Ev hayatı ilişkinin en özel kısmı aslında zaten. Özgürlüğüne düşkün, yalnız takılmayı seven bir erkek olarak 40 yaşımda evlendim.
1 sıçmaya dahi habersiz gitmiyorum.
2 tüm etkinlikler iki kişilik
3 ne zaman nerede olduğumu haber vermem gerekli.
Bunlar kulağa negatif ve can sıkıcı geliyor olabilir. İlk başta öyleydi de zaten. Özgürlük ve özerklik algım çok bireysel ve bencilceydi çünkü. Aşık olup evlendiğim kadının ihtiyaçlarını dinleyip duyup, gözetmeyi seçtiğimde anlaşmalar yaptık, sınırları çizdik, olmadığında güncelledik, biz de sürekli gelişiyor ve değişiyoruz, sağlıklı ve güçlü iletişim kurabilmek en temeli. Kendimizi net ve içten ifade ediyoruz birbirimize (bkz. şiddetsiz iletişim)
ihtiyaçlar ve duygular söylenip, ricalar yapıldığı zaman birbirimizi gözeterek özgür ve özerk kalmaya devam ediyoruz. Bisiklet sürmek iki kişilik bir aktivite bizim için ama ben istediğim zaman tek başıma çıkıp performans sürüşü yapabilirim haber verdikten sonra. Ya da tüm günü oyun oynayıp yatarak geçireceğim diyebilirim eşime, sonrasında onunla nitelikli zaman geçirme sözü vererek.
Hayatım eskisinden çok çok daha mükemmel ve sevdiğim her şeyi halen yapabiliyorum.
yalnızlığa alışmış birine çok iyi anlaştığı biriyle evlenmek çok pozitif etki ediyor bence. Tek sorun evlenince hemen çocuk olursa başlıyor. O zaman delirebilir yalnızlığa alışan kişi. Evliliğe ve çift olarak yaşamaya alışmadan asla ama asla çocuk yapılmamalı.
evlilik aşamasında da mutlaka bir özel alan sınırı bırakılmalı. Örneğin birbirinizden ayrı bir şeyler de yapabiliyor olmanız. Kimi çiftler bunu asla yapamıyor ve bir süre sonra boğuluyorlar bence.
Yıllarca yalnız yaşamış biri olarak iyi ki evlendim diyorum ama gördüğüm evlilikler arasında istina gibiyiz çünkü ikimizin birbirine tanıdığı alan oldukça geniş, rahatız yani. Ancak 6 aylık oğlum var o kısımda boğuluyorum zaman zaman.
o tamamen eşinle ve kişiliklerinizle ilgili. Ben yalnız vakit geçirmeyi severim, o da seviyor bazen o salonda ben çalışma odası tarzı odamda bilgisayar başında vakit geçiriyorum. Sonra salonda buluşup muhabbet ediyoruz bir şeyler izliyoruz falan. Eşim 10-11 gibi uyur ben 3'e kadar otururum o kadar saat kafama göre işlerimi yapmak benim için rahatlatıcı mesela.
Hani illa evlendim artık yalnız kalamıyorum gibi bakmamak lazım. Tabii çok kısıtlayan tipler varmış bilmiyorum onu. Ben onu kısıtlamıyorum o da beni. Bu tür şeyler sevgiliyken belli olur ama zaten.
(çocuk bambaşka bir konu, yapanların bir kısmı pişman olup itiraf edemiyor gibi geliyor bana. Bir kısmı direkt söylüyor zaten :D ama totalde yıllar sonra yine mutlu oluyorlar benim gördüğüm)