Ekşi Duyuru

arkadaşlar aranızda benim gibi olup da sıkıntılarını çözemeyince terapiste gidenler olmuştur. uzun yıllar annemle babama küsmemek için terpaistlere gitmeyi reddediyordum, çünkü öyle hissediyordum ki hangi ekolde terapi alırsnaız alın, mevzu çocukluğa gelip dayanıcak ve çaresizce o zamanları suçlamaya başlıyacaksınız. sonrasında bu konuda güvenebileceğim birisi çıktı terapiye başladık, ama yine mevzu geldi çocukluğa dayandı ve içimde bizimkilerle yüzleşmeye başladım biraz sancılı bir süreçti. sonuçta onların da kendi yetişme süreçleri ve kendi travmaları var, bunları da bilmek gerekiyor falan filan.. neyse bu süreci atlattım sayılır.. barıştım herkesle (bütün mevzu içimde olup bitiyor bu arada) neyse mevzuyu çok uzatmayacağım..

bugun bir şarkı dinledim, sezen aksu - 1945

bu şarkı resmen bizden önceki kayıp nesillerin de aslında çoook daha üzücü bir dönemde büyüdüklerini anlatıyor ya =(

o yüzden lütfen içsel mevzularınızda onlara da çok yüklenmeyin. böyle içimden geldi bugun..

Gel asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak
Yoksa bendeki çocuk da böyle çaresiz kalacak
Öfke ile beslenen çocuklar yalnızdırlar

Ve ümitleri çiçeklerden, acıları tarihlerden
Senin gibi benim gibi onlar da hep insandılar
Ve sevgiye inandılar ve saygıya inandılar
Senin gibi benim gibi

Onlar biraz terkedilmiş biraz küskün çocuktular
Sanki biraz incitilmiş sanki yetersiz sevilmiş
Sanki utandılar kavgadan ve sustular

Öp incilenen gözyaşları kurusun inançlarımda
Sene bindokuzyüzkırkbeş, onlar da hep insandılar
Ve sevgiye inandılar ve saygıya inandılar
Senin gibi benim gibi
www.youtube.com