Aksiyon alıyorum bir an önce o ruh halinden çıkmak için. Atıyorum kendimi dışarı, ya bir arkadaşa uğruyorum ya bir etkinliğe gidiyorum/dahil oluyorum. Ha bunlar nihai bir çözüm değil; ancak o halde uzun süre kalmak hiç değil. Başlarda kaçmak değil mi bu diye sorguluyordum, şimdi çok daha iyi hissediyorum.
İki bira icip sakinlesirdim eski zamanlarda simdi mal mal oturup krizin gecmesini bekliyorum
Moduma göre değişiyor. Müzik açıyor, yemek filan yapıyorum, tek takılıyorum. Ya da arkadaşlarima sarıyorum falan.
Yemek meze vb yapip rakilamaca eger o kadar bile enerjim yoksa biralamaca.
öğrenmem gereken şeylere odaklanıyorum. artık ne etkinlik, ne arkadaş ne de dışarı çıkılacak bir durum kaldı. herkes aşırı yorgun ve gergin.
zaman zaman ekşi'deki dertleşecek yazarlar kısmına yazıyorum, oradan birileri çıkarsa konuşuyoruz fakat orada da durum benzer.
Alkole sarılıyorum. iyi geliyor.
yalnızlığın diğer her şey gibi normal bir şey olduğunu hatırlatmaya çalışıyorum kendime. gibi dizisinde dediği gibi : "sağlıklı insanın biraz da sevilmemesi gerekiyor kardeşim çünkü sevilmediği zamanlar insanın adeta antrenman zamanlarıdır. kendini tanıma egzersizi gibi düşün."
bunalınca yürüyüş + papatya çayı
müzik dinleyerek park, bahçe dolaşıyorum.