var mı benim gibi hisseden? ya da baştan gözünde büyütüp sonra oralara gidip insanlara yardımcı oldukça biraz kendine gelen. ya da tamamen dışarıdan bir gözle bakıp yazdıklarımı değerlendirecek, bana yol gösterecek olan? hepinize şimdiden teşekkürler.
Ben öyle düşünmüyorum, buradan giden "sıradan" insanlar da bir süre sonra depremzede gibi oldu orada, ben bunun bir faydası olduğunu sanmıyorum. Ha ekstrem durumlara adapte olacak bir eğitimin becerin vardır o ayrı bir konu ama ben sıradan bir insanın orada yük olacağını düşünüyorum. Ayrıca bahsettiğin oyuncuların akademisyenlerin orada ben depremzedelerle aynı şartları paylaştığını zerre düşünmüyorum. Suçluluk duyması gereken biri varsa o da 3 gün yardım götürmeyen devlet olmalı ya da ne bileyim çadırları daha pahalıya satmak için depoda çadır bekleten Kızılay olmalı, ben neden suçluluk duyayım. Biz yıllarca vergi ödüyorsak başımıza 40 yılda bir bi felaket geldiğinde devlet bize sahip çıksın diye ödüyoruz, ya bireysel bir durum olur kimseyi yanımda aramam kendi başımın çaresine bakarım da böyle toplumsal bir durumda insan devletini arar yanında, eğer halktan insanlar böyle bir durumda vicdan azabı çekiyorsa suçluluk duyuyorsa bu da yine devletin ayıbıdır benim gözümde insanlarının psikolojisini bu duruma getirecek acizlikte hareketleri olmamalı devleti yönetenlerin.
Sizin o gördügünüz oraya gitmiş olan ünlüler oyuncular kiraladıkları lüks karavanlarıyla gidiyorlar. Karavanda yatak var tuvalet var duş var. Sen ben gitsek gerçekten bu temel ihtiyaçlardan yoksun kalırız. Hasta düşeriz perişan oluruz. Çünkü orda ki depremzedeler çadırda prefabrikte kalıyor. Bunlar bile çok kısıtlıyken bu temel ihtiyaçları nasıl karşılayacaksın. Ayıp senin benim değil devletin ayıbı. Onun için uzaktan da olsa yapabileceğini yap ve vicdanını rahat bırak
Hocam yardım etmek için oraya gitmenize gerek yok en basitinden arkadaşlarım haftalardır tüyap kongre merkezinde tiny house üretiyor, boyuyor ve temizliyor gönüllü bir şekilde. Madem bir şey yapmak istiyorsunuz siz de başvurun. Tuvalet de var buysa sizi engelleyen şey.
Devletin elini çektigi bir yerde vatandasin bu kadar çirpinmasi bana tuhaf geliyor açikçasi.
2 gün önce samandağ'dan geldim. Eğer bir kurum çatısı altında değil de bireysel olarak gidiyorsanız durum daha da kötü. Birincisi konaklama yapmak için ya kendi çadırınızı götüreceksiniz ( bu ihtimal de çadır kuracağınız yeri bulmak gbi bir sorun ortaya çıkıyor ) ya da 300-400 kişinin yanyana yattığı sahra çadırlarında konaklayacaksınız.
Duş yok, yani var da yok, 400 kişinin kullandığı prefabrik duş ve tuvaletler var. Yemek konusu sıkıntı, ya aş evinin önünde sıra bekleyeceksiniz, ya da yanınızda götürdüklerinizi yiyeceksiniz.
Yani aslında işin türkçesi, temizlik ve hijyen ile ilgili ortalama bir hassasiyete sahipseniz orada insanlara faydalı olabilme imkanınız sıfır. Benim gibi pislik içinde günlerce yaşayabilecek bir yapıya sahipseniz zaten her şartta hayatta kalırsınız.
Sağlık personeliyseniz orada çok faydanız dokunur insanlara, onun haricinde koli taşıma, kıyafet dağıtma vsvs işler zaten kurumların personelleri tarafından yapılıyor.
Yani sözün özü, üşüyeceksiniz, tuvalet bulamayacaksınız, uyuyamayacaksınız, o sebeple desteğinizi uzaktan sağlamanız daha iyi olur, hiç suçluluk hissi duymayın.
hiç hissetmiyorum açıkçası, vergimi vermişim bağışımı yapmışım, enkaz altına da kendim gideceksem neden çalışıyorum bu ülkede. ayrıca arama kurtarma tecrübem yok, orada kalabalık yaparsam daha çok zararım olur oradakilere.
Hak veriyorum size.
Muhakkak vardır sizin gibi düşünen.
Yardıma gidenler de haliyle bizim gibi insan sonuçta kendilerine göre ihtiyaçları olacak ve giderilecek... diye düşünersek yaşadığımız psikolojik sıkıntı şimdiden biraz olsun hafifler.
bulunduğunuz yerde faydalı olmayı da deneyebilirsiniz. yardım toplama ya da organize etme gibi.
bir de bölgeye giden gelen bir kaç tanıdığım, nitelikli insanlara ihtiyacın daha fazla olduğunu, düz insana ihtiyacın çok olmadığını ilettiler. 3 liralık iş yapmak için 5 liralık kaynak harcamaya gerek var mı?
şahsen ben ne yaptım? maddi yardım yaptım. bir de şirketin gemilerinden birini gönderdik yardım malzemesi ile doldurup. o malzemenin toplanması, yüklenmesi 3-5 günümüzü aldı, çalıştık gece gündüz. sanırım işin manevi yönünü bu şekilde gidermiş oldum.
ismi var. survival guilt.
ben yakinlarimi kaybettim diye sucluluk duyuyorum... misal niye evi degistirmedik. niye o haftasonu sehir disinda degillerdi. enkazdan kendimiz cikardik bazilarini. niye oteki enkazlara yetisemedik falan filan. hayatta olduklari surece yapmam gerekenleri yaptim mi..