşüm süreci. Beden kendi asıl yapı taşlarına, ruh da asıl haline geri dönecek, hani arabayı otoparktaki yerine park edip eve gitmek gibi, o kadar.
Aklına geldiği zaman çok bunalıyorsan aklına hemen güzel hayaller getir. Sevdiğin insanları, sevdiğin hisleri yaşadığın anları getir ya da yaşayacağın anların hayalini kur. Ben öyle yaparım. Bu aralar anneannemin vefatıyla ilgili çok şeyler düşüyor aklıma, kurtulmak için bu dediklerimi yapıyorum.
Sanırım 15 yaşımdan beri yaşadığım şey .
Ben herkes yaşar zannederdim aynı korkuyu ,
Ben akraba aile kayıbı sürekli yaşadım . Yaşıyorum .
Ben tabii ara ara tedavi de gördüm ( psikiyatri )
Ben dalana karar telefona bakarım. Öyle uyurum .
Şöyle bişey de var , meşguliyet durumunuz nasıl bilmiyorum ama genelde gün içinde hiç bir şey yaşamayanlar , sadece uyuyana kadar telefona bakma noktasında , aynı şeyi yaşıyor .
Sanırım beyin günü boş geçirince gün bitmemiş gibi muamele yapıyor .