Okb'li olduğum için bu duyuruyu açma gereksinimi hissettim. Bunun normali nedir? Ben bu normalden ne kadar uzaktayım onu görmek istiyorum.
Örneğin beni ilgilendiren bir hususta büyük bir zarar doğurmasa bile yalanını yakaladığım kişilerle olan arkadaşlığımı pasifize ediyorum hemen.
Ya da gündemle ilgili sürekli karamsar konuşan, herhangi bir hobisi olmayan , sürekli herkesin arkasından konuşan insanlara selam dahi veresim gelmiyor. Böyle olmayan bir iki arkadaşım var hayatta. Onlarla bu hayatı eskitiyorum.
Ben de arada sırada yalan söyleyen bir insanım ama arkadaşım dediklerim söz konusu olduğunda sınırlara ve kurallara çok dikkat ediyorum.
Siz arkadaşlarınıza kusurlarıyla katlanabiliyor musunuz? Nasıl katlanıyorsunuz?
Umursamiyorum. Is arkadaşıymis okul arkadaşıymis hiç ama hiç dinlemiyorum. Size de arkadaşlarınızın dediğini kafaya takacak kadar değer vermemeyi tavsiye ederim naçizane.
okb+1 ama terapi goruyorum. benim de sinirlarim cok kolay kesiliyordu ama kavga gibi degil kafada bitiriyirdum. is arkadaslarima olabildigine saygi gostererek paylasimlardan geri durmuyorum. cunku saatlerce ayni ortamdayiz ve onlara olumsuz hisler besledikce kendimi daha cok yipratmis oluyorum bu beni isten, hayattan her seyden sogutabiliyor.
iyi ve kotu insanlar var ve mudahale edemeyecegimiz yerde durmayi bilmemiz gerektigini dusunuyorum. sevebilecegim yonlerini goz onunde bulundurup selami kesmiyirum. ornegin feministim ama karsi goruste bana gore "kotu" biri var. ama bir ikram getirir dagitir yerim reddetmem. cunku onunla beraberim ve kavgayla kuslukle bir seyi degistiremem. eger bana zarar verecek duzeyde hissedersem uzaklasirim ama "bana zarar verme çitasi" cok yerlerde olmamali. dogrudan zarar gormedigim surece umursamaz oluyorum. hatta laf sokup sakalasiyoruz vs. bu sekilde :)
okb bugun is arkadasina, yarin baska bir seye donusebilir. benim eskiden temizlikti, sonra baska dusmanlar edindim kendimce. temizlik takintim gecince okb bitti sandim ama degildi.
tedaviye hazir hissettim ve oyle yola ciktim. iyi olmaya cabaliyorum ve kalben daha iyi hissediyorum, daha adapteyin, daha esnek ve "insanlar hata yapar veya yanlis dusunebilir, eger gercekten arkadasimsa tartisabiliriz, zorunlu arkadasliksa is yerindeki, selam, merhaba, nasilsin, tesekkurler"
sallamıyorum +1
bir ortamdaysam sohbet ederim. özellikle buluşup görüşmem. ama bunlar zaten tanıdıklarım.
gerçek arkadaşlarıma da takılmam. onlar da bana takılmaz. kırılmayız yani birbirimize. varsayalım kırıldık, kırılsak da uzatmaz arayı soğutmayız.
Yakınlık durumuna göre değişiyor, böyle bir prensibim yok.
Yani atıyorum yakın bir arkadaşım ben bir yere çağırdığımda hastayım falan deyip başka biriyle çıkarsa bir açıklama beklerim ama tanıdıklar ya da uzak arkadaşlıklarda istesem de önemseyemiyorum, bir tepki koymaya kalksam yapay durur, çünkü cidden dert edineyorum bunu. Tek etkisi bu kişilerle daha fazla yakınlaşmamak olur sanırım benim için. O anki durum sabit kalır.