Şu an benim gibi evlilik fikrine sıcak olmayan insanlar; ileride yaşlanınca ve mesela hastalanınca sizin iyi olabilmeniz için bir çorba yapanınızın bile olmayacak olması, kötü gününüzde arayıp soran, yanınızda olan çocuğunuzun, torununuzun olmayacak olması gibi şeyler sizi ürkütüyor mu? Veya yalnız ölmek? Bu hayatın yaşlılık döneminde yalnızlık, nasıl olacak?
Ürkütmüyor da arada bir tribe sokuyor bu tarz düşünceler; sonra hayatı ve kendimi fazla ciddiye almaya başladığımı fark edip kendime geliyorum. Çorba morba değil de, sevme ve sevilme hissini unutmak/hatırlayamamak korkutuyor beni.
huzurevinde takilacagim galiba.
yalnızlık övecek tipler gelmeden söyleyeyim. ilerleyen zamanlarda yalnızlık ciddi sıkıntı olacaktır.
Ürkmüyorum çünkü şu anda da arayanım soranım, yardım edenim yok. Yalnızlık, birilerinin yanında yalnız hissetmekten daha kötü bir şey değil.
Evlenince de sana bunları yapmak zorunda değiller. Garantisi yok yani. Ayrıca bu başkasına iş yaptırma beklentisi oluyor.
ben de benzer bir düşüncedeydim eskiden ama güzel bir birlikteliği tattıktan sonra insanın tekrar yalnız hayata alışması çok ama çok zor. o yüzden hiç öyle bir düşüncem olmasın diye kasıyorsan, o zaman pek bu işlere girmemekte, yalnız devam etmekte fayda var.
çok çok uzun süredir yalnız yaşayan biri olarak kendi kendime bakma fikrine fazlasıyla alışmış durumdayım. şu an istanbulda yaşıyorum muhtemelen 10-15 yıl sonra annemlerin yanına döner düzenimi orada kurarım. hem onların yaşlılığında rahat etmelerini sağlarım hem de ben daha sakin, maddi kaygılardan uzak bir hayat yaşarım diye düşünüyorum.
bizim ailede yaşlılar ölene kadar kendi kendilerine bakabilecek durumda oldu hep, bu yüzden algım kim bana bakacak şeklinde değil. gücüm yettiği kadar kendime bakarım, olmazsa da huzur evi, bakım evi gibi alternatifler beni korkutmuyor. yaşayıp göreceğiz tarzında ilerliyorum.
''Şu an benim gibi evlilik fikrine sıcak olmayan insanlar; ileride yaşlanınca ve mesela hastalanınca sizin iyi olabilmeniz için bir çorba yapanınızın bile olmayacak olması, kötü gününüzde arayıp soran, yanınızda olan çocuğunuzun, torununuzun olmayacak olması gibi şeyler sizi ürkütüyor mu?''
Torun ve çocuk olduğunda arıyorlar mı? Dayım öldü, yengenim 2 çocuğu da yurtdışında. Kendisi parkinson hastası. Kendi kendini idare ediyor.
Ben de yalnızım. Her işimi kendim yapmaya alışkınım ama annem mesela hem bana hem babama aşırı bağımlı. Hayatı başkalarına endeksleyince ne atmden para çekmeyi öğrendi ne yalnız otobüse binmeyi.
Çocuğunun, torununun olmaması, olsa bile hayırsız olması, çorba yapacağını umduğun kişinin senden önce ölmesi, ölmese bile onun daha çok çorbaya muhtaç hale gelmesi gibi olasılıkları da gözardı etmemekte fayda var.
Her yaşta, her durumda elini uzatacak, her an elini uzatacağın, en az dört arkadaş biriktirmek çok daha hayırlı olur dediklerin için.
"Evlenip çoluk çocuk olsa en azından bize bakarlar" düşüncesi varmış gibi geldi. Öncelikle, çoluk çocuk olması, bakacakları anlamına gelmiyor. Bence bakmak zorunda da olmamalı ama bu benim düşüncem.
Bu konuda çok fazla bilinmeyen var. Evlenip de istediğiniz gibi yürümemesi, belki hastalanınca sizi terk edebilir vs. O yüzden bu düşüncelere uzun süre takılı kalmamak gerek.
İleride, özellikle iyice yaşlanıp hastalanınca sorun olacak mı? Evet. Ben şahsen en azından bir süre iyi bir huzurevinde kalabilecek kadar bir miktarı ayırmak iyi olacak diye düşünüyorum kendi açımdan.
gecen sene arkadasimla konusuyorduk. acaba cocuk mu yapsam tasiyicidan veya evlat mi edinsem en azindan yaslaninca yanimda birileri olur dedim. cevabi "ahahahahaha cocugunun yaslaninca sana bakacagini saniyorsun yani cok komik" oldu. hakli mi bilmiyorum ama neticede hala cocuksuzum.
45-50 yaşında ölürüm diye düşünüyorum, yalnız kalacak kadar yaşlanacağımı sanmıyorum. ayrıca ilişki de yaşadık, onu da gördük yani. her eş/sevgili hasta olunca çorba yapacak türde insanlar olmuyor. kaldı ki bu düşünce yapısını sağlıklı bulmuyorum ben. yalnız kalmayayım diye hayat birleştirilmez. bunlar emek isteyen işler. hastalandığında çorba istiyorsan sağlığında sabah akşam o ilişki için çabalaman lazım. bende o g*t yok. zaten ilişki anlamında b*k gibi bir insan olduğuma kanaat getirdim. kimseden bi şey beklemiyorum. bi kadın beni hoş bulursa, çekici bulursa çok teşekkür eder ve mutlu olurum. o kadar. çorbanla mı doğdum bedduanla öleyim hesabı, ne kadar yaşarsak yaşarız işte. yaşlanınca herkes yalnızlaşıyor zaten, huzurevi olur başka yer olur bi şekilde kendimize en azından kankito ediniriz diye düşünüyorum. kaldı ki dediğim gibi 60 yaşın ötesini görmek gibi bir fikrim yok, istesem bile göreceğimi sanmıyorum.
İnsan evlenip, çoluk çocuğa karıştığında hastalığında ya da yaşlılığında etrafında birileri olacak anlamına gelmiyor. Her insanın bir seçim hakkı var ne yazık ki. Çok sevgi dolu bir evliliğiniz olsa dahi eşiniz size bakmak istemeyebilir, bakacak durumda olmayabilir, sizden daha hasta olabilir vs vs. O yüzden de ne yazık ki evlilik yalnızlığın kesin çözümü değildir.
Fakat dost ve arkadaş bu anlamda önemli. Dostluk ve arkadaşlıkta vefa, birliktelik, yakınlık bir sözleşme ile değil duyguyla sağlanır. Genelde de eşlerden ziyade onlar daha çok çorba, yanında olma işlerinde iyi oluyorlar. O yüzden sosyalleşme, iyi ve sağlam arkadaşlık / dostluk kurma bu noktada elzem.
Kısaca evet ürkütüyor, o yüzden de kimsem kalmazsa belli bir yaşta huzurevine geçip orada takılmayı planlıyorum.
Yaşlanınca evlenmek
evlilik övücü arkadaşlar yaşlanınca çocuklarının kendilerine bakacaklarından nasıl bu kadar emin olabiliyorlar merak ediyorum. yahu bir bende yok bu yalnızlık korkusu heralde.
Bizim yaşlılığımız 30 sene önceki yaşlılık gibi olmayacak. Param varsa yaşlılık en son derttir benim için.
gencligimizi yasadik da yasliligimiz kaldi :)