Sorun şu ki bizim ev bahçe katında, balkon direkt arka bahçeye bakıyor ve arka bahçede de yoğun bir kedi trafiği var. Burda insanlar sağolsunlar sokak hayvanlarıyla ilgilenip besliyorlar.
Bizim oğlan da sonuçta hayatının en az 1 yılını sokakta geçirmiş olduğu için sürekli dışarı çıkmak istiyor. Sürekli pencerelerin, kapının önünde bağırıp duruyor. Gel gelelim biraz saf bir arkadaş kendisi, dışarıdayken habire dayak yiyor. Zaten insanlara da çok yakın, hiç kaçma huyu vs yok.
Ben bu noktada arada kaldım artık. Bu hayvanı evde tutmak sanki ona işkence ediyormuş hissi vermeye başladı, çünkü sürekli çıkmak istiyor. Dışarıda bir kedi görse aklı çıkıyor, evin içinde dört dönüyor. Ama dışarı salmak da istemiyorum çünkü dışarıya çok da uyum sağlayabilecekmiş gibi gelmiyor.
Onu da geçtim evdeki hayvanı tutup sokağa salmak vicdanen hiç iyi hissettirmiyor.
Kapıyı açalım, çıkıp dolaşıp gelsin seçeneği malesef mümkün değil, çünkü evdeki herkes çalışıyor. Evde kimse yokken ya da kapı kapalıyken dönerse istediği gibi içeri giremeyebilir.
İkinci kediyi sahiplenmek de şimdilik yine pek mümkün değil.
Bu arada dükkanda bakarken de genelde dükkanda takılırdı. Akşama kadar minderinin üstünde yatardı, arada bir kısa süreliğine gidip dolaşıp gelirdi (nadir de olsa uzun süre gidip 2-3 gün gelmemişliği de var tabi).
Bu durumda ne yapmalı? Hayvana eziyet mi ediyoruz bu şekilde, yoksa iyilik mi etmiş oluyoruz? Bir yerden sonra bağırıp bağırıp umudu keser mi, ya da umudu kesmeyip bağırmaya devam etse bile umursamamalı mıyız?
Bu arada dışarıya çıkmak istemesi dışında tam bir ev kedisi diyebilirim, fazlasıyla insan canlısı. Gelir sürekli yanımızda yatar, sevdirir vs.
Bu durumda ve mevcut yapılabilecek şeyler ışığında, en doğru hareket ne olur, ne yapmalı?
büyük iyilik yapmışsınız, bağırmaya devam edecektir, yapacak bir şey yok, bir kedi daha alsanız daha iyi olur tabi, biraz oynarlar biraz da atışırlar, oyalanırlar.
Hayvana eziyet etmiyorsunuz hocam sokakta 2 yıl yaşayıp öleceğine evinizde ona güzel bir ömür sağlamış olacaksınız. Benim biri sokaktan olmak üzere 3 kedim var ev müstakil ve dışarıda bahçede baktığım kediler var. Bizim haydutlar 9-10-4 yaşlarında olmasına rağmen görünce hala evde dört dönüyorlar kapı-pencere. Halbuki dışarıyı görmediler hiç 4 yaşında olanı 4 aylıkken sokaktan kurtardık.
Dolayısıyla dışarıya alışkın olduğu için yapmıyor, iç güdüsel olarak yapıyor. İkinci kedinin maddi külfet dışında hiçbir zorlugu yok bu arada, aksine daha kolaylık oluyor. Ama olmuyorsa olamayacaksa da evde kalmaya devam etsin, çünkü ne yaparsanız yapın o huyu isteği değişmeyecek.
Ben tam tersi eziyet olduğunu düşünüyorum. Hepimiz hayat şartları altında mücadele ediyoruz bizi de yemeğin suyun olduğu, tehlikenin olmadığı hücrelere kapatsınlar madem.
"Hayvana eziyet etmiyorsunuz hocam sokakta 2 yıl yaşayıp öleceğine evinizde ona güzel bir ömür sağlamış olacaksınız."
Normalde bunu ben de düşünüyorum ama geçen gün internette bir video gördüm. Bir kedi petshopta camın önünde habire gidip gelerek bağırıyordu, belli ki hayvan psikolojik anlamda çökmüş durumdaydı, kafayı yemiş sıkıntıdan. Tabi o kedide korku durumu falan da vardır mutlaka. Ama bizimkine bakınca acaba psikolojik olarak hayvan sıkıntıya giriyor mu diye endişelenmiyor değilim. Camdan habire dışarıdaki kedileri izliyor, evin içinde o camdan o cama koşuyor, bağırıyor falan. Kendimi onun yerine koyunca kafayı yerdim heralde diyorum.
Bu arada yıllardır kedi sahibiyim ben de normalde. 2 kedimi evlendikten sonra eski evde bıraktım düzenleri bozulmasın diye, annemle takılıyorlar. Normalde almak istiyordum ama sırf korkmasınlar vs diye almadım. Onların dışında 2 ayrı kediyi daha sokaktan sahiplenmiştim ama ikisi de genetik sağlık sorularından dolayı hayatını kaybetti. Yani 2 kedi olmasının çok iyi olacağını biliyorum ama mevcut durumda, bu evde 2 kedi şimdilik çok mümkün değil. Kedi sahibi olma konusunda tecrübeli olduğum için "ya bu hayvan dışarıda daha mutlu olur, o zaman salalım gitsin" diyemiyorum direkt. Tam tersi evde kalırsa daha sağlıklı ve uzun bir hayatı olacak biliyorum, ama hayvanın durumunu görünce de ilk defa "acaba sokakta daha mı mutlu olurdu gerçekten?" diye sormadan edemiyorum.
ruhen hasta kardeşim; kedilerle insanları mukayese etmek yanlış olur; örneğin kısırlaştırmayayım çiftleşsin diyen de var ama çok yanlış, kedinin sağlığı için kısırlaştırmak lazım. kediler evcil hayvanlardır, domesticus ve yerleri kalabalık, trafikli yollar değil. Ya fip'den ölüyorlar ya da ezilip ölüyorlar, bazısı işkence görüyor, bazısı çok korkak dayak yiyor, karakterleri de çeşit çeşit. maalesef belediyelerin verdiği veterinerlik hizmeti her hayvana ulaşmıyor ve sürekli türüyorlar, yavruların çoğu zaten çok dayanamıyor. iyi ki genel olarak kedi sever bir milletiz de sahiplenenler oluyor, tedavi ettirip bakıyorlar.
Tuvaleti temiz ise, yaklaşık 6 hafta içinde alışır genelde.
Sokak kedisi olduğu için, ve gündüz yanında kimse yoksa korkması normal, tek çözümü ikinci bir kedi olması.
Kötülük yapmıyorsunuz. 2 yıl olan ömrünü 14 yıla çıkartıp, konforlu bir yaşam ve dostluk veriyorsunuz. Devam :)
Ben eziyet ettiğinizi düşünüyorum.
Dışarıda eziyet görebileceğinin, aç kalabileceğinin o da farkında. Zaten evde kalmayı tercih eden kedi eve girmek için bi yol buluyo, içeri kaçıyor hayvan. Ama bazısı da ne olursa olsun dışarıyı tercih ediyor. Yemeğini suyunu veriyorsanız bırakın hayvanı. Hapise kapatmaktan farkı yok. Önünde sonunda illaki alışacak evet. Ama sizi de hapise kapatsak siz de alışırsınız zaten. Alışacak olması ve daha uzun yaşayacak olması bunu istediği anlamına gelmiyor hayvanın.
Eskiden sizin dükkanda takıldığı hali çok iyiymiş mesela.
Benim bi arkadaşın kedisi de gidip geliyordu. Sabah çıkıyordu evden evde yaşayanlarla beraber, akşam herkes eve gelince kapıda olursa tekrar eve alıyorlardı.
bizim de bahcede baktigimiz bir kedi vardi, kedi bizim eve gire cika ev kedisi oldu, her sabah disari cikmak istiyor birakiyoruz, ogleden sonra geri geliyor, aliyoruz. ozgurlugun tadini bildikleri icin arada bir disaari cikmalarina izin vermek lazim bence